the Hermanator fights back!

zomaar op een maandagmiddag Het is zes maanden geleden dat ik mijn Zeroistisch manifest postte. Ik ging me overgeven aan het nietsdoen. Ik zou me niet meer gek laten maken door doelen die zich in mijn hoofd nestelden. Ik zou mijn brein rust geven, de olifanten temmen. Hoe heeft dat uitgepakt? Allereerst: ik heb een heleboel niks gedaan. Het uitblijven van blogposts is daarvan een bewijs. Ook het voorgenomen Zeroistisch Platform is op geheel Zeroistische wijze (nog) niet van de grond gekomen. Wat ik wel heb gedaan is een heel fijne Europese zomer beleefd. Het kwam door de koude april en meimaanden nog wat langzaam op gang maar naarmate de zon doorbrak, begonnen de levenssappen weer te stromen. En ditmaal bijna tot het eind geheel virusvrij gebleven. Dat afzettend tegen de drie zieke maanden van vorig jaar, maakt dit tot een topseizoen! We hebben heerlijk in Amsterdam gezeten, de hele stad afgevaren met ons grachtenbootje, zeilboten gehuurd (nu de Jacob van Berlijn een ander thuis heeft

Ik heb ontdekt dat ik iets heel slecht kan: Niets doen. Mijn hoofd is constant in beweging. Ideeën stormen voorbij als wilde kuddes olifanten. Ideeën worden plannen en die plannen wil ik allemaal uitvoeren. Als ik even ‘niets’ wil doen, ga ik spelletjes spelen op mijn telefoon. Liefst dingen waar ik mijn hersenen voor moet laten kraken. Alleen door een boek te lezen of door mijn hoofd met veel moeite geheel gedachtenvrij te maken, val ik in slaap. Wakker zijn zonder voorbijstormende gedachten is nagenoeg onmogelijk en zelfs mijn dromen zijn druk. Niet alleen mijn drukke hoofd houdt mij af van het nietsdoen. Decennia lang heb ik mezelf dagelijks afgerekend op productiviteit. Mezelf boos toegesproken voor dat wat ik niet gedaan had. En zelden complimenten gegeven voor wat wel gelukt was. Productiviteit. We zijn er cultureel en genetisch mee behept. Onze Noordwest-Germaanse voorouders konden alleen overleven als ze voorraden aanlegden voor de winter. Zonder te plannen en vooruit te werken

Afgelopen maand overleed zowel PSV-corifee Thijs Slegers als mijn achter-achterneef Tammo Pels Rijcken. Ik kende ze geen van beiden goed, maar toch grijpt hun heengaan me bij de keel. Allebei  lotgenoten die eerst de strijd met leukemie wonnen, om daarna - net als ik - een stamceltransplantatie te ondergaan.  Een stamceltransplantatie is een tamelijk brute ingreep, waarbij het hele bloedsysteem vernietigd wordt en vervangen door dat van een donor. Het is een soort zelfverkozen dood, waaruit je hoopt te herrijzen. Het doel is te voorkomen dat de leukemie terugkeert. Zonder garantie op succes. Bij Tammo kwam de ziekte terug. Maar er zijn meer beren op de weg. Door het inbrengen van ‘vreemd bloed’ en zelfs vreemd DNA, wordt er een permanente strijd ontketend. Twee systemen die elkaar als vreemd lichaam zien en elk moment in strijd kunnen ontvlammen. VN soldaten in Afghanistan, Amerikanen in Vietnam, Hutus vs Tutsies: Graft versus Host disease. Voor Thijs was de strijd fataal. Gisteren spr

Twee jaar geleden werden we door een gemeenschappelijke vriend in contact gebracht met Dominic Johnson-Allen, Dom for friends. Dom is een Engelsman die al twintig jaar in Zuid Afrika woont en hier een rijk ondernemend bestaan heeft geleid en daarbij een brede ervaring heeft opgedaan, van het opzetten van een koffieketen tot het managen van supermarkten. Een paar jaar voor wij hem tegenkwamen had hij in opdracht van Pebbles, een NGO, een professionele keuken opgezet, met als doel maaltijden te verzorgen voor kleuterscholen waar kinderen van wine-farm werkers worden opgevangen. En toen de wereld door Covid veranderde en veel mensen hun inkomen kwijt raakten, produceerde Dom in die keuken honderdduizenden maaltijden, die gratis werden uitgedeeld. Toen het leven weer zijn normale gang begon te krijgen, was Dom toe aan een nieuwe uitdaging. Tijdens de lockdown had hij gezien dat het gratis uitdelen van voedsel, hoe noodzakelijk ook op dat moment, niet een manier was om mensen vooruit te hel

