Op pad

Terwijl Lydia met ons gezin kerst vierde in Amsterdam, bleef ik in Zuid Afrika. Dat klinkt misschien heel zielig, maar dat was het allerminst. Na twee kerstdiners in goed gezelschap, begon ik aan een rondreis die me veel moois heeft gebracht. 

Mijn uiteindelijke doel lag een 900 km van Kaapstad, in de Karoo, een vlakte die zich uitstrekt vanuit de wijnlanden naar het noordoosten. Een prachtig, woest landschap, onderbroken door heuvels en omringd door bergen. In het hoogste deel van de Karoo, waar ’s winters sneeuw valt, ligt het immense natuurreservaat De Sneeuberg, gesticht door mijn tante en nu bewoond en beheerd door mijn neef en zijn vrouw. Net als vorig jaar was het plan daar Oudejaarsavond te vieren, samen met een hele bende aan gezellige familieleden.

Zodra je Kaapstad verlaat, verandert er van alles. Fine dining maakt plaats voor de stevige maaltijd. Espresso wordt filterkoffie. Engels wordt Afrikaans. Maar waar je ook komt, de gastvrijheid is groot, de kamers zijn schoon en voor Europese begrippen zeer betaalbaar.

Mijn lichaam - vooral mijn migrainehoofd - staat me niet meer toe om lange stukken te rijden. Dus ik doe rustig aan. Hier een stop, daar een stop. En onderweg leuke gesprekken met mensen in wier leven ik even een kijkje mag nemen. Een excentrieke citroenfarmeigenares met parkinson, een filosofische hotelmanager die me aanspoort om meer te schrijven, een stel oude hippies, die al 35 jaar een beroemde ‘padstal’ runnen met de illustere naam ‘Ronny’s Sex Shop’*, medereizigers met hun eigen reisverhaal en veel zorgzame, gastvrije mensen.

Intussen de prachtige natuur die aan je voorbij trekt. Waanzinnige landschappen, met uitgestrekte velden, omrand door blauwgetinte bergen. Prachtige passen leiden je tussen bergtoppen door, onverharde wegen, kunstig gefundeerd met handgestapelde stenen. Je rijdt langs bochtige wegen door donkere ravijnen, langs kaarsrechte alsfaltwegen die het zonovergoten land doorsnijden.

Zo belandde ik in een dag of drie bij Gordonville Manor, het oude landhuis in het midden van het landgoed De Sneeuberg. Alle guesthouses zaten vol - de schoorsteen moet roken! - en het huis zelf was ook volledig bezet dus ik had mijn tent meegenomen. Zogenaamd uit praktische overweging, maar eigenlijk omdat ik me al enorm verheugde op de kans om in m’n eentje te kunnen kamperen, temidden van de wilde dieren, de uitgestrekte vlaktes, de bergen die in vlam worden gezet door de ondergaande zon, de eindeloze sterrenhemel….

En zo geschiedde, ik plantte mijn tent op een mooie plek. Met uitzicht over een waterplaats, waar dieren zich verzamelden. Overdag zag ik koeien - economisch belangrijke dieren - en zebra’s rondom mijn tent. ’s Nachts zongen en lachten de jakhalzen. In de heuvels renden de bavianen elkaar blaffend achterna. Verder op de velden zag ik Kudu, Hartebees, Eland, Springbok. In de bomen krijsten de Hadida’s, hoog in de lucht cirkelden buizerds en gieren.

Geen verbinding met de buitenwereld. Geen mobiel netwerk, niets. Wel lag het huis Gordonville op slechts 20 minuten lopen, zodat ik eens in de twee dagen even contact kon zoeken met het thuisfront. Eén keer beklom ik een heuvel om te kijken of ik daar verbinding kon krijgen. Het was een middag waarop rollende donder hoorbaar was uit de omringende dalen, terwijl bij mij de zon nog scheen. Ik kwam op de top van die heuvel en zowaar, één streepje mobiele data. Ik hief mijn hand met telefoon naar de hemel, voor die extra meter hoogte, terwijl een zonnestraal tussen de wolken door priemde, precies op de plek waar ik stond. De donder rolde om me heen, de bliksem flitste, de zon verlichtte mijn heuveltop tegen een donkere achtergrond. Ik voelde me net Mozes, die de berg beklom om de wetten van God te ontvangen. En net als bij Mozes kwamen de woorden uit de hemel tot mij. Wel honderd whatsappberichten stroomden mijn telefoon binnen. De wind wakkerde aan, de wolken pakten samen, ik snelde naar beneden.

En toen, hoe al die lieve berichten te beantwoorden? Het bezorgde me stress. De uitdaging van de kluizenaar rond Nieuwjaar. Volgende keer zoek ik een minder communicatie-intensieve periode.

Het kamperen voelde als ultieme vrijheid. Alleen, in de natuur! Maar het kostte ook een boel inspanning. Het kamp op orde houden, water vinden, vuur stoken, oven bouwen (ja, er moest ook brood gebakken worden), het was allemaal niet niks. Het werd vroeg licht dus de nachten waren niet lang en dat werd maar gedeeltelijk gecompenseerd door de middagdutjes in de hangmat. Mijn lichaam kan helaas niet meer wat het kon. En toen het weer omsloeg, van warme zon naar aanhoudende storm, regen en mist, met temperaturen van 4 graden in de nacht, besloot ik het kamp een dag eerder dan gepland op te heffen. De beukende wind op de tent, waar je niet meer uit kunt vanwege de regen, maakt je op den duur gek. Het doek ging klapperend tekeer en ik moest soms mijn hele gewicht tegen het tentdoek gooien om de zaak op z’n plaats te houden. 

Het opbreken van het kamp voelde aanvankelijk als een nederlaag. Hoe kon ik me zo door de elementen laten wegjagen? Ik was boos: hoe onrechtvaardig dat dit soort weer zich nu manifesteert! Zomaar midden in de zomer! Zomaar midden in mijn kampeerweek!!

Maar toen ik diezelfde middag - alle spullen weer in de auto of uitdruipend in de schuur - voor de haard zat op Gordonville, omringd door lieve mensen, lekker warm en zonder klapperend zeil om me heen, voelde het alsof ik een berg had beklommen, alsof ik een hele prestatie had geleverd. Ik had gedaan wat ik wilde doen, in mijn eentje gekampeerd! Ik had het een hele week volgehouden! Mijn gevoel van falen maakte plaats voor een gevoel van trots. Doel bereikt en veel van geleerd.

En ja, het oog was weer een tikkeltje groter geweest dan de maag. Ik had weer plannen gemaakt die mijn krachten een klein beetje te boven gingen... Maar hoe mooi was het!

Ik was achteraf blij dat ik nog twee rustige dagen in het huis kon doorbrengen. Ik moest nodig opladen, ik was uitgeput.

En toen rustig de terugweg aanvaard. Met veel stops en drie overnachtingen bereikte ik langs prachtige wegen weer de geordende wereld van Kaapstad. Een mooie reis om op terug te kijken. Veel kunnen denken en schrijven.

Nu weer het sociale leven in. Vandaag komen vrienden logeren voor een week, daarna komt Lydia weer en ook een aantal kinderen met vrienden. Intussen ook een volgende fase voor Backyard Farms in gang zetten en natuurlijk ons spec-house verkopen! 

* gekke namen voor uitspanningen doen het hier goed, zo heb ik vorig jaar een topverblijf gehad bij Angie’s G-spot. Veel heten er Ricky Se Gat, of hoe de eigenaar dan ook maar heet. Tijd voor Herman se Gat?