Even ademhalen
Ik zit op een klapstoel op ons nieuwe terras. Uitkijkend over de tuin in aanleg, tussen de bananenbomen, palmen en yucca's, met de hoge jacaranda als natuurlijke parasol. Er heerst rust. Ik hoor vogels kwetteren, de zee ruist. Voor het eerst in maanden geen lawaai en geen dikke wolken stof in de lucht. Het is geen zeroïstische tijd geweest, de afgelopen twee maanden in Kaapstad. Ik woonde als bouwopzichter in ons gastenhuisje temidden van een war zone . Lydia voegde zich een paar weken geleden bij me en mocht meegenieten van bouwstof en lawaai. Al die tijd hard gepusht om tenminste een paar kamers klaar te hebben voordat de kinderen ons hier komen vergezellen. Door de natte winter hier waren we flink op achterstand gekomen. Daarom de afgelopen weken dagelijks meer dan 50 man aan het werk gehad. Een krioelend mierennest, mensen en materiaal in onnavolgbare choreografie om elkaar heen bewegend. Zagen, boren, slijpen, oorverdovend lawaai, klagende buren. Maar ook prachtig om te zien.