the Hermanator fights back!

Ik zie hem in het voorbijgaan. Een paar keer per dag kijken we elkaar aan. Pretoogjes kijken terug, een ingehouden glimlach op de lippen. Hij kijkt naar mij als ik naar hem. Een nieuw gezicht. We moeten aan elkaar wennen. Hij is vertrouwd maar toch anders. Breed in de kaken - of eerder vol in de wangen - bourgondisch gezellig. De oude ogen, maar anders verpakt. Haar dat woest alle kanten op groeit. Niet meer die zwarte, sluike bos, maar een warrig krullende bruin-grijze warboel. Het kapsel van een trol uit het boek van Rien Poortvliet. Een vriendelijke trol. Vrolijk kijkt hij, blij mij te zien. Vrolijkheid met ingehouden ironie: is dit blijvend? Of komen oude trekken weer terug? Het is mijn hoofd. Maar toch anders. In spiegelbeeld, ouder, getransformeerd. Medicatie, pijn, berusting, geduld en nieuw bloed, ze laten hun sporen achter. Gestempeld voor het leven. Voor altijd veranderd. En toch van binnen - deels - nog dezelfde. Welkom aan mezelf. 

Een fysieke overwinning en een warm weerzien. De oogst van vier dagen in de Dordogne. De oudste broer van Lydia is huisarts op het - allerminst - platte Franse land. Er waren inmiddels jaren verstreken sinds we hem voor het laatst hadden gezien. Zijn vrouw is mijn lotgenoot. Al jaren geleden kreeg zij twee nieuwe longen, gevolgd door een stamceltransplantatie. In haar erken ik mijn meerdere. Het was heel fijn om ervaringen uit te wisselen. De herkenbare momenten van naderende dood, berusting, ziekenhuisleven, de onvoorstelbare kracht van het lichaam. En de blijvende gevolgen, de neuropathie, leven met onderdrukt immuunsysteem. De verbondenheid kreeg ook praktische invulling: ik was onderweg mijn setje medicijnen kwijtgeraakt en kon naadloos uit te verzameling van mijn gastvrouw tappen. Naast de warme momenten samen, het fantastische onthaal, de fijne gesprekken, bracht het bezoek ook een fysieke overwinning. Temidden van de prachtige herfstkleuren doorkruisten wij te voet

Toen mij in het ziekenhuis voor het eerst werd uitgelegd hoe het verloop van ziekte en herstel eruit zou gaan zien, had ik het al voorspeld: het venijn zit in de staart. In het begin heb je duidelijk iets om voor te vechten, iets om dagelijks mee bezig te zijn. Er ligt een behandelplan. Chemo’s, scans, bestraling, je wordt goed bezig gehouden. Altijd weer een volgende mijlpaal in de agenda. Gebeurtenissen volgen elkaar snel op, veel om over te schrijven een veel fijne reacties van meelevenden. Hoe anders is dat nu, na een jaar, op misschien de helft van de rit. De ziekte zelf lijkt bedwongen. Het wachten is op herstel van lichaam en geest. Zonder stappenplan, zonder mijlpalen. Een niemandsland tussen (bijna) dood en leven. Theoretisch genezen, maar nog lang niet terug op het niveau van het oude bestaan. Vooruitgang is moeilijk te meten. Terugkijkend weet ik wel dat er een boel verbeterd is sinds ik elke dag kotsend in mijn bed lag. Maar hoeveel en in hoeverre de gevoelloosheid v