the Hermanator fights back!

(dit bericht heb ik even over de feestdagen heen getild) In de afgelopen twee jaar heb ik een boel lichamelijke ongemakken mogen ervaren. Sommige daarvan brachten fysieke pijn met zich mee. Keelpijn, spierpijn, hoofdpijn, rugpijn, buikpijn, stekende pijn in mijn borst… Maar deze pijnen waren meestal van voorbijgaande aard. Ze kwamen en gingen. Lieten zich meestal met wat paracetamol temmen, vormden een tijdelijk ongemak, hoe heftig en pijnlijk soms ook. De afgelopen weken heb ik kennis gemaakt met pijn van een andere orde: permanente pijn. Het begon met wat spierpijn in heupen en schouders. Een verschijnsel dat ik al eerder had ervaren als gevolg van afbouwen van mijn dagelijkse dosis prednison. Ik wil heel graag van dat spul af en was al maanden bezig om trapsgewijs de dosis te verminderen. Van 80 mg per dag naar uiteindelijk 2,5 mg, bijna op de nul. Voor mij een belangrijk doel: overwinning op de ziekte, onafhankelijkheid van medicijnen! Een soort overlevingsdiploma. Ik was er bijna.

Het is ruim een maand geleden dat we landden in Zuid Afrika. Gezien het heilzame effect dat dit land vorig jaar op mij had was het plan ontstaan om hier een huis te kopen en terug te keren zodra de Nederlandse winter zijn intrede zou doen. De stijgende Corona-cijfers en daarmee samenhangende beperkingen vormden een extra wind in de rug. Weg uit Nederland, naar de zon, naar de warmte.  Het leven is mooi hier. De Kaapse winden die om ons huis gieren. De zon. De stralend blauwe oceaan. De mistige wolken. Het steeds veranderende weer. De berg die over ons waakt. Het strand voor de deur. Het groen en het blauw. De heldere lucht. Het oneindige achterland. Geweldig eten - in restaurants die gewoon open zijn. Terrassen in de zon. Nieuwe vriendschappen. Een overdaad aan sociale gezelligheid. Maar het is niet alleen de omgeving die me gelukkig maakt, die maakt dat de wanhoop van een paar maanden geleden is omgeslagen in hoop en levenslust. Het is de kans op een nieuw leven. Een nieuw bestaan dat