the Hermanator fights back!

Het klinkt misschien gek, maar ik heb een weekje vakantie genomen. Voor mij is vakantiegevoel langzaam slenteren door een onbekende stad. Ademhaling rustig en laag in mijn buik. Neerstrijken op klein terras van een lokaal café. Langzaam nippen van de espresso, kijkend naar de mensen die voorbijlopen. Rust, leven in traag tempo. Hoe anders dan het adrenaline-gedreven leven dat ik mezelf heb aangeleerd over de afgelopen 25 jaar. Daar kom ik nu achter. Vorige week suggereerde mijn kankercoach dat mijn hoofdpijnen wellicht gerelateerd zouden kunnen zijn aan druk die ik op mezelf aanbreng. Dingen doen omdat ze moeten om anderen te pleasen of omdat ze moeten van mezelf. Mijn eerste reactie was dat dit onzin moest zijn. De hoofdpijnaanvallen komen tenslotte op allerlei verschillende en onvoorspelbare tijdstippen opzetten. Maar het heeft me toch aan het denken gezet. De afgelopen dagen heb ik steeds bij alles wat ik deed getoetst waarom ik het wilde doen. Of ik het voor m'n lol de

Dagelijks worstel ik in mijn hoofd met mijn eigen overleven. Het is een thema waar ik nog lang niet mee klaar ben. Het onderwerp is in al zijn aspecten zo groot en veelomvattend dat ik het niet in één stukje gegoten krijg. Het gaat over wil, geluk, rechtvaardigheid, zin van het leven, de mensheid, het mens-zijn... Laat ik maar ergens beginnen om te voorkomen dat mijn pen dichtslibt. Toen ik de tijding kreeg van mijn ziekte heb ik in een eerste impuls afscheid genomen van het leven. Het was mooi en afgerond wat ik achter zou laten. Waarom dan zeuren? Laat ik dankbaar zijn voor wat er is geweest. Die instelling heeft me geholpen door moeilijke tijden. Ze heeft de angst bij me weggenomen en me met open vizier laten kijken in alle mogelijke richtingen. Dat hielp vooral als het niet zo goed ging. Op die momenten ben ik het leven dan ook erg gaan relativeren, misschien wel opzettelijk onaantrekkelijk te maken voor mezelf. Ik keek naar de wereld om me heen en zag zichzelf-herhalend nieuw

Het woord 'gezond' duikt de laatste jaren met toenemende frequentie op. Als het gaat over eten en drinken, over sport of over lifestyle, altijd komt de vraag op tafel of dit of dat wel gezond is. Dat lijkt misschien in onze huidige ogen een logische vraag, maar zo was het zeker niet altijd. Toen wij studenten waren, was gezondheid iets waar je het pas over had als ziek was. Wat overigens zelden gebeurde. Wij hadden hoogstens de strijd met het roken, waarvan we wisten dat het 'slecht' was, maar wat we toch massaal deden. De generatie voor ons was nog meer bevrijd van gezondheidsdenken. Als kinderen kwamen wij bij ouders over de vloer voor wie roken en drinken en af en toe eten van de snackbar heel normaal was en zonder schuldgevoel werd bedreven. Als we deze generaties met elkaar vergelijken, wat levert de aandacht voor gezondheid ons dan nu op? De discussie gaat meestal over enerzijds 'langer leven', anderzijds over 'je lekker voelen'. Dat lan

Mijn lichaam roert zich volgens onvoorspelbare patronen. De laatste dagen zijn weer zwaar. Aanvallen van ruisend en kloppend bloed in mijn hals en hoofd, culminerend in migraine-achtige hoofdpijnen. Alleen plat liggen helpt dit tot bedaren te brengen. Soms volstaat een half uurtje rust, soms is een nacht niet voldoende. Tussendoor rustig aan, om escalatie van het proces te voorkomen. En daarnaast de usuals suspects: tintelende voeten en vingers, gevoelloze benen en elektrische schokken vanuit rug naar ledematen. Gek word ik ervan, zo nu en dan. Hoe lang gaat dit nog aanhouden? Om niet altijd aan bed en huis gekluisterd te zijn, zoek ik dagelijks wel de grenzen op en jaag mezelf naar buiten met de Biro om iets te doen of een broodje te eten. Gisteren kort bezoek gebracht aan Wackers Academy, waar mijn schoonzusje Philine van der Vegte  indrukwekkende doeken etaleerde ter gelegenheid van haar afstuderen. Het is nu gewoon wachten tot het huidige ongemak weer overwaait. Deze verschij

In mijn kwartaalverslag liet ik eigenlijk het belangrijkste onderbelicht: ik heb weer drie maanden geleefd! En ondanks de breed uitgemeten lichamelijke ongemakken en de wanhoop die daar bij tijd en wijle mee gepaard ging, zijn het toch drie mooie levensmaanden geweest. Want, zo concludeerden Lydia en ik, ons kleine leventje is best fijn. Hoe anders dan het drukke bestaan dat onze dagelijkse realiteit was tot september vorig jaar. In plaats van het huis in-en-uit rennen, bijna elke avond uit eten en weekends drukbezet met zeiltochten en andere avonturen, zitten we nu 's avonds samen op de bank. Ik, die nooit voor de buis hing en vrijwel nooit sport keek, heb genoten van spannende champions league wedstrijden en grand-prix intriges. Af en toe een serietje en verder gewoon wat zappen door het treurige, maar ook gezellig-vertroostende televisieaanbod. 's Avonds samen naar bed. De dag afsluiten met een laatste opdracht aan onze gedienstige slaapkamer-Amazone: 'Alexa close c

Zaterdag was het precies drie maanden sinds de goud-roze celletjes van mijn broer hun weg vonden naar mijn beenmerg. Ik herinner me nog de euforische stemming van die dag. Hoe elegant gleden de cellen bij mij naar binnen! En hoe goed voelde ik met toen! Hoewel ik nog twee weken daarvoor uit de bedrukkende effecten van de vorige chemo aan het kruipen was en opzag tegen nieuwe ziekenhuisopname, had het herstel zich onverwacht snel aangediend en had ik de voorafgaande week met tweemaal dagelijkse bestraling lachend doorstaan. Op die eerste maart was ik er helemaal klaar voor, strijdlustig verwelkomde ik het nieuwe bloed. Na een kleine week, toen ook nog ondersteunende chemotherapie was toegepast, begon ik te begrijpen waarom een 'myeloablatieve allogene stamceltransplantatie' als een zware ingreep te boek stond. En waarom de variant die ik kreeg normaal gesproken bestemd was voor mensen die half zo oud waren als ik. De energie en levenslust ebden met rasse schreden weg uit mijn