the Hermanator fights back!

Ik voel me als Odysseus. Elke keer dat ik denk huiswaarts te keren is er weer een omstandigheid die me daarvan afhoudt. Was het eerst het Nederlandse regenweer dat mij naar Afrika deed vluchten, vervolgens joeg het aanstormende virus mij naar een Fries eiland. En daarvoor was het de leukemie die me uit het leven wegrukte, gevolgd door de - achteraf bezien - niet minder heftige stamceltransplantatie. Al ruim anderhalf jaar op de vlucht voor mijn eigen lichaam en de boze elementen die het bestoken. Steeds op zoek naar nieuwe oplossingen om het onheil te ontlopen. Na twee maanden niet thuis te zijn geweest, verlangt deze Odysseus er naar zijn Penelope weer in de armen te sluiten. Daarvoor is nog even geduld nodig. Dochter Nikki doet eindexamen, moet daarvoor af en toe op school zijn en heeft - voorzichtig en sporadisch - contact met leeftijdsgenoten. Omstandigheden die zich niet laten verenigen met mijn wens om clean te blijven. We hebben afgesproken dat zij tot half mei thuis kan zi

Alweer ruim twee weken zit ik hier, op mijn eiland.  Moederziel alleen, maar zonder dat ik me een seconde verveel. Ik lees, ik schrijf, ik schilder. Ik tokkel op m'n ukulele. Ik maak lange wandelingen op de wal, door de prachtige veengebieden. Kanotochten door nauwe kreken, over stille, verborgen plassen. Roeiend naar de lokale supermarkt om mijn bestelde boodschappen op te halen. ’s Avonds koken, eten, en dan haardje aan, boek of film. Lichamelijk gaat het allemaal redelijk goed. De gebruikelijke klachten, maar in behapbare dosering. Beter dan ooit eigenlijk, over het afgelopen jaar bezien. De natuur om mij heen is elke dag weer adembenemend mooi. Zowel met zonnig weer als ook wanneer de wind rond het huis raast en de wolken over de hemel jaagt. Je zou kunnen wennen aan dit bestaan. Ik mis wel de gezelligheid van thuis, de avonden van zoete inval aan de keukentafel. Uit eten in de Pijp. Samen met Lyd ’s ochtends aan de koffie, ’s avonds een wijntje of een serietje. Maa

Hoop, geloof en vertrouwen. Drijfveren die me door de turbulentie van mijn ziekte hebben gesleurd. Hoop, dat het wel goed komt. Geloof, dat er een groter plan is, met welke uitkomst dan ook. Vertrouwen dat het pad er naar toe draaglijk zal zijn. En dat alles goed is. Daarnaast dankbaarheid, voor alles wat er in mijn leven was, voor wat ik elke dag aan kleine dingen mocht oogsten.  Dankbaarheid die blij stemt en de geest voedt met positieve energie.  Zo kon ik me in het ziekenhuis staande houden. Medische trajecten die een hoopvol, geloofwaardig en vertrouwenwekkend pad uitstippelden. Dankbaarheid voor de zorg en geborgenheid die ik kreeg. Een aantal keer, zowel in het ziekenhuis als ook later thuis, ontspoorde ik. Als het opeens slechter ging, in plaats van beter, als de gedachte me overviel dat ik nooit zou genezen, raakte ik mijn hoop kwijt. En schreeuwde het af en toe uit, ook hier op dit blog. Maar elke keer herstelde ik weer, hervond ik mijn balans. Nu ik hier in