the Hermanator fights back!

Het is gelukt, ik zit op mijn eiland! Velen van jullie hebben me geappt hoe de reis verliep, dank voor alle interesse en support. Tot het eind toe bleef het spannend, want de vlucht was overboekt en iedereen was op ‘stand by’ gezet. Het was uiteindelijk de aller-allerlaatste vlucht die vertrok uit Kaapstad voor de lockdown inging. Maar met een beetje hulp en wat geluk heb ik een prachtige business class stoel weten te bemachtigen. Daarmee zat en lag ik niet alleen prinsheerlijk, maar kon ik ook veilige afstand houden tot mijn medepassagiers. Op het vliegveld van Kaapstad was dat laatste nog niet zo makkelijk. Ik moest mijn rolkoffertje inzetten als fysieke barrière tegen in mijn nek hijgende Duitsers. Het verbaasde me hoe weinig al die toeristen doordrongen waren van de noodzaak tot afstand houden. Uit alles blijkt dat het virus zich primair verspreidt als mensen in besloten ruimtes dicht op elkaar staan en zo’n vliegveld met alle mensstromen die voorbij komen biedt daar de

De wereld verandert van dag tot dag. Even een update vanuit mijn Afrikaanse perspectief. Het is hier zowel hoopvol als hopeloos. Hoopvol omdat maatregelen hier in vroeg stadium genomen worden. President Cyril Ramaphosa heeft een totale lockdown afgeroepen van minimaal 21 dagen. Hij krijgt daarbij brede steun vanuit politiek en samenleving. Maar ook hopeloos, omdat we weten dat het onmogelijk is om social distance houden als je met z’n zevenen in een éénkamer hutje woont, samen in één bed slaapt. Omdat er hier miljoenen kwetsbare HIV-lijders zijn met verzwakte weerstand. Omdat er simpelweg geen vangnet is voor een paar maanden economische droogte. Mensen krijgen straks honger, bedrijven gaan ten onder. Een vrijwillig solidariteitsfonds moet uitkomst brengen. De eerste duit in de zak werd gedaan door de regering: een luttele R150 miljoen (ca 10M Eur), gelukkig gevolgd door donaties door twee diamantfamilies van R1 miljard elk. Maar nog lang niet genoeg, met nog de uitdaging dat ge

De wereldgeschiedenis tuimelt over ons heen. Ik zat nog een in vorig stukje over mijn initiële verbazing en schok. Maar zoals voor jullie allemaal is het nieuws van gisteren vandaag weer achterhaald. Ik begin dus even opnieuw vandaag. Samenvatting van het ontbrekende stuk: ik zit nog in Kaapstad. Heb het hier lichamelijk en geestelijk best even zwaar gehad, maar ben inmiddels wel weer tot evenwicht gekomen. Ook hier is de wereld in rap tempo veranderd. Werd ik een week geleden verbaasd aangekeken als ik geen handen schudde, nu staat iedereen op scherp. Nog lang niet alles is dicht, maar er zijn strenge beperkingen opgelegd aan de horeca, mensen houden afstand en overal staan en hangen hand sanitizers, die ook grif gebruikt worden. Of dat voldoende gaat zijn om de geest in de fles te houden is nog de vraag. Het aantal gerapporteerde gevallen in dit land met 60 miljoen inwoners, op een oppervlak zo groot als half Europa, bedraagt momenteel slechts 200. Maar aangezien er - net

De wereld staat op z’n kop. Elke dag stellen we onze realiteit bij. Zei ik kort geleden nog: verspreid dat virus zo snel mogelijk, inmiddels weet ik net als iedereen wat voor schade dat zou opleveren. Mijzelf houdt het meer in mijn greep dan me lief is. Ik heb zelfs misschien wel de zwaarste momenten van mijn hele ziekte beleefd. Ik ga even een week of twee terug. Weer was ik naar Kaapstad gevlucht. In het natte Nederland geplaagd door hoestbuien, die op hun beurt weer hoofdpijn en migraine veroorzaakten, snakte ik naar frisse, schone, zonnige, droge lucht. Dochter Eline, die als eerste profiteerde van een door Corona afgezegde beurs in Italie, kon zomaar 10 dagen vrij krijgen om me te vergezellen. Lydia bleef thuis bij eindexamenkandidaat Nikki en de honden. Hier aangekomen laaide opeens weer mijn darmirritatie op. Vermoedelijk een aanval van het nieuwe bloed op mijn lichaam: graft versus host disease (Gvhd). Reden voor mijn chef hematologie in het AMC om me op een zware dos

Ik voel me een raar soort trendsetter. Toen ik vorig jaar uit mijn bed herrees na een stamceltransplantatie die me van mijn hele immuunsysteem had beroofd, nam ik allerlei maatregelen om mezelf te beschermen tegen de virale buitenwereld. Het begon met anderen niet aan te raken, geen handen te schudden. Dat leidde vaak tot ongemakkelijke situaties, vooral met mensen die je niet kent. Een leverancier die je huis binnenkomt en joviaal zijn hand uitsteekt. ‘Eh sorry, ik mag geen handen geven’, zei ik dan terwijl ik een soort onhandige japanse buiging maakte. Meestal bleef de hand dan even hangen om vervolgens met enige irritatie teruggetrokken te worden. Maar even vaak trapte ik erin en deed mijn rechterhand reflexmatig haar plicht en beantwoordde de begroeting.  Daarna dan handen ontsmetten. En sowieso telkens handen wassen. En 4x per dag tanden poetsen. En zoutwater gorgelen. Ik meed ruimtes waar veel mensen samen waren, maar toen ik voor het eerst weer drukke treinen en vliegtu

1 Maart. Een jaar geleden gleed mijn broeders bloed bij mij naar binnen. Het was een dag van hoop, ik had een top beklommen. De blasten waren bedwongen, alles in gereedheid gebracht om de leukemie een finale genadeklap toe te dienen. De artsen zeiden dat we pas na een jaar opgelucht adem zouden kunnen halen. Een jaar, het leek zo ver weg. Ik nam me voor om dan een groot feest te geven. Nu is het jaar verstreken. Ik ben ingestort en weer opgekrabbeld. Als baby in bed gelegen, de trap op en af gekropen, stapje voor stapje leren lopen, een invalidenparkeervergunning gekregen, voorzichtig mijn vleugels uitgeslagen.  Maar de vlag gaat nog niet uit. Het voelt nog niet als tijd voor feest. Nog te veel worstel ik met de dagelijkse gevolgen van mijn behandeling. Een lichaam dat niet vooruit wil, rillend en trillend, schurend en knagend. Een hoofd met een trombose - gesuis, gepiep en migraine. Gaandeweg komt het besef dat niet alles voorbij zal gaan. Ooit, in het heetst van de strijd,