mooi verlaten strandje waar ik op mijn fietstocht langskwam Het is alweer een paar weken geleden dat ik mijn solo-reis ervaringen deelde. Als je niets van mij hoort betekent dat het ofwel heel goed, ofwel heel slecht met me gaat. In dit geval gaat het goed. We hebben hier prachtig zomers weer en voor Januari is het opmerkelijk windstil geweest. Intussen zijn alweer verscheidene lichtingen vrienden en kinderen langs gekomen en ook Lydia is weer terug op het nest na een maand in het koude bibberland. Ons tijdelijke huis wordt goed gebruikt, een heerlijke, zonnige en rustige plek. Zowel om hier rond te hangen, te werken, te lezen, te creëren en spelletjes te spelen, als ook als uitvalsbasis voor de vele mooie dingen die Kaapstad te bieden heeft. Wat mijzelf betreft, ik heb gaandeweg ontdekt dat er twee ingrediënten zijn die mijn fysieke welzijn sterk verbeteren:  Zon en Slaap. De zon zorgt voor droge en warme lucht, waardoor mijn longen opdrogen en altijd latent aanwezige hoest verdwijn

Terwijl Lydia met ons gezin kerst vierde in Amsterdam, bleef ik in Zuid Afrika. Dat klinkt misschien heel zielig, maar dat was het allerminst. Na twee kerstdiners in goed gezelschap, begon ik aan een rondreis die me veel moois heeft gebracht.  Mijn uiteindelijke doel lag een 900 km van Kaapstad, in de Karoo, een vlakte die zich uitstrekt vanuit de wijnlanden naar het noordoosten. Een prachtig, woest landschap, onderbroken door heuvels en omringd door bergen. In het hoogste deel van de Karoo, waar ’s winters sneeuw valt, ligt het immense natuurreservaat De Sneeuberg , gesticht door mijn tante en nu bewoond en beheerd door mijn neef en zijn vrouw. Net als vorig jaar was het plan daar Oudejaarsavond te vieren, samen met een hele bende aan gezellige familieleden. Zodra je Kaapstad verlaat, verandert er van alles. Fine dining maakt plaats voor de stevige maaltijd. Espresso wordt filterkoffie. Engels wordt Afrikaans. Maar waar je ook komt, de gastvrijheid is groot, de kamers zijn schoon en

Een paar jaar geleden wandelde ik in mijn eentje door de heuvels van Camps Bay. Mijn energie was nog zeer beperkt dus elke paar honderd meter zocht ik een plekje om even op adem te komen. Zo belandde ik op een klein muurtje aan het begin van een oprit die bleek te leiden naar een achter rozenstruiken verscholen huis.  Vanaf mijn zitplek had ik een ongestoord uitzicht op de Lion’s Head (de ‘Leeukop') de puntvormige berg die Camps Bay scheidt van de rest van de stad. Er was geen bebouwing tussen mij en de berg, alleen bomen, een prachtig natuurgebied. Ik vergat daar helemaal dat ik me midden in een miljoenenstad bevond. Ik keek achterom, zag tussen het gebladerte een stukje van de veranda (de ‘stoep') van het huis. Daar, dacht ik, zou ik wel kunnen wonen. In de stilte, met dit uitzicht, zittend op die stoep. Een jaar later liep ik met Lydia langs dezelfde plek. Een bord ‘for sale’ stond in de berm gepland. We waren op dat moment op zoek naar een bouwproject. Amsterdamse huizen

