the Hermanator fights back!

Posts

Hello Again

Hallo lieve lezers, Er zijn weer maanden voorbij sinds mijn laatste post. In de tussentijd heb ik gezocht en gevonden, ben ik gegroeid en heb ik geleerd. Dingen die ik vroeg of laat ook met jullie hoop te delen of die tussen de regels door zullen blijken. Ook heb ik naar aanleiding van een interview met mij dat mogelijk dit jaar op de Nederlandse televisie komt, weer het plan opgepakt om een boek te publiceren op basis van mijn blog. Nu met 6 jaar revalidatie-ervaring erbij. De voorlopige titel wordt "Mijn vriend, de Dood". En het gaat (onder andere) over het leven zonder angst. De acceptatie van de dood is tijdens mijn ziekte een van mijn grootste krachten gebleken. Over de keerzijde daarvan, mijn doodswens nadat ik uit het ziekenhuis kwam, heb ik - uit schaamte - te weinig geschreven. Tijdens het doorlezen van mijn eigen schrijfsels, waarbij de tranen regelmatig stroomden, merkte ik hoe ontzettend ik mezelf (en misschien ook jullie) tekort heb gedaan door niet steeds te bl...

De kunst van het stilliggen

oktober 30, 2024

Ik struikelde net over een toen niet-gepost verhaal dat ik vorig jaar schreef aan het begin van de Nederlandse zomer. (Nu heb ik het alsnog geplaatst) . Ik beschreef daarin hoe ik voor het zoveelste jaar op rij ziek werd in Amsterdam, onder invloed van het slechte weer en rondgaande virussen en hoe ik dat lot liever accepteerde dan op de vlucht te slaan. Dit jaar stond ik er anders in. Door alle drukte en het vele Europese bezoek heb ik zelfs in Kaapstad enkele maanden ziek en kwakkelend doorgebracht, uiteindelijk wederom uitmondend in een longontsteking. Toen die bestreden was, vond ik het wel mooi geweest. Tijd om het heft in eigen hand te nemen. Eind april in Nederland aangekomen was het nat, koud, guur. Ik sprak met de kinderen af op een terras buiten, onder warmtelampen. Thuis in een besloten ruimte zitten met z'n allen durfde ik niet aan. De dag erna heb ik het vliegtuig naar Italië genomen. Dat werd het begin van een rondreis, door Italië, Spanje en Portugal. Deels alleen, ...

Tweelingbroer

oktober 07, 2024

In maart 2019 onderging ik een stamceltransplantatie. De nieuwe cellen werden geoogst uit het bloed van mijn broer. Om plaats te maken voor de nieuwkomers werd ik eerst zo goed als dood gemaakt. Full-body bestraling en heftige chemo. En dan hopen dat het nieuwe bloed zou aanslaan. Daarna een traject met vallen en opstaan. Aanvankelijk strompelend. Gaandeweg sterker wordend, wennend aan die rare neuropathie, lerend te accepteren en om te gaan met beperkingen. Maar de oorlog in mijn lichaam, met aan de ene kant het nieuwe bloed - afkomstig van mijn broer - en aan de andere kant mijn 'eigen' weefsels, blijft latent aanwezig en wordt slechts onderdrukt door gebruik van prednison. Bij de minste aanleiding, zoals slaaptekort, koude of ziekte, vlammen de onlusten op en doet het hele lichaam pijn. Ik vraag me weleens af wie er aan de winnende hand is, in die sluimerende oorlog. Zou het DNA van Rein langzaam ook de omringende organen binnendringen? Of blijft het beperkt tot de bloedc...

6 jaar later

september 27, 2024

3-0 voor de blastendoders Gisteren was het 6 jaar geleden dat ik gebeld werd door de dokter. Het bleek een breekpunt in mijn leven. Terwijl ik toen, naar huis zwierend op mijn stepje, dacht dat het mijn laatste rit was, bleek dit het begin van een nieuw bestaan. Het begon ook als nieuw leven. Na een incubatietijd, waarin infuusleidingen mij als navelstrengen verbonden met het kloppende hart van het ziekenhuis, werd ik plotsklaps weer de wereld ingesmeten. Glibberend en glijdend over de ijsbaan van onzekerheid, eerst niet in staat om te staan of te lopen, daarna niet wetend wie ik was of wat ik hier deed, begon ik aan mijn nieuwe bestaan. Net als een baby ontving ik vaccins om mijn nieuwe immuunsysteem weerbaar te maken - helaas zonder veel resultaat - en moest ik leren te praten in de taal van mijn nieuwe zijn. 'Wat doe je in het dagelijks leven?' werd snel een verhaal over ziekte - wat overigens meestal goede gesprekken oplevert - maar gaandeweg voegde zich nieuwe inhoud toe e...

