De Lelijke Eend
De eerste tien jaar na het halen van mijn rijbewijs reed ik slechts in oude wrakken. Auto’s die ik kocht voor hooguit een paar honderd gulden en die ik dan zo lang mogelijk rijdend hield, tot de APK niet meer haalbaar was en het wrak bij controle door politie in beslag werd genomen. Om de zaak rijdend te houden sleutelde ik veel. Vaak was ik te vinden liggend onder een van mijn bolides, van boven tot onder zwart van de smeer, bezig met steeksleutel of lasapparaat. Ik deed niet aan preventief onderhoud, ik wachtte tot er wat kapot ging en dan repareerde ik het. Heel simpel. Je leerde wel goed te luisteren (en te ruiken), je analyseerde onbewust alle signalen die het voertuig gaf, elk rammeltje, elk piepje kon de voorbode zijn van een aanstaand falen. Een kloppend lager, slippende koppeling, zingende v-snaar, versleten remvoering, de geur van een lekkende radiator. Maar de meeste geluiden hoorden gewoon bij de auto. Het vertrouwde gerammel en gekraak dat juist aangaf dat alles in orde