De man en zijn schip : herrijzenis
Herrijzenis. Wedergeboorte. Ik heb er al eerder over geschreven. Destijds had ik daar een romantisch beeld van. Ik zag het als een magische gebeurtenis, zoals bij Lazarus die plotseling van zijn sterfbed opstond, het stof van zijn kleren sloeg en hup zijn oude leven weer binnenstapte. Inmiddels weet ik dat een beetje herrijzen of wederopstaan een lang en moeizaam proces is. Een hobbelige weg vol valkuilen. Een weg waarop je, nadat tot je verbazing het bordje ‘doodlopende weg’ opeens weggehaald bleek, je je regelmatig afvraagt waarin je nu weer beland bent, waarheen dit pad leidt. Kom je ooit weer terug in je oude bestaan, met de kwaliteit en de vreugde van dien? Of blijft het een kwakkelend gerommel in de marge, een gebed zonder eind? Veel heb ik getwijfeld of ik de juiste keuze had gemaakt. Had het pad niet beter dood kunnen lopen? Maar de afgelopen tijd bereikte ik een mijlpaal in het wederopstaan. Op een wijze die bijna deed denken aan het Oude Leven. Om dat uit te leggen moet ik