  Onze wereld heeft te maken met een veranderend klimaat, met opdrogende bodemschatten, dichtgeknepen pijpleidingen. Een nieuwe realiteit die ons overvalt en die vraagt om ingrijpen: infrastructuur en technologie moeten op de schop. Ik verkeer in een soortgelijke situatie. Gedrag dat vroeger normaal was voor me, kost nu teveel energie. Ik moet dingen anders en slimmer aanpakken: mijn eigen energietransitie! De uitdaging is dat mijn hoofd grotendeels nog zo werkt als vroeger. Als ik een plan hoor, zoals een feestje, uit eten met veel mensen, een reisje, een avontuur, dan denkt mijn hoofd direct 'Leuk! Doen!'. Maar de uitvoering is vaak niet mogelijk binnen mijn energetische grenzen, of onverstandig wegens kans op besmetting. Zoals altijd is het oog dat groter dan de maag. Hoe ga je daarmee om? Ik vind het maar lastig. Het is net als met wind- of zonne-energie. Je kunt niet bepalen hoe hard het waait of wanneer de zon schijnt. Het aanbod is onvoorspelbaar, afhankelijk van ongrijp

Opeens kwam ik er achter dat ik boos was. Heel erg boos. Op heel veel mensen. Ik was me er eigenlijk helemaal niet bewust van, dat ik boos was. Maar het laatste stuk van de verbouwing waar we in zitten maakt dat we te maken hebben met veel leveranciers die allemaal op hun manier hun afspraken net niet of net te laat nakomen. Dus toen ik vanmorgen op m'n fiets zat merkte ik - terwijl mijn gedachten van het ene naar het andere onderwerp zwierven - dat ik telkens op boosheid stuitte. De internetverbinding die steeds uitvalt, sleutels van het huis die kwijt zijn, camera's die niet werken, de poort die opeens niet open wil, de backup power die defect is, installatiewerk waar we al weken op wachten, de keuken die afgemaakt moet worden, de makelaar die al drie weken 'bezig' is onze listing online te krijgen, de mislukte foto sessie, etc... En telkens is er iemand die ik de schuld van kan geven. In mijn hoofd vuur ik pijlen van haat af op de ‘daders'. Zij hadden het allemaa

Het is een drukke maand geweest. Eerst voorbereidingen voor het vertrek uit Nederland, met daarbij behorend het uitruimen van de boot (straks ander stukje over het afscheid daarvan), wat een hele verhuizing inhield, plus het opruimen van ons huis in Amsterdam voor eventuele huurders. Verder alles wat je wilt doen en alle mensen die je nog wilt zien voor je voor een maand of zes naar de andere kant van de wereld vertrekt. Aangekomen in Kaapstad: wederom drukte. Eerst een week in ons eigen huis, onze Hof van Eden met al z’n groene bomen en planten. We laten daar wat aanpassingen doen om het kleine bij-huis beter te kunnen verhuren. Dus veel bouwmannen over de vloer. Intussen naderde ons bouwproject - renovatie van een huis voor de verkoop - voltooiing de vrucht van twee jaar werk van Lydia en mij (ook hierover komt een apart stukje). Op slechts een kilometer afstand van ons huis is het makkelijk heen en weer rijden. En dat deden we dan ook veelvuldig. Eindeloze details en vragen van de

Het is vandaag ruitenwisserdag. De eerste dag dat ik weer rond rijd in mijn heel erg Zuid-Afrikaanse Toyota Fortuner. Daar waar bij onze Nederlandse auto de richtingaanwijzer links van het stuur zit, zitten hier op die plek de ruitenwissers. Steeds moet ik daar weer opnieuw aan wennen. Bij elke afslag gaan mijn ruitenwissers aan. En elke keer moet ik daarom lachen. Zo gaan er meer dingen in mijn leven niet zoals ik ze voor ogen had. Sommige zijn als de ruitenwisser: het kost wat tijd en geduld om je aan te passen aan veranderde omstandigheden. Maar met een beetje oefening kom je er wel. Andere zijn structureler van aard. Dingen die meer van je vragen dan een kleine verandering, dingen die indruisen tegen je natuur, de van je vragen je anders te gedragen dan je wezenlijk bent. Ik heb nooit geweten hoe een ingrijpende ziekte en de daarbijbehorende straffe behandeling je leven totaal kan veranderen. Het houdt niet op bij het opeens van straat gerukt worden door een telefoontje, niet bij e

