Even ademhalen

Ik zit op een klapstoel op ons nieuwe terras. Uitkijkend over de tuin in aanleg, tussen de bananenbomen, palmen en yucca's, met de hoge jacaranda als natuurlijke parasol.

Er heerst rust. Ik hoor vogels kwetteren, de zee ruist. Voor het eerst in maanden geen lawaai en geen dikke wolken stof in de lucht.

Het is geen zeroïstische tijd geweest, de afgelopen twee maanden in Kaapstad. Ik woonde als bouwopzichter in ons gastenhuisje temidden van een war zone. Lydia voegde zich een paar weken geleden bij me en mocht meegenieten van bouwstof en lawaai.

Al die tijd hard gepusht om tenminste een paar kamers klaar te hebben voordat de kinderen ons hier komen vergezellen. Door de natte winter hier waren we flink op achterstand gekomen. Daarom de afgelopen weken dagelijks meer dan 50 man aan het werk gehad. Een krioelend mierennest, mensen en materiaal in onnavolgbare choreografie om elkaar heen bewegend. Zagen, boren, slijpen, oorverdovend lawaai, klagende buren. Maar ook prachtig om te zien. Er ontstaat iets moois. En al onze mannen werken met een glimlach. Er wordt geschreeuwd, maar niet gevloekt.

Intussen speelde de overname van Malinco Foods, een lokaal sauzenbedrijf met eigen fabriek dat we hebben overgenomen om de groei van onze social startup Backyardfarms te versnellen. Van 30.000 potjes saus per jaar naar ruim 800.000. Weer 25 extra monden die we dagelijks voeden. Mooie nieuwe uitdaging  om de operaties samen te voegen, het Backyardfarms verhaal te koppelen aan de nieuwe brands en de export verder op de rit te krijgen. Gelukkig - vanuit zeroistisch perspectief - doet mijn partner Dom het dagelijkse werk en kan ik mij mijmerend terugtrekken in strategische overpeinzingen, het schuiven met geld en een klein beetje sales.

Het waren geen makkelijke tijden. Mogelijk gestimuleerd door drukte en stof, protesteerde mijn lichaam voortdurend. Twee keer langdurig verkouden geweest, met longen geïrriteerd door bouwstof, en bovendien - door een domme actie van mezelf - een paar gekneusde ribben. Zo pijnlijk dat ik een paar weken mijn reguliere pijn niet voelde.

Inmiddels ben ik battered and beaten, kapot maar ook voldaan. Alsof ik een marathon gelopen heb.

Ik zit hier dan toch maar mooi, op mn nieuwe terras. De kinderen druppelen binnen. Morgen met z'n allen voor 4 dagen naar de Winelands om op een rustieke farm Lydia's verjaardag te vieren. En daarna nog twee weken rust voor het bouwvolk weer binnenvalt.

Herman in de zon op een terras. Even ademhalen...

kerstavond in ons half voltooide huis