Energietransitie

 

Onze wereld heeft te maken met een veranderend klimaat, met opdrogende bodemschatten, dichtgeknepen pijpleidingen. Een nieuwe realiteit die ons overvalt en die vraagt om ingrijpen: infrastructuur en technologie moeten op de schop.

Ik verkeer in een soortgelijke situatie. Gedrag dat vroeger normaal was voor me, kost nu teveel energie. Ik moet dingen anders en slimmer aanpakken: mijn eigen energietransitie!

De uitdaging is dat mijn hoofd grotendeels nog zo werkt als vroeger. Als ik een plan hoor, zoals een feestje, uit eten met veel mensen, een reisje, een avontuur, dan denkt mijn hoofd direct 'Leuk! Doen!'. Maar de uitvoering is vaak niet mogelijk binnen mijn energetische grenzen, of onverstandig wegens kans op besmetting.

Zoals altijd is het oog dat groter dan de maag. Hoe ga je daarmee om? Ik vind het maar lastig.

Het is net als met wind- of zonne-energie. Je kunt niet bepalen hoe hard het waait of wanneer de zon schijnt. Het aanbod is onvoorspelbaar, afhankelijk van ongrijpbare, externe factoren. Terwijl de behoefte aan energie continu doorgaat. Dat vraagt om bufferen: op rustige momenten je interne batterijen opladen, opdat je daarna weer gas kunt geven.

Voor mij betekent dit het doseren van activiteit, dingen afzeggen als het teveel wordt, het doen van middagslaapjes en op tijd naar bed. Plus afscheid nemen van dingen die ik niet meer kan, zoals vliegen en grote schepen bevaren.

Zo komt de transitie er wel. Maar leuk is anders. Het oog blijft mooie dingen zien, projecten om te ondernemen, plannen om uit te voeren. Steeds moet het verstand ingrijpen, steeds tik ik mezelf op de vingers. Het maken van keuzes is lastig: waar wil ik die schaarse energie insteken? Kies ik voor de sociale activiteiten, dan blijft er geen ruimte voor de creatieve processen. En omgekeerd. Bewuste keuze is niet altijd mogelijk, het leven neemt je mee in zijn stroom. Zodat ik achteraf boos ben op mezelf dat ik ofwel teveel energie heb verbruikt, ofwel de verkeerde keuzes heb gemaakt.

Het is leven met de handrem erop. Niet mijn stijl, ik herken mezelf niet meer. Ik ben nog niet op een leeftijd waarop ik berustend achterover kan leunen. Als ik dat punt überhaupt ooit bereik.

Ik kijk foto's terug. Van hoe ik nog maar een dikke vier jaar geleden gezond en fit was, hoe niets toen teveel was. Ik ben jaloers op mezelf, op mijn oude zelf.

Het is verlangen naar een wereld die niet terugkomt. En iets wensen dat onbereikbaar is, maakt ongelukkig.  Dus ga ik verder met die transitie. In de hoop dat lijf en geest samen in een nieuwe groef zullen belanden, een nieuwe balans zullen vinden. Een balans waarin de energie weer op natuurlijke wijze kan stromen, om de onvermijdelijke obstakels heen. Zoals het water van een beek zich moeiteloos rond de rotsen plooit. 

Zodat ik weer vrij door het leven kan bewegen, zonder de handrem aan te raken.