the Hermanator fights back!

We zijn weer terug uit Frankrijk. Heerlijk gehad met alle kinderen en aanhang. Ik ben met sprongen vooruit gegaan, meer energie, minder elektroshocks. Zittend aan een lange tafel tussen mijn geliefden, in de zwoele Franse zomeravondlucht, wist ik en sprak ik uit hoe mooi het was dat ik dit allemaal mocht meemaken. Nog kort geleden hadden we hiervan alleen kunnen dromen. Maar ondanks dit gezegende nieuwe leven knaagt het in mij. Na de dood van zo dichtbij meegemaakt te hebben, feitelijk met de voorbereidingen voor de reis naar het hiernamaals bezig te zijn geweest, heeft het leven aan glans ingeboet. Daar waar ik vijf decennia lang heb geloofd dat het leven ons mooiste bezit is en overleven het hoogste doel, weet ik nu anders. De dood is er ook, de dood is barmhartig en geeft rust. De euforie over mijn overleven, die velen naar mij uitspreken, raakt me slechts ten dele. Enerzijds ben ik ook blij, anderzijds voelt het als een overgewaardeerd goed. De waarde van leven lijkt gedeval

Voor het eerst sinds tijden heb ik weer het gevoel dat het ergens heen gaat met mij. Dat er vooruitgang in zit. De afgelopen weken waren enigszins teleurstellend. De ene irritante bijwerking werd afgewisseld door de volgende, steeds mijn energie temperend en mijn lichaam weer naar bed jagend. Maar de afgelopen dagen lijkt het alsof de zon eindelijk doorbreekt. Ik moet nog steeds goed luisteren naar mijn lijf en kan op elk moment worden teruggefloten, maar de ruimte die ik krijg wordt steeds groter en de straf voor het 'te ver' gaan lijkt minder te worden. Ook leer ik de spelregels steeds beter kennen. Als ik een hoofdpijnaanval krijg, blijkt het te helpen om gewoon even iets anders te gaan doen. Het treedt vaak op als ik met mijn hoofd bezig ben, achter mijn laptop of artikelen lezend op m'n telefoon. Gewoon even rondlopen of een klusje doen met mijn handen helpt om de druk te verminderen. Steeds vaker kan ik ongestraft doorpushen. Gisteren na bezoek aan AMC en aansluite

Ik ben alweer een week terug uit Frankrijk. Prima tijd gehad daar. Per dag gaf ik mezelf een 'sociaal budget' van 3 uur, de rest van de tijd trok ik me rustig terug in mijn kamer. Het weer was heerlijk - buiten 41 graden, maar binnen de dikke muren van de gite goed uit te houden. En veel gezelligheid. Dat laatste wakkerde bij mij af en toe wel de FOMO aan als ik weer in mijn kamertje lag, maar ook daaraan ben ik het afgelopen jaar gewend geraakt. Nu ik weer terug ben gebeurt er eigenlijk helemaal niets. In ieder geval niets dat - binnen de context van dit blog - het beschrijven waard is. Ik denk wel veel na over de lessen die ik door mijn ziekte geleerd heb. Maar het is nog te vroeg om die nu al definitief op papier te zetten. Mijn gedachten behoeven nog aanscherping. Ik moet nog afstand nemen. Maar aangezien men vraagt hoe het met me gaat en menigeen voorzichtig informeert wanneer ik weer een eens stukje produceer, schrijf ik nu toch maar wat. De dagen glijden voorbij.