the Hermanator fights back!

De laatste tijd werd ik geplaagd door hardnekkige spierpijnen. Ondanks trainen gingen ze niet voorbij. Vorige week in het ziekenhuis bleek dat het vermoedelijk een zeldzame uiting van 'graft versus host disease' is, waarbij het nieuwe bloed mijn oude spieren aanvalt. Dat betekent opnieuw prednison slikken.  Het grappige is dat ik hiermee gelijke tred houd met onze bejaarde hond Bonnie. Ook zij lag kreupel op de grond, was niet meer vooruit te slepen. We vreesden voor haar einde. Maar toen ze voor een ontsteking eveneens prednison kreeg toegediend, leefde ze weer op. We hinken tegenwoordig weer braaf samen naar het uitlaatveldje.  Ik en mijn hond. We draaien dus beiden op hetzelfde wondermiddel. De pred heeft mij in de eerste weken in het ziekenhuis gered van een directe dood, laat Bonnie nu weer lopen en maakte ook mij al na paar dagen gebruik voelbaar mobieler.  Het is echter spul met rare bijwerkingen. Een arts zei me 'it may be a short term cure, but it wi

Op deze bijzondere verjaardag vandaag een stukje van Lydia: Het is vandaag precies 1 jaar geleden dat we het levensveranderende bericht kregen dat Herman acute leukemie had. Een mijlpaal die uitnodigt tot stilstaan, terugkijken, overpeinzen en daarna wat mij betreft vooral weer voorwaarts te gaan. Zoals iedereen wel heeft kunnen lezen gaat het inmiddels alweer een stuk beter met Herman; een wonder als je de situatie van zo’n ¾ jaar geleden bekijkt. Natuurlijk kun je nog niet over ‘genezen’ spreken;  Onze hematoloog wil daar geen enkele uitspraak over doen tot 1 jaar na de stamceltransplantatie (dus 1 maart 2020). En Herman is nog lang niet tevreden over de snelheid van zijn herstel; hij heeft nog dagelijkse klachten, pijn, ongemakken die het leven vaak lastig maken. Ook de onzekerheid over waar hij uiteindelijk uit gaat komen, welke blijvende gevolgen hij te dragen zal krijgen is bij vlagen ronduit frustrerend. Maar toch, grote dankbaarheid en blijdschap over de doorstart van

Vijfentwintig jaar lang heb ik in Eindhoven gewoond. In die tijd mooie, dierbare vriendschappen opgebouwd. Ook na de verhuizing naar Amsterdam blijven de banden warm en hecht.  We hebben onze seizoenkaarten op de eretribune van Psv aangehouden. Een goede aanleiding om het Eindhovense af en toe te bezoeken. Jarenlang was de trein tussen Amsterdam en Eindhoven zo'n drie keer per week mijn rijdende kantoor. Geroutineerd stapte ik in en uit, onderweg de laptop opengeklapt voor de dagelijkse email. Toen ik eenmaal in Amsterdam woonde en niet meer zo vroeg op hoefde, miste ik zelfs die twee vaste werkuurtjes die de trein me bood.  De routine is vervaagd. Eerst door verhuizen, vervolgens door een jaar ziekte.  Nu zit ik voor het eerst weer in die trein.  Op weg naar Psv-Ajax. De strijd tussen mijn twee thuizen.  Op weg naar een gezellig borreltje vooraf, waar zich vrienden hebben verzameld om mij weer live te begroeten.  Weer in die trein. De laatste keer was bijna pre

Na de Biro, die me van mijn huisarrest bevrijdde, heb ik nu het volgende level in huis gehaald: een VanMoof Electrified S2. Een fiets. Mijn vorige trouwe tweewieler is vorig jaar tijdens de vakantie ontvreemd. En een paar weken later lag ik in het ziekenhuis. Sindsdien ben ik te gammel geweest om te fietsen. Vandaag is de primeur: eerste fietstocht in meer dan een jaar. De VanMoof is een kadootje van mijn oude zelf. Ik lag nog maar net in het ziekenhuis toen een vriend me het aanbod stuurde om de fiets bij voorinschrijving - en met korting - te kopen. Ik had toen geen idee wat de uitkomst van de ziekte zou zijn. Of ik het zou overleven of niet en zo ja, of ik ooit weer op de fiets zou stappen. Maar het voelde als een belofte aan mezelf. Als een stukje vaste grond in een onzekere toekomst. Ik zag mezelf fietsen. En dat beeld móest wel werkelijkheid worden. Een houvast in het schemer van de toekomst. Ik zit nu op het terras van de IJsbreker, naast de gratis perslucht-fietspom

En het is weer tijd voor een kwartaalverslag. Zes maanden sinds ik nieuw bloed kreeg. Veel gebeurd en ook weer weinig. Terugkijkend is het een prachtige zomer geweest. Het was fantastisch in Frankrijk met kinderen en kleinkind, heerlijke warmte die mijn rillingen de kop in drukte. En ook hier in Amsterdam prachtig weer gehad. Veel gevaren met het bootje, wat is de stad toch altijd weer mooi vanaf het water. Afgelopen weekend nog een kort maar prachtig bezoek gebracht aan ons familiehuisje in Friesland. Met goede vrienden en wederom baby Dante en ouders. Wat een vreugde brengt het kleine mannetje! Altijd vrolijk en relaxed, iedereens favoriet, nooit gebrek aan aandacht van de overdaad aan tantes, oma en opa. Intussen heb ik lichamelijk ook wel weer een stapje gemaakt. Meer energie, hoewel nog steeds ernstig beperkt. Maar de basisklachten blijven. Het is moeilijk te beoordelen of ze afnemen of niet. Tintelen mijn voeten minder dan een maand geleden? Ik zou het niet weten. Hoe meet je