the Hermanator fights back!

Toen ik in het ziekenhuis lag was ik vol van dankbaarheid voor de goede zorg die ik daar kreeg. Het verplegend personeel was toegewijd, goed geinformeerd en altijd bereid om me te helpen. Of het nu ging om hulp bij fysieke beperkingen of als ik er geestelijk even doorheen zat, ze waren er altijd voor mij. Nog steeds denk ik met warm gevoel terug aan die tijd. Toen ik vorige week weer eens door de witte wereld van het AMC liep, betrapte ik me erop dat ik zelfs terugverlangde naar mijn verblijf daar. Ondanks chemo, pillen, infusen en andere ongemakken, was het leven er rustig en overzichtelijk. Er was altijd een next step om naar toe te leven. En ik verwachtte niets meer van mezelf dan dat ik de dagen doorkwam. Geen druk, geen verwachtingen. Een acceptabel bestaan. Hoe anders is het nu. Het leven heeft geen richting, geen regelmaat. De willekeur van mijn lichaam dicteert wat er op een dag wel en niet kan gebeuren. Net zo grillig als het weer, alleen minder voorspelbaar. En terwijl ik z

Na mijn vorige post is het een lange tijd stil geweest. In de tussentijd heb ik wel gedachten en gevoelens in flarden opgeschreven. Maar ik kon er geen richting aan geven. Ik voel me als een zwemmer midden op zee, die de weg kwijt is. Watertrappelend om zijn hoofd boven water te houden, niet wetend welke kant op te gaan. De snot-ziekte heeft me bijna 3 weken bezig gehouden. Na de eerste week had ik een korte opleving, daarna stortte ik weer in. Hoesten, hoofdpijn, rillen, verzwakt, moeite met lopen. Maar meer dan het virale ongemak weegt de depressie waarin ik beland ben. Het niet meer weten wie je bent of waar je staat. Een lichaam als het Nederlandse zomerweer: volstrekt onvoorspelbaar, van dag tot dag, uur tot uur. Goede en slechte periodes wisselen elkaar af, zonder dat ik er grip op lijk te hebben. Elke keer als het even goed gaat denk ik: waar lul ik over. Maar dan zak ik weer in en moet ik me hulpeloos terugtrekken. Afspraken afzeggen, dingen niet kunnen doen, ik vind het maar