Ons grote gezin

Zo'n elf jaar geleden besloten Lydia en ik onszelf en de kinderen onder één dak te brengen.
Nog trillend op onze benen, midden in de naschok van onze scheidingen, was dit de positieve weg voorwaarts.
We besloten op neutrale grond te beginnen. Samen kochten we een huisje en lieten dat - tot voorbij onze laatste cent - verbouwen tot een knus thuis, met voor alle zes kinderen een eigen slaapkamer.

De Treurenburgstraat. Omdat die naam ons niet vrolijk genoeg was, bekleedden we de treden van de trap met alle kleuren van de regenboog en noemden het huis de Kleurenburg.

Het was een dierbare, maar ook zware tijd. Eline en Lisa als twee recalcitrante pubers op de middelbare school, Rutger, Annemijn, Tess en Nikki nog vertrouwd om de hoek op de basisschool. Eline en Annemijn zijn van mij en Marjoleine, de andere vier van Lydia en Jeroen. En dan nog twee honden: Asterix en Bonnie. Een heerlijke beestenbende.

De twee oudsten trokken sterk naar elkaar toe, waren zeer aanwezig, niet naar bed te krijgen en kliederden de pas geverfde muren van hun kamers vol met zwarte stift.
Beneden hadden we een kleine huiskamer. Vaak hing iedereen daar tegelijk rond. Als er dan nog wat aanhang bij was, zaten we echt vol. We hadden in die tijd gewoon nog één computer, waarvan de tijd met een ingenieus toegangssysteem werd verdeeld. Rutger wist meestal wel een zusje om te kopen voor wat extra uurtjes.
Achteraf hebben we het leven daar vergeleken met een tocht in een duikboot. Je zit verdomd dicht opeen, maar je leert elkaar wel kennen.

En hoe.
Het was op zich al een wonder dat de kinderen het plan - min of meer - accepteerden. Wat protesten en gepruttel vooraf, een onverwacht leuke vakantie samen - na nodige tegenzin van beide kanten - en af en toe was er eentje die liever wat langer bij de andere ouder bleef hangen. Beide Exen woonden om de hoek. Maar in grote lijnen zaten we toch de helft van de tijd met z'n allen in ons huisje.
Natuurlijk leidde dat in het begin ook tot spanningen. Ik, proberend een van de meiden op gedrag aan te spreken. Zij: 'Wie ben jij eigenlijk? Je bent mijn vader niet!'. Ik: 'ik ben je vader ook niet maar we wonen hier wel samen in huis! Dus ik kan je vragen om je te gedragen!'. Dat soort schermutselingen. En die hadden ook hun doel. Pas toen ik leerde om af en toe de confrontatie aan te gaan, kreeg ik ook een meer dan oppervlakkige band met de vier van Lydia.

Het was leuk en intens tegelijk. We kregen niet veel lucht op de Kleurenburg. Als Lydia en ik samen wilden praten, moesten we met de honden naar buiten. Na anderhalf jaar kregen we de kans om het knusse huisje te verruilen voor een veel groter huis - in Eindhoven nog steeds bekend als 'De Pelf' - door voorbijgangers vaak voor studentenhuis aangezien. Prachtige tijden hebben we daar beleefd. Maar zonder de pressure cooker van de Kleurenburg waren we nooit zo aan elkaar gesmeed.

Vanaf het begin hadden we besloten de groep eerder te vormen naar het model van een club, dan te verwachten dat iedereen zich opeens 'familie' ging voelen. We hadden het huis als verenigend symbool. We waren Pelvers. We ontwierpen samen een vlag, die in hardroze wapperend voor het huis altijd weer vragen opriep bij buurtbewoners.
Maar gaandeweg werden we ook echt een familie. Lief en leed werden gedeeld. Kinderen praten over elkaar als broer en zus. Mooie, vrolijke en droevige levensmomenten worden steevast samen gevierd of betreurd. Steun en liefde. Een veilige stam om aan te groeien.
Onze lieve kudde is ontstaan uit de voortstuwende kracht om op puinhopen iets moois te bouwen. Toewijding, doorzettingsvermogen, liefde en heel veel plezier.

Het proces heeft ook mij getransformeerd. Ik was een wat afwezige vader die voornamelijk bezig was met zijn bedrijf, die een appartement had in Rotterdam - waar ons kantoor toen was, een soort wild avonturenbestaan leidde met zeilschip, autorally's, feesten en die in zijn vaderrol voornamelijk schitterde tijdens kinderfeestjes.

In twee stappen ben ik meer vader geworden. Ten eerste net na de scheiding, toen ik de tijd dat mijn twee meiden er waren helemaal heb schoongeveegd en compromisloos aanwezig was als Annemijn en Eline er waren. Strijken, koken, was doen. Gewoon er zijn. Spelletjes doen. Natuurlijk waren er er op de boerderij waar we toen woonden ook nog wel eens gekke logeer- en kampeerpartijtjes, maar de inslag was rust, orde en regelmaat. Voor mij zelf louterend. En ook voor de meiden, geloof ik.

De tweede stap was toen we op de Kleurenburg begonnen. Ik liet mijn Rotterdamse bestaan vallen en richtte me zoveel mogelijk op het gezinsleven in Eindhoven. Dit was, naast het bouwen van henQ, de uitdaging in mijn leven waar ik me met mijn hele ziel aan vastklampte. Opbouw na afbraak. Vereniging na scheiding.

Met het misschien wel mooiste resultaat van mijn - ons - leven. Zes lieve, dierbare kinderen, die nu helaas diep treuren over mijn malaise, en een geweldige vrouw en partner in Lydia zonder wier niet-aflatende kameraadschap dit onmogelijk was geweest.

Nu zit ik hier in het ziekenhuis en kijk met een klein beetje afstand naar ons grote gezin. Zes kinderen die hun eigen leven leiden en die elkaar actief opzoeken, in allerlei verbanden. Ons huis op de Ruysdaelkade is een centraal punt. Oude Pelf-mores leven daar nog deels voort. Nieuwe vriendjes worden er middels initiatieritueel ingewijd en feesten en verjaardagen gevierd.
Een mooi moment om op terug te kijken is de laatste avond in Vietnam deze zomer. Een gedekte tafel op het strand, verlicht met fakkels. Alle acht spraken we ons één voor één uit over waar we dankbaar voor waren: voor elkaar, de liefde en harmonie en de bijzondere club die we samen zijn.

Kleurenburg 2008

Middagje huiskamer Kleurenburg

De Pelfvlag in top

Vietnam 2018