Tussen hemel en aarde

Hier lig ik.

Twee dagen geleden liep ik nog door zonnig Amsterdam, zeilplannen voor het weekend, volgende week mijn verjaardag en de champions league wedstrijd van PSV tegen Internazionale in het verschiet.
Nu ben ik gekluisterd aan Infuuspaal 20, die ik gezien de - misschien wel levenslange - relatie die we zijn aangegaan, de naam Harry heb gegeven. Ik lig in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam. Fantastische mensen hier, die voor me zorgen, naar me luisteren en me vertellen wat er gaat gebeuren. Een voorgeprogrammeerd wasprogramma, waarvan mijn ziekte de regisseur is.
Talloze buisjes bloed, beenmergpunctie, CT scans etc worden aan mijn lichaam onttrokken en geanalyseerd. In toenemende verfijning bepalen de resultaten mijn behandelingsplan.

Tot nu toe is het volgende bekend: ik heb T-cel acute lymfatische leukemie. T-ALL voor de insiders. Google 't maar, ik ga er hier geen uitgebreide verhandeling over houden. Voor mij betekent het dat het plan voor de komende 35 dagen vast staat. Gisteren begonnen met Prednison, volgende week komt daar nog een serie chemo-middelen bij. Daarnaast elke dag een scheepslading aan pillen en infuuszakjes die bijverschijnselen moeten tegengaan en doorspoeling van het lichaam faciliteren. Ik voel me net een chemische fabriek.
Na een week of 2 zijn dan alle foute (en veel goede) cellen afgebroken en zit ik in 'de dip'. In die fase heb ik vrijwel geen afweer en ben ik bevattelijk voor bacillen, virussen, schimmels en andere onzichtbare bedreigingen. Dan schijn ik me ook tamelijk klote te gaan voelen. Na wederom een week of 2 wordt dat beter en als bloedwaarden zich herstellen mag ik even naar huis.

Intussen loopt het onderzoek verder door. Over een anderhalve week is het genetische onderzoek afgerond, waarin men kan zien wat de precieze genetische mutatie is in de kankercellen. Op grond daarvan kan een betere inschatting gemaakt worden van de overlevingskansen en wordt ook het vervolg van de behandeling vormgegeven. Hoe dan ook zal ik hierna nog wel een paar keer door de wasstraat moeten.

En dan het Heikele Herman Punt: ik weet dat vele van mijn vrienden hier al jaren op zitten te wachten, maar nu gaat het toch echt gebeuren... Die lekkere dos van mij, altijd liever te lang dan te kort, de manen van Hairman, ze gaan eraf... Het wordt kaal de winter door!
Daarna kan het weer terug komen, in alle kleuren en soorten. We zullen zien.

In dit blogje zal ik mijn ervaringen bij houden. Onder elke blogpost bestaat de mogelijkheid om te reageren. Zo houden we het een beetje centraal. Protocol voor bezoek en adresgegevens staat onder het kopje Algemene Informatie.

Tot de volgende post!

The Hermanator