Het is een hele tijd stil geweest op dit blog. Niet dat er niets gebeurde, maar ik had er even genoeg van om over mezelf te schrijven. Vooral omdat ik niet zo goed een antwoord wist op de vraag 'hoe gaat het met je?'. En over die vraag gaat het hier tenslotte. Maar van veel kanten - lezers die me door mijn medische avonturen heen gevolgd hebben - hoor ik steeds weer het verzoek om nieuwe blogberichtjes. En intussen ben ik zelf ook wel benieuwd naar het antwoord op de vraag hoe het met me gaat. Daarom ga ik weer beginnen met schrijven over mijn dagelijkse leven. Over de uitdagingen om in te passen in mijn nieuwe realiteit. Over de onzekerheid en de frustraties die een heel lang, wellicht levenslang, revalidatieproces met zich meebrengen. En ook over de mooie dingen die ik meemaak, de nieuwe deuren die open gaan waar oude gesloten blijken. Als je het leuk vindt, blijf dan lezen. Heb je het wel gezien, klik dan op unsubscribe  onder aan de mails. Zelf ga ik in ieder geval meelezen

Het is alweer een maand of zeven sinds mijn laatste blogpost. Gelukkig kan ik op dit moment melden dat het goed met me gaat. Maar de tussenliggende tijd ging niet over rozen. Toen ik begin april uit Zuid Afrika terug kwam, was ik in high spirits. Het ging goed met me, zelfs beter dan ik gehoopt had. Ik was al tijden niet echt ziek geweest en hoewel de energie niet elke dag in gelijke mate aanwezig was, zaten er geen langere periodes van zwakte tussen. Dat veranderde toen ik op weg naar Frankrijk, na een heerlijke, zorgeloze avond in Gent, een zware verkoudheid bleek te hebben opgelopen. We kwamen er pas achter toen we al bijna een week in Frankrijk waren. Lydia en ik begonnen beiden te hoesten en snotteren. Het bleek geen Corona te zijn, maar wel een vervelend virus, dat vervolgens onze hele familie en gasten langsging. De meesten waren er een weekje mee bezig, maar ik heb er uiteindelijk anderhalve maand mee gesukkeld. En zoals dat gaat bij mij, het hele lichaam doet dan mee. Als ee

Herrijzenis. Wedergeboorte. Ik heb er al eerder over geschreven. Destijds had ik daar een romantisch beeld van. Ik zag het als een magische gebeurtenis, zoals bij Lazarus die plotseling van zijn sterfbed opstond, het stof van zijn kleren sloeg en hup zijn oude leven weer binnenstapte. Inmiddels weet ik dat een beetje herrijzen of wederopstaan een lang en moeizaam proces is. Een hobbelige weg vol valkuilen. Een weg waarop je, nadat tot je verbazing het bordje ‘doodlopende weg’ opeens weggehaald bleek, je je regelmatig afvraagt waarin je nu weer beland bent, waarheen dit pad leidt. Kom je ooit weer terug in je oude bestaan, met de kwaliteit en de vreugde van dien? Of blijft het een kwakkelend gerommel in de marge, een gebed zonder eind? Veel heb ik getwijfeld of ik de juiste keuze had gemaakt. Had het pad niet beter dood kunnen lopen? Maar de afgelopen tijd bereikte ik een mijlpaal in het wederopstaan. Op een wijze die bijna deed denken aan het Oude Leven. Om dat uit te leggen moet ik

Alweer ruim een maand geleden plaatste ik mijn laatste post. Het is tijd voor een update. Hoe gaat het nou eigenlijk met me, hier in Kaapstad? Het vorige stukje ging over pijn. Ik zette het online het toen het ergste leed al geleden was. De ontstoken gewrichten bleven nog wel even na-etteren. Zeurende pijn op de achtergrond en vooral ’s ochtends bij het opstaan. Maar dat weerhield me er niet van om weer in actie te komen. De deur uit. Mooie wandelingen. Lion’s Head en Tafelberg bedwongen. Een flinke klim, zij het nog wel op halve snelheid. Inmiddels waren al onze kinderen hier binnengedruppeld, inclusief aanhang en, tot ieders vreugde, kleinzoon Dante! De beperkende maatregelen in Nederland hadden ons doen besluiten om niet voor Kerst terug te keren naar Amsterdam. Het leek niet haalbaar om daar op verantwoorde wijze met z’n allen bij elkaar te zijn. Hier is dat makkelijker: door het mooie weer kan bijna alles buiten plaatsvinden. Bovendien heeft iedereen die hier per vliegtuig aankomt