the Hermanator fights back!

Een paar jaar geleden wandelde ik in mijn eentje door de heuvels van Camps Bay. Mijn energie was nog zeer beperkt dus elke paar honderd meter zocht ik een plekje om even op adem te komen. Zo belandde ik op een klein muurtje aan het begin van een oprit die bleek te leiden naar een achter rozenstruiken verscholen huis.  Vanaf mijn zitplek had ik een ongestoord uitzicht op de Lion’s Head (de ‘Leeukop') de puntvormige berg die Camps Bay scheidt van de rest van de stad. Er was geen bebouwing tussen mij en de berg, alleen bomen, een prachtig natuurgebied. Ik vergat daar helemaal dat ik me midden in een miljoenenstad bevond. Ik keek achterom, zag tussen het gebladerte een stukje van de veranda (de ‘stoep') van het huis. Daar, dacht ik, zou ik wel kunnen wonen. In de stilte, met dit uitzicht, zittend op die stoep. Een jaar later liep ik met Lydia langs dezelfde plek. Een bord ‘for sale’ stond in de berm gepland. We waren op dat moment op zoek naar een bouwproject. Amsterdamse huizen

  Onze wereld heeft te maken met een veranderend klimaat, met opdrogende bodemschatten, dichtgeknepen pijpleidingen. Een nieuwe realiteit die ons overvalt en die vraagt om ingrijpen: infrastructuur en technologie moeten op de schop. Ik verkeer in een soortgelijke situatie. Gedrag dat vroeger normaal was voor me, kost nu teveel energie. Ik moet dingen anders en slimmer aanpakken: mijn eigen energietransitie! De uitdaging is dat mijn hoofd grotendeels nog zo werkt als vroeger. Als ik een plan hoor, zoals een feestje, uit eten met veel mensen, een reisje, een avontuur, dan denkt mijn hoofd direct 'Leuk! Doen!'. Maar de uitvoering is vaak niet mogelijk binnen mijn energetische grenzen, of onverstandig wegens kans op besmetting. Zoals altijd is het oog dat groter dan de maag. Hoe ga je daarmee om? Ik vind het maar lastig. Het is net als met wind- of zonne-energie. Je kunt niet bepalen hoe hard het waait of wanneer de zon schijnt. Het aanbod is onvoorspelbaar, afhankelijk van ongrijp