Zes maanden Zeroisme

zomaar op een maandagmiddag

Het is zes maanden geleden dat ik mijn Zeroistisch manifest postte.

Ik ging me overgeven aan het nietsdoen. Ik zou me niet meer gek laten maken door doelen die zich in mijn hoofd nestelden. Ik zou mijn brein rust geven, de olifanten temmen.

Hoe heeft dat uitgepakt?

Allereerst: ik heb een heleboel niks gedaan. Het uitblijven van blogposts is daarvan een bewijs. Ook het voorgenomen Zeroistisch Platform is op geheel Zeroistische wijze (nog) niet van de grond gekomen.

Wat ik wel heb gedaan is een heel fijne Europese zomer beleefd. Het kwam door de koude april en meimaanden nog wat langzaam op gang maar naarmate de zon doorbrak, begonnen de levenssappen weer te stromen. En ditmaal bijna tot het eind geheel virusvrij gebleven. Dat afzettend tegen de drie zieke maanden van vorig jaar, maakt dit tot een topseizoen!

We hebben heerlijk in Amsterdam gezeten, de hele stad afgevaren met ons grachtenbootje, zeilboten gehuurd (nu de Jacob van Berlijn een ander thuis heeft gevonden), in Friesland gezeten. Lydia en ik hebben ruim een maand in Frankrijk doorgebracht, heerlijk relaxt reizend van plek naar plek, nieuwe steden en landstreken verkennend. Een week met de kinderen in Lyd's familiehuis in de Vendee, en daarna daar nog drie weken met z'n tweeën. Lezen, creëren, wandelen, met geen levende ziel in de omgeving, de dichtsbijzijnde kroeg een uur lopen verwijderd. Een heerlijke tijd. Heel fijn te constateren dat we na al die jaren samen en na alles dat we hebben meegemaakt, zo volmaakt gelukkig kunnen zijn met elkaars gezelschap.

Met het Zeroisme als leidraad werd er weinig structureels ondernomen. Dat wil zeggen, ik wist de druk om te produceren, nuttig te zijn, iets van waarde te maken, iets te zijn, te onderdrukken. Ik ben ook de strijd aangegaan met de Boze Stem, die mij altijd van binnen terecht wijst. Ik had ooit een coach die zei: waarom ben je niet zo aardig voor jezelf als voor je medewerkers. Die slavendrijver dus, die in mijn hoofd huist, die ben ik maar eens gaan opvoeden. Als hij me nu afzeikt, zeg ik hem dat hij zich moet gedragen en moet ophouden dat soort woorden in mijn hoofd rond te slingeren. Het begint effect te hebben.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus onderhuids, achter de schermen gebeurde er van alles, dat ik uiteindelijk niet kon negeren. Zo hadden we in onze voortvarendheid besloten om nog maar een groot bouwproject in Afrika te starten. Na het succes van ons vorige project - inmiddels winstgevend verkocht - wilden we ons bouwteam niet zomaar laten gaan en hebben we opnieuw de spade in de grond gezet. Ditmaal op ons eigen erf. En dat wat aanvankelijk redelijk overzichtelijk leek, bleek complexer en bewerkelijker dan de vorige onderneming. Het feit dat het de slechtste winter ooit was in de Kaap, met felle stormen en regenbuien, hielp niet mee.

Daarnaast roerde ook de sauzenbusiness zich. De fusie, waar ik eerder over schreef, is op niets uitgelopen, waardoor we op zoek moesten naar nieuwe alternatieven. Dat was enerzijds het zelf opzetten van een nieuwe keuken, anderzijds de mogelijkheid om een bestaande business over te nemen. Beide trajecten begonnen stiekem toch wat tijd te vergen, waardoor ik mezelf ook in Frankrijk in zoomcalls aantrof, in de tijd dat ik ook een puzzeltje had kunnen leggen of een middagslaapje doen.

En dat was nog los van het gebrek aan onderhoud dat ik aan diverse andere zaken had geschonken tijdens die heerlijk Zeroistische maanden. Bezit wreekt zich.

Je hoort het al, het Zeroisme kwam allengs onder druk te staan.

Inmiddels zit ik weer in Zuid Afrika. Ik woon in ons gastenhuisje, temidden van een bouwput. Mijn dagelijkse rondegangen houden de snelheid erin. Immers, het nu nog raam-, deur- en vloerloze huis, moet voor de grote kerst-zomervakantie klaar zijn om onze kinderen en aanhang te ontvangen in aanloop naar de hier massaal te vieren 60e verjaardag van Lydia.

En het sauzenbedrijf zit ook in de versnelling en vraagt dagelijkse aandacht. Over een paar weken zal ik meer berichten.

Ja, het is weer druk. Weer werkdagen zoals 'vroeger'. Maar met minder Boze Stemmen en met het vermogen om tussendoor af en toe even helemaal niks te doen. Zoals vandaag, op een maandagmiddag op een lekker geheim strandje gelegen. Zomaar, omdat het kan! 

Het Zeroistische streven houd ik erin. Het geeft rust, ik kan dingen uitstellen zonder gek te worden, ik geniet van mijn uurtjes 's middags als ik echt helemaal niks doe. Soms zit ik gewoon stil en kijk om me heen. Een enkele keer houdt mijn hoofd dan eventjes zijn mond. Maar om met Eckhart Tolle te spreken: als je maar een paar seconden in het nu bent, is het al winst.

Voor wie mee wil Zeroëren, ik ben van plan (zonder dat het een doel wordt) om volgende zomer een 'Ont-Moeting' te houden in Amsterdam of omstreken. Wie interesse heeft, melde zich.