the Hermanator fights back!

Twee jaar geleden liep ik rond deze tijd met de hondjes door het park. Ik was een beetje rillerig, in mijn hoofd bezig met zaken die op dat moment belangrijk waren. Verder niets aan de hand.  Vier uur later kreeg ik een telefoontje dat mijn leven voorgoed en radicaal zou veranderen. Of eigenlijk, de verandering was al ingetreden - in de diepste krochten van mijn lichaam, waar de voorbereidingen voor de grote coup al weken, misschien maandenlang bezig waren - maar zou zich pas later die dag openbaren. Op dat moment was er geen horizon, geen toekomstverwachting. Ik rekende op het einde en zag elke dag, elke week, elke maand als een geschenk. Lydia en ik hadden het vaak over dat ene jaar extra, als we dat nog mochten krijgen. Vandaag krijg ik zomaar twee jaar cadeau. Ik heb ze gekregen en mag ze nu uitpakken. En terwijl ik het pakpapier voorzichtig lospeuter, denk ik in dankbaarheid terug aan alles wat ik sinds die woensdag in 2018 heb mogen meemaken. Een ziekteproces omgeven met zoveel l

De Langzame Man heeft twee weken langzaam zitten zijn op een prachtige heuvel in Frankrijk. Langzaam, maar niet eenzaam, want samen met Lydia. Volledig geïsoleerd van de bewoonde wereld bood deze setting een prachtig laboratorium om mijzelf en mijn wispelturige lichaam aan nader onderzoek te onderwerpen. En daar heb ik het nodige van geleerd. De belangrijkste constatering is dat ik me beter voelde dan ooit eerder gedurende de afgelopen twee jaar. Niet dat het allemaal perfect was, maar als ik mijn dagelijkse aantekeningen van de afgelopen weken vergelijk met de tijd ervoor, is het verschil overduidelijk. Nog steeds rilde en trilde alles van tijd tot tijd en schoot er af en toe een opblazende migraine in mijn kop, maar de frequentie en heftigheid waarmee dat gebeurde was drastisch minder. Had ik in de weken voor mijn vertrek de meeste dagen nog moeite om mijn ene been voor het andere te zetten, in Frankrijk maakte ik weer lange wandelingen. Ik probeer de ervaringen in mijn Franse labo