Hello Again


Hallo lieve lezers,

Er zijn weer maanden voorbij sinds mijn laatste post.
In de tussentijd heb ik gezocht en gevonden, ben ik gegroeid en heb ik geleerd. Dingen die ik vroeg of laat ook met jullie hoop te delen of die tussen de regels door zullen blijken.
Ook heb ik naar aanleiding van een interview met mij dat mogelijk dit jaar op de Nederlandse televisie komt, weer het plan opgepakt om een boek te publiceren op basis van mijn blog. Nu met 6 jaar revalidatie-ervaring erbij.
De voorlopige titel wordt "Mijn vriend, de Dood". En het gaat (onder andere) over het leven zonder angst. De acceptatie van de dood is tijdens mijn ziekte een van mijn grootste krachten gebleken. Over de keerzijde daarvan, mijn doodswens nadat ik uit het ziekenhuis kwam, heb ik - uit schaamte - te weinig geschreven.
Tijdens het doorlezen van mijn eigen schrijfsels, waarbij de tranen regelmatig stroomden, merkte ik hoe ontzettend ik mezelf (en misschien ook jullie) tekort heb gedaan door niet steeds te blijven schrijven.
Ik vond nog wel een aantal mooie blogposts, die ik niet gepubliceerd heb omdat ik ze nog niet af vond, niet het juiste plaatje erbij kon vinden of (de belangrijkste reden) niet vond dat ik jullie ermee kon lastigvallen.
Onzin! Het is geweldig om een kroniek te hebben van je eigen leven, van je eigen observaties. Nu missen er hele stukken die ik nooit meer met de oorspronkelijke scherpte en relativerende humor kan reproduceren.
Zal ik mijn leven nu beteren? Ik hoop het wel. Intussen gaat mijn schrijftijd natuurlijk weer in het boek zitten. Maar hou me in de gaten!

Liefs,

De Hermanator


PS. ik ben in contact met een paar uitgevers voor mijn boek. Maar er is nog geen deal. Dus mochten jullie contacten hebben bij een uitgever, dan houd ik me aanbevolen. Mail me dan even rechstreeks: herman(at)hintzen.nl




Reacties

Een reactie posten

Log in with your Google account for the best results.
Don't forget to press Publiceren after robot check.
If you post Anonymous, mention your name in the post please!!

Popular posts

6 jaar later

Afbeelding
3-0 voor de blastendoders Gisteren was het 6 jaar geleden dat ik gebeld werd door de dokter. Het bleek een breekpunt in mijn leven. Terwijl ik toen, naar huis zwierend op mijn stepje, dacht dat het mijn laatste rit was, bleek dit het begin van een nieuw bestaan. Het begon ook als nieuw leven. Na een incubatietijd, waarin infuusleidingen mij als navelstrengen verbonden met het kloppende hart van het ziekenhuis, werd ik plotsklaps weer de wereld ingesmeten. Glibberend en glijdend over de ijsbaan van onzekerheid, eerst niet in staat om te staan of te lopen, daarna niet wetend wie ik was of wat ik hier deed, begon ik aan mijn nieuwe bestaan. Net als een baby ontving ik vaccins om mijn nieuwe immuunsysteem weerbaar te maken - helaas zonder veel resultaat - en moest ik leren te praten in de taal van mijn nieuwe zijn. 'Wat doe je in het dagelijks leven?' werd snel een verhaal over ziekte - wat overigens meestal goede gesprekken oplevert - maar gaandeweg voegde zich nieuwe inhoud toe e...
Meer lezen

Tweelingbroer

Afbeelding
In maart 2019 onderging ik een stamceltransplantatie. De nieuwe cellen werden geoogst uit het bloed van mijn broer. Om plaats te maken voor de nieuwkomers werd ik eerst zo goed als dood gemaakt. Full-body bestraling en heftige chemo. En dan hopen dat het nieuwe bloed zou aanslaan. Daarna een traject met vallen en opstaan. Aanvankelijk strompelend. Gaandeweg sterker wordend, wennend aan die rare neuropathie, lerend te accepteren en om te gaan met beperkingen. Maar de oorlog in mijn lichaam, met aan de ene kant het nieuwe bloed - afkomstig van mijn broer - en aan de andere kant mijn 'eigen' weefsels, blijft latent aanwezig en wordt slechts onderdrukt door gebruik van prednison. Bij de minste aanleiding, zoals slaaptekort, koude of ziekte, vlammen de onlusten op en doet het hele lichaam pijn. Ik vraag me weleens af wie er aan de winnende hand is, in die sluimerende oorlog. Zou het DNA van  Rein  langzaam ook de omringende organen binnendringen? Of blijft het beperkt tot de bloedc...
Meer lezen

De kunst van het stilliggen

Afbeelding
Ik struikelde net over een toen niet-gepost verhaal dat ik vorig jaar schreef aan het begin van de Nederlandse zomer. (Nu heb ik het alsnog geplaatst) . Ik beschreef daarin hoe ik voor het zoveelste jaar op rij ziek werd in Amsterdam, onder invloed van het slechte weer en rondgaande virussen en hoe ik dat lot liever accepteerde dan op de vlucht te slaan. Dit jaar stond ik er anders in. Door alle drukte en het vele Europese bezoek heb ik zelfs in Kaapstad enkele maanden ziek en kwakkelend doorgebracht, uiteindelijk wederom uitmondend in een longontsteking. Toen die bestreden was, vond ik het wel mooi geweest. Tijd om het heft in eigen hand te nemen. Eind april in Nederland aangekomen was het nat, koud, guur. Ik sprak met de kinderen af op een terras buiten, onder warmtelampen. Thuis in een besloten ruimte zitten met z'n allen durfde ik niet aan. De dag erna heb ik het vliegtuig naar Italië genomen. Dat werd het begin van een rondreis, door Italië, Spanje en Portugal. Deels alleen, ...
Meer lezen