the Hermanator fights back!

Ik zit hier nu in mijn derde dag. Alweer bijna 10% van het eerste traject. Time flies when you are kept busy... De dagelijkse routine begint zich af te tekenen. De eerste twee dagen nog vol van bezoekjes aan andere afdelingen en gesprekken met artsen en verplegend personeel. Vandaag zaterdag, dus alleen de basics. Overall kan ik alleen maar zeggen dat het hier fantastisch is. Ik had natuurlijk liever gezeild dit weekend, maar de zorg waarmee ik hier overstelpt word is hartverwarmend. Een goed geoliede organisatie, met duidelijke taakverdeling, goed doordachte logistiek maar ook met veel tijd voor de menselijke kant. Zowel verpleging als artsen nemen de tijd voor me, vragen door of je niet nog meer wilt weten, of je alles begrepen hebt en gaan pas weg als je echt niets meer weet te zeggen. De dag begint met verse zakjes aan het infuus, een lading pillen en poeders, bloedafname voor het lab, suikerprik. Intussen wordt het ontbijt gebracht. Dan hulp bij het uit- en aankleden, want het

Woensdag kwam ik samen met Lydia hals over kop het AMC binnengerend. Rugzakje met spullen voor 3 dagen haastig bij elkaar geraapt. Handig dat ik altijd rondloop met setje toiletartikelen, snoeren, opladers, batterijen, laptop etc. Geen idee wat me te wachten stond. Alleen inschrijven, bloedprik doen? Nachtje blijven? Misschien twee? Meer stond mij niet voor ogen. Binnen 10 minuten werd ik wijzer: minimaal 3 weken intern. Te beginnen: nu. Helemaal niet meer thuiskomen, geen afscheid genomen, onbewust de laatste keer piano gespeeld, laatste keer met de hondjes gelopen, Lyd 3 weken alleen in bed, alleen opstaan... Het deprimeerde me en overschaduwde de zorgen over mijn nieuw verworven ziekte. Maar na zorgvuldige uitleg van artsen en verpleegkundigen werd me duidelijk dat de behandeling eigenlijk pas de volgende dag zou beginnen. Eerst dienden bloedwaarden geanalyseerd te worden. Dus zag ik mijn kans. "Zou ik eventueel... misschien.... vanavond voor de allerlaatste keer... naar

Hier lig ik. Twee dagen geleden liep ik nog door zonnig Amsterdam, zeilplannen voor het weekend, volgende week mijn verjaardag en de champions league wedstrijd van PSV tegen Internazionale in het verschiet. Nu ben ik gekluisterd aan Infuuspaal 20, die ik gezien de - misschien wel levenslange - relatie die we zijn aangegaan, de naam Harry heb gegeven. Ik lig in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam. Fantastische mensen hier, die voor me zorgen, naar me luisteren en me vertellen wat er gaat gebeuren. Een voorgeprogrammeerd wasprogramma, waarvan mijn ziekte de regisseur is. Talloze buisjes bloed, beenmergpunctie, CT scans etc worden aan mijn lichaam onttrokken en geanalyseerd. In toenemende verfijning bepalen de resultaten mijn behandelingsplan. Tot nu toe is het volgende bekend: ik heb T-cel acute lymfatische leukemie. T-ALL voor de insiders. Google 't maar, ik ga er hier geen uitgebreide verhandeling over houden. Voor mij betekent het dat het plan voor de komende 35 d

Het is een mooie woensdagochtend. Beetje rillerig, net zoals ik me de afgelopen weken voel, maar de zon schijnt en verwarmt me terwijl ik de hondjes uitlaat op het veldje vlak bij ons huis. Een prachtige herfstdag. Na een kort gesprek met een buurvrouw check ik mijn telefoon. Slecht nieuws op de Whatsapp: de financieringsronde van een van onze bedrijven, die stevig in de steigers leek te staan, loopt op niets uit. De investeerder, tevens beoogd koper, trekt zich last minute terug. Balen! Geen goede dag. Dat gaat nog veel werk geven de komende tijd. Hondjes naar binnen en aan de mail en telefoon. Mijn compagnon Coen is terug na paar dagen weg en als hij na een misgelopen afspraak strandt op Amsterdam Centraal besluit ik me daar bij hem te voegen. Op mijn flitsend snelle elektrische stepje  laveer ik in 10 minuten door het verkeer naar het station. Een bijzonder gesprek hebben we daar. Over het doel van ons leven, hoe we oud willen worden, over ons bedrijf henQ op langere termijn, o