Zon en Slaap

mooi verlaten strandje waar ik op mijn fietstocht langskwam

Het is alweer een paar weken geleden dat ik mijn solo-reis ervaringen deelde. Als je niets van mij hoort betekent dat het ofwel heel goed, ofwel heel slecht met me gaat.

In dit geval gaat het goed. We hebben hier prachtig zomers weer en voor Januari is het opmerkelijk windstil geweest.

Intussen zijn alweer verscheidene lichtingen vrienden en kinderen langs gekomen en ook Lydia is weer terug op het nest na een maand in het koude bibberland. Ons tijdelijke huis wordt goed gebruikt, een heerlijke, zonnige en rustige plek. Zowel om hier rond te hangen, te werken, te lezen, te creëren en spelletjes te spelen, als ook als uitvalsbasis voor de vele mooie dingen die Kaapstad te bieden heeft.

Wat mijzelf betreft, ik heb gaandeweg ontdekt dat er twee ingrediënten zijn die mijn fysieke welzijn sterk verbeteren: 

Zon en Slaap.

De zon zorgt voor droge en warme lucht, waardoor mijn longen opdrogen en altijd latent aanwezige hoest verdwijnt. Dat naast het feit dat ik me in warmte gewoon veel beter voel. Vaak kan een koude, regenachtige, dag al direct zorgen voor het opspelen van allerlei kleine ongemakken, restanten van mijn medische verleden. Ook worden virussen, mijn eeuwige plaaggeesten, door het zonlicht gedood of in elk geval sterk gehinderd in hun verspreiding. Allemaal omstandigheden die mijn leven prettiger maken.

Met de pakweg zes maanden in Kaapstad ben ik al een heel eind op weg. Nederland van juli tot en met september gaat ook wel goed, met april en mei als twijfelgevallen. Voor de tussenliggende maanden ben ik nog op zoek. Dit jaar maar weer wat nieuwe plekken uitproberen. Beter dan, net als vorig jaar, drie maanden continu ziek zijn.

Slaap is een ander verhaal. De mogelijkheid tot slapen is vrijwel continu aanwezig. Maar de discipline en rust om daar gebruik van te maken ontbreekt me vaak. Een uur of 9 slaap per dag is wat ik minimaal nodig heb. Haal ik dat niet dan gaat het meestal wel een paar dagen goed, waarna ik in een of andere vorm de rekening gepresenteerd krijg. Zoals de ezel niet om de steen heen kan, zo blijf ik steeds in die valkuil trappen.

Ik leid nog immer aan ‘fomo’, vind het dus moeilijk op tijd naar bed te gaan, altijd jammer om iets van het leven te missen. En als ik me dan ’s middags terugtrek voor de onontbeerlijke middagslaap, kost het me minstens een uur om mijn overactieve hoofd tot rust te manen. ’s Ochtends, als ik om 7 uur wakker word, lukt het me soms met veel moeite om daar nog een uurtje aan te plakken. Maar echt uitslapen is er niet bij. Als mijn hoofd eenmaal wakker is, dan vliegen de gedachten zo hard in het rond dat slapen onmogelijk wordt.

Een paar weken geleden was ik weer even goed ziek, geveld door een buikgriep. Toen lukte het me om uren aaneen stil in bed te liggen, af en aan in slaap vallend. Het hielp daarbij dat ik ook echt helemaal niks anders kon, maar waarom lukt me dat niet in gezonde toestand? Ik herinner me ook uit de tijd in het ziekenhuis, hoe ik in staat was om hele dagen voorbij te laten glijden, ondanks - of dankzij - pijn en ellende. Waarom kan ik die toestand niet zelf oproepen?

Maar ik doe m’n best en met wat discipline en het me bewust zijn van de slaapbehoefte houd ik mezelf wel overeind.

Al met al heb ik - met een beetje prednison erbij - zo wel een soort van evenwicht gevonden waarbinnen ik goed gedij. Nu nog zorgen dat ik dat het jaar rond zo volhoud. De afgelopen jaren was december tot april mijn ‘goede' periode. Eens zien of ik dat dit jaar wat kan oprekken.