the Hermanator fights back!

En toen was ik opeens echt op vakantie. Met de voltallige schoonfamilie in het fantastische huis van Enno en Carlijn in de Vendee, het Drenthe van Frankrijk. Ik zag behoorlijk op tegen deze reis. Mijn rustige, gecontroleerde bestaan thuis, met het AMC als veilig toevluchtsoord om de hoek, zou opeens verruild worden voor een verblijf met 15 (lieve) mensen, en een uitdagende trip heen en terug. Ik maakte me er druk over. Hoe anders dan de 'oude ik', die altijd voldoende spullen in zijn rugzakje meesleepte om elk moment op een vliegtuig of trein te kunnen stappen. En dat dan ook graag deed. Nu zit ik te kniezen, heb moeite met de onzekerheid, verlies van controle. Hoe de afstanden op de vliegvelden te overbruggen, hoe met de overdaad aan gezelligheid om te gaan? Maar zoals al vaker in dit revalidatie-avontuur, was het ook dit keer een kwestie van een schop onder m'n kont. Uiteindelijk kon ik meerijden met zwager Enno en zo de heenvlucht vermijden. Waar ik ook de hemat

Deze week vonden de jaarvergaderingen van onze twee eerste fondsen plaats. Dat was altijd een hele gebeurtenis, die de nodige voorbereiding vergde. Cijfers, feiten en verhalen van de bedrijven waarin we deelnemen; blik op de markt en strategische overwegingen die we met onze investeerders wilden delen. De vergaderingen zelf meestal een prettig samenzijn met veel vertrouwde gezichten en gezellige borrel en eten na afloop. Nu zit - lig - ik thuis en vond de bijeenkomst zonder mij plaats. Daar waar ik ooit in de kern zat en vrijwel alle feiten uit mijn hoofd kende, voelt de business - letterlijk - ver van mijn bed. Als ik er aan denk voelt het als een ver weg gelegen land, in nevelen gehuld. Wat ik ervan weet is gebaseerd op wat ik via de tam-tam heb gehoord, fragmentarische informatie, geruchten. Met zakenpartner Coen heb ik de afspraak dat we, voor wat het zakelijke betreft, alleen over de lange termijn praten. En zoals ik nu ben, wíl ik het ook allemaal niet weten. Mijn hoofd is mis

Voor de die-hard volgers van mijn medische avontuur even een korte update. Vandaag zowel neuroloog als hematoloog gesproken: Men gaat er vanuit dat de trombose in mijn hoofd, net als het hygroom (ingeklapte hersenvlies), vanzelf verdwijnt. Ik mag dus ophouden met de tweemaal-dagelijkse zelfmutilatie van het inspuiten van bloedverdunners in mijn buik. Dat is heel fijn nieuws! Men vindt het niet nodig om een nieuwe CT-scan te maken, tenzij er plotseling symptomen optreden die daar aanleiding toe geven. Wel krijg ik een MRI-scan van mijn nek, om uit te sluiten dat de rare bliksemschichten die ik in mijn rug, armen en benen voel - door mij het Dr. Bibber-effect gedoopt - het gevolg zijn van iets anders dan mijn medicatie. Wat betreft dat laatste: het blijkt dat de immuunsurpressors die ik heb gebruikt in de praktijk nog maanden na stoppen zorgen voor bijverschijnselen zoals mijn tintelende handen en voeten. In welke mate het daarna weggaat of blijvend blijkt te zijn, is moeilijk