the Hermanator fights back!

Opeens kwam ik er achter dat ik boos was. Heel erg boos. Op heel veel mensen. Ik was me er eigenlijk helemaal niet bewust van, dat ik boos was. Maar het laatste stuk van de verbouwing waar we in zitten maakt dat we te maken hebben met veel leveranciers die allemaal op hun manier hun afspraken net niet of net te laat nakomen. Dus toen ik vanmorgen op m'n fiets zat merkte ik - terwijl mijn gedachten van het ene naar het andere onderwerp zwierven - dat ik telkens op boosheid stuitte. De internetverbinding die steeds uitvalt, sleutels van het huis die kwijt zijn, camera's die niet werken, de poort die opeens niet open wil, de backup power die defect is, installatiewerk waar we al weken op wachten, de keuken die afgemaakt moet worden, de makelaar die al drie weken 'bezig' is onze listing online te krijgen, de mislukte foto sessie, etc... En telkens is er iemand die ik de schuld van kan geven. In mijn hoofd vuur ik pijlen van haat af op de ‘daders'. Zij hadden het allemaa

Het is een drukke maand geweest. Eerst voorbereidingen voor het vertrek uit Nederland, met daarbij behorend het uitruimen van de boot (straks ander stukje over het afscheid daarvan), wat een hele verhuizing inhield, plus het opruimen van ons huis in Amsterdam voor eventuele huurders. Verder alles wat je wilt doen en alle mensen die je nog wilt zien voor je voor een maand of zes naar de andere kant van de wereld vertrekt. Aangekomen in Kaapstad: wederom drukte. Eerst een week in ons eigen huis, onze Hof van Eden met al z’n groene bomen en planten. We laten daar wat aanpassingen doen om het kleine bij-huis beter te kunnen verhuren. Dus veel bouwmannen over de vloer. Intussen naderde ons bouwproject - renovatie van een huis voor de verkoop - voltooiing de vrucht van twee jaar werk van Lydia en mij (ook hierover komt een apart stukje). Op slechts een kilometer afstand van ons huis is het makkelijk heen en weer rijden. En dat deden we dan ook veelvuldig. Eindeloze details en vragen van de

Het is vandaag ruitenwisserdag. De eerste dag dat ik weer rond rijd in mijn heel erg Zuid-Afrikaanse Toyota Fortuner. Daar waar bij onze Nederlandse auto de richtingaanwijzer links van het stuur zit, zitten hier op die plek de ruitenwissers. Steeds moet ik daar weer opnieuw aan wennen. Bij elke afslag gaan mijn ruitenwissers aan. En elke keer moet ik daarom lachen. Zo gaan er meer dingen in mijn leven niet zoals ik ze voor ogen had. Sommige zijn als de ruitenwisser: het kost wat tijd en geduld om je aan te passen aan veranderde omstandigheden. Maar met een beetje oefening kom je er wel. Andere zijn structureler van aard. Dingen die meer van je vragen dan een kleine verandering, dingen die indruisen tegen je natuur, de van je vragen je anders te gedragen dan je wezenlijk bent. Ik heb nooit geweten hoe een ingrijpende ziekte en de daarbijbehorende straffe behandeling je leven totaal kan veranderen. Het houdt niet op bij het opeens van straat gerukt worden door een telefoontje, niet bij e

Het is een hele tijd stil geweest op dit blog. Niet dat er niets gebeurde, maar ik had er even genoeg van om over mezelf te schrijven. Vooral omdat ik niet zo goed een antwoord wist op de vraag 'hoe gaat het met je?'. En over die vraag gaat het hier tenslotte. Maar van veel kanten - lezers die me door mijn medische avonturen heen gevolgd hebben - hoor ik steeds weer het verzoek om nieuwe blogberichtjes. En intussen ben ik zelf ook wel benieuwd naar het antwoord op de vraag hoe het met me gaat. Daarom ga ik weer beginnen met schrijven over mijn dagelijkse leven. Over de uitdagingen om in te passen in mijn nieuwe realiteit. Over de onzekerheid en de frustraties die een heel lang, wellicht levenslang, revalidatieproces met zich meebrengen. En ook over de mooie dingen die ik meemaak, de nieuwe deuren die open gaan waar oude gesloten blijken. Als je het leuk vindt, blijf dan lezen. Heb je het wel gezien, klik dan op unsubscribe  onder aan de mails. Zelf ga ik in ieder geval meelezen