6 jaar later

3-0 voor de blastendoders

Gisteren was het 6 jaar geleden dat ik gebeld werd door de dokter. Het bleek een breekpunt in mijn leven. Terwijl ik toen, naar huis zwierend op mijn stepje, dacht dat het mijn laatste rit was, bleek dit het begin van een nieuw bestaan.

Het begon ook als nieuw leven. Na een incubatietijd, waarin infuusleidingen mij als navelstrengen verbonden met het kloppende hart van het ziekenhuis, werd ik plotsklaps weer de wereld ingesmeten. Glibberend en glijdend over de ijsbaan van onzekerheid, eerst niet in staat om te staan of te lopen, daarna niet wetend wie ik was of wat ik hier deed, begon ik aan mijn nieuwe bestaan.

Net als een baby ontving ik vaccins om mijn nieuwe immuunsysteem weerbaar te maken - helaas zonder veel resultaat - en moest ik leren te praten in de taal van mijn nieuwe zijn.

'Wat doe je in het dagelijks leven?' werd snel een verhaal over ziekte - wat overigens meestal goede gesprekken oplevert - maar gaandeweg voegde zich nieuwe inhoud toe en begon mijn nieuwe bestaan zowaar een eigen waarde te krijgen, los van wie ik daarvoor was en wat ik in dat leven deed.

Postnatale kwalen droegen bij aan het versneld vormgeven van een nieuw leven. Door mijn slechte weerstand tegen ziektes onvluchtte ik de Nederlandse winter en belandde ik in Zuid Afrika. Daar begon een nieuw bestaan met twee grote bouwprojecten, een nieuw bedrijf - dit keer géén software! - en veel nieuwe, lieve vrienden. Wat een vreugde heeft dat gebracht!

Daarnaast leerde ik - met vallen en opstaan - mezelf minder te bestraffen voor niet-gehaalde doelen of imperfect werk. Onder de vlag van het Zeroisme liet ik lekker dingen liggen en liet ik mijn 'boze stemmetje' een toontje lager zingen.

Ook kwam er ruimte om mijn creativiteit - die eerst vooral business diende - in allerlei richtingen te laten stromen. Ik schreef een kinderboek, bakte 1000 broden, ging schilderen, leerde digitale kunst maken, gekke dingen in elkaar lassen, sculpturen van polyester maken. Natuurlijk verloochent het oude zich niet, er wordt nog steeds geklust aan boten - al is de Jacob verkocht - en ik kan het niet laten nieuwe juridische entiteiten te baren.

Zo'n nieuw begin kan ook goed zijn voor je relatie. In ons geval in ieder geval wel! Allebei hadden we - noodgedwongen - ons werk aan de wilgen gehangen en keken we om ons heen, wat nu? Dat heeft geleid tot heel veel samen ondernemen. Samen bouwen, samen over zaken nadenken, samen kunst maken - waarbij Lydia nu de echte kunstenares is -, samen wandelingen maken, samen avonturen beleven. Dat 'samen' wordt ook afgewisseld met periodes van weken dat we elkaar niet zien, want gelukkig blijven we nog wel twee eigengereide individuen, maar dat versterkt de band alleen maar. Kortom, we zijn gelukkig samen!

Dit overpeinzend gisteren bedacht ik me hoe bijzonder het is, om zo'n breekpunt in je leven te krijgen. Het kost wat, maar het levert ook veel op. Als ik de keuze had gekregen: 'verander je leven in ruil voor een reeks blijvende handicaps', wat had ik dan gezegd? Ik was destijds tevreden met mijn leven, dus had ik waarschijnlijk vriendelijk bedankt.

Wat had ik dan allemaal gemist....