Boos!

Opeens kwam ik er achter dat ik boos was. Heel erg boos. Op heel veel mensen.

Ik was me er eigenlijk helemaal niet bewust van, dat ik boos was. Maar het laatste stuk van de verbouwing waar we in zitten maakt dat we te maken hebben met veel leveranciers die allemaal op hun manier hun afspraken net niet of net te laat nakomen.

Dus toen ik vanmorgen op m'n fiets zat merkte ik - terwijl mijn gedachten van het ene naar het andere onderwerp zwierven - dat ik telkens op boosheid stuitte. De internetverbinding die steeds uitvalt, sleutels van het huis die kwijt zijn, camera's die niet werken, de poort die opeens niet open wil, de backup power die defect is, installatiewerk waar we al weken op wachten, de keuken die afgemaakt moet worden, de makelaar die al drie weken 'bezig' is onze listing online te krijgen, de mislukte foto sessie, etc...

En telkens is er iemand die ik de schuld van kan geven. In mijn hoofd vuur ik pijlen van haat af op de ‘daders'. Zij hadden het allemaal goed moeten doen en op tijd moeten opleveren, in plaats van ons op te zadelen met problemen!

Ik merk dat ik mezelf zo niet gelukkig maak. Al die boosheid vreet aan me. Knabbelt aan mijn toch al schaarse energie. Maakt me gestresst. 

Wat doe ik eraan? Het zelf oplossen van alle probleempjes is geen optie, daar heb ik toch echt die mensen voor nodig. Die zelfde mensen waar ik nu zo boos op ben.

Dus de remedie ligt wederom in het loslaten. In geduld en verdraagzaamheid.

Als ongeduldige Europeanen onder elkaar slaken we hier regelmatig de kreet ’T.I.A!’. Wat staat voor: This Is Africa! Om onszelf er even aan te herinneren dat dingen hier niet altijd lopen zoals gepland.

Maar dit soort boosheid wordt niet veroorzaakt door Afrika. Ook in Nederland ken ik dezelfde frustratie bij verwachtingen die niet beantwoord worden, bij afspraken die niet worden nagekomen. In ons jachtige kikkerland misschien zelfs nog meer dan hier. Dus dit continent kan ik niet zomaar de schuld geven. 

Wel kunnen we wat leren van Afrika. Mensen zijn hier een stuk relaxter. Wat vandaag niet gebeurt kan ook morgen, of volgende week. Onze - verder hardwerkende - bouwvakkers liggen tijdens hun lunchpauze schaamteloos te slapen. Iets wat wij Europeanen onszelf ontzeggen. Wat zou dat voor indruk maken als je overdag je ogen dichtdoet? Je wordt voor lui aangezien en dat is in onze calvinistische wereld een doodzonde. 

Nog een ding dat we kunnen leren hier is: niets doen. Wederom iets waar wij als productieve Westerlingen op neer kijken. Maar probeer het maar eens! Ik vind het zelf erg moeilijk. Terwijl ik hier mensen zie die moeiteloos uren, of zelfs dagen, stil kunnen zitten of liggen. Het is een vaardigheid die ik nog moet aanleren. Mijn hoofd zit te vol met Plannen, met Moeten en met Doen.

Misschien is dat wel de oplossing voor mijn boosheid, voor de frustratie van het wachten op dingen die nog niet af zijn: gewoon even helemaal niets doen.

Ik ga het eens proberen…. 

Volgende keer een stukje over de Aap en de Olifant