Ik vergeef het mijn lichaam

Na terugkomst in Nederland had ik een paar weken lang een boel energie, de Kaapse zon nog in mijn hoofd. Daarna begon ik weer te kwakkelen. Wat het is, de kou, het vocht of andere oorzaken weet ik niet, maar mijn lichaam heeft moeite met het Nederlandse voorjaar. Ik had me voorgenomen bij de geringste tegenslag in het vliegtuig te stappen naar het dichstbijzijnde warme oord, maar toen puntje bij paaltje kwam had ik  geen zin om weer op de vlucht te slaan. Ik wilde gewoon thuis zijn, in mijn eigen huis, met kinderen die elke dag in en uit lopen en natuurlijk onze kleine Dante.

Vorig jaar liep ik eveneens te worstelen met mijn lichaam. Toen was het allemaal een tandje erger. Ik ben toen drie maanden lang vrijwel continu ziek geweest. Pas toen de zon echt doorbrak werd het beter.

Maar misschien wel het grootste verschil tussen dit jaar en vorig jaar is dat ik toen boos en teleurgesteld was. Boos op mijn lichaam, dat het me dit allemaal aandeed. Teleurgesteld en gefrustreerd dat ik maar niet aan ziekte en slapheid kon ontsnappen, een steeds zichzelf herhalende cyclus van ellende.

Ik merk dat ik daar nu een stap in heb gemaakt. Ik ben veel meer bereid om te accepteren hoe mijn lichaam is op enig moment. Wel maak ik me af en toe zorgen of er niet iets ergs aan de hand is (zo'n ervaring van kanker krijgen hakt er nu eenmaal in), maar verder ben ik meer bereid me over te geven aan wat er mogelijk is op een dag.

Een mooie metafoor vond ik in de tuin. Toen ik tijdens een van mijn minder actieve momenten zat  te kijken naar de planten die daar groeien, probeerde ik me voor te stellen dat ik zag hoe ze groeiden. Hoe langzaam en hoe weinig ook, elke seconde ontvouwden de blaadjes zich een beetje, werden de grassprieten wat langer, strekten de takken van de bomen zich wat breder.

Toen ik dat zag bedacht ik me dat een plant nooit harder groeit dan wat mogelijk is met de hoeveelheid licht, lucht en water die hem geboden wordt. De plant klaagt niet, maar past zich steeds aan. En zolang er maar een beetje energie voorhanden is, groeit hij, precies zo snel als mogelijk.

Zo wil ik ook zijn. Mijn tentakels uitstrekkend als het lichaam dat toelaat, rustig liggend als het er even niet in zit. Mijn plannen per minuut aanpassend aan wat mogelijk is. Zonder frustratie.

Natuurlijk kan ik - beter dan een plant - de omstandigheden opzoeken die groei of herstel mogelijk maken. Daarom zit ik nu een weekje in de Cyrpriotische zon. Dat doet me goed, de temperatuur en de  lucht drogen mijn longen, de zon brandt de rillingen uit mijn lijf.

Maar ik blijf voelen, voelen in mijn lichaam wat mogelijk is, de output aan de input afstemmend. Mijn plannen per minuut aanpassend. In dankbaarheid voor de groei die gegeven de omstandigheden mogelijk is.

Ik vergeef het mijn lichaam. Boosheid brengt niets. We moeten samen verder.