Even ademhalen

december 26, 2023

Ik zit op een klapstoel op ons nieuwe terras. Uitkijkend over de tuin in aanleg, tussen de bananenbomen, palmen en yucca's, met de hoge jacaranda als natuurlijke parasol. Er heerst rust. Ik hoor vogels kwetteren, de zee ruist. Voor het eerst in maanden geen lawaai en geen dikke wolken stof in de lucht. Het is geen zeroïstische tijd geweest, de afgelopen twee maanden in Kaapstad. Ik woonde als bouwopzichter in ons gastenhuisje temidden van een war zone . Lydia voegde zich een paar weken geleden bij me en mocht meegenieten van bouwstof en lawaai. Al die tijd hard gepusht om tenminste een paar kamers klaar te hebben voordat de kinderen ons hier komen vergezellen. Door de natte winter hier waren we flink op achterstand gekomen. Daarom de afgelopen weken dagelijks meer dan 50 man aan het werk gehad. Een krioelend mierennest, mensen en materiaal in onnavolgbare choreografie om elkaar heen bewegend. Zagen, boren, slijpen, oorverdovend lawaai, klagende buren. Maar ook prachtig om te zien....

Zes maanden Zeroisme

oktober 31, 2023

zomaar op een maandagmiddag Het is zes maanden geleden dat ik mijn Zeroistisch manifest postte. Ik ging me overgeven aan het nietsdoen. Ik zou me niet meer gek laten maken door doelen die zich in mijn hoofd nestelden. Ik zou mijn brein rust geven, de olifanten temmen. Hoe heeft dat uitgepakt? Allereerst: ik heb een heleboel niks gedaan. Het uitblijven van blogposts is daarvan een bewijs. Ook het voorgenomen Zeroistisch Platform is op geheel Zeroistische wijze (nog) niet van de grond gekomen. Wat ik wel heb gedaan is een heel fijne Europese zomer beleefd. Het kwam door de koude april en meimaanden nog wat langzaam op gang maar naarmate de zon doorbrak, begonnen de levenssappen weer te stromen. En ditmaal bijna tot het eind geheel virusvrij gebleven. Dat afzettend tegen de drie zieke maanden van vorig jaar, maakt dit tot een topseizoen! We hebben heerlijk in Amsterdam gezeten, de hele stad afgevaren met ons grachtenbootje, zeilboten gehuurd (nu de Jacob van Berlijn een ander thuis heeft ...

Ik vergeef het mijn lichaam

Na terugkomst in Nederland had ik een paar weken lang een boel energie, de Kaapse zon nog in mijn hoofd. Daarna begon ik weer te kwakkelen. Wat het is, de kou, het vocht of andere oorzaken weet ik niet, maar mijn lichaam heeft moeite met het Nederlandse voorjaar. Ik had me voorgenomen bij de geringste tegenslag in het vliegtuig te stappen naar het dichstbijzijnde warme oord, maar toen puntje bij paaltje kwam had ik geen zin om weer op de vlucht te slaan. Ik wilde gewoon thuis zijn, in mijn eigen huis, met kinderen die elke dag in en uit lopen en natuurlijk onze kleine Dante. Vorig jaar liep ik eveneens te worstelen met mijn lichaam. Toen was het allemaal een tandje erger. Ik ben toen drie maanden lang vrijwel continu ziek geweest. Pas toen de zon echt doorbrak werd het beter. Maar misschien wel het grootste verschil tussen dit jaar en vorig jaar is dat ik toen boos en teleurgesteld was. Boos op mijn lichaam, dat het me dit allemaal aandeed. Teleurgesteld en gefrustreerd dat ik maa...

Zeroisme

Ik heb ontdekt dat ik iets heel slecht kan: Niets doen. Mijn hoofd is constant in beweging. Ideeën stormen voorbij als wilde kuddes olifanten. Ideeën worden plannen en die plannen wil ik allemaal uitvoeren. Als ik even ‘niets’ wil doen, ga ik spelletjes spelen op mijn telefoon. Liefst dingen waar ik mijn hersenen voor moet laten kraken. Alleen door een boek te lezen of door mijn hoofd met veel moeite geheel gedachtenvrij te maken, val ik in slaap. Wakker zijn zonder voorbijstormende gedachten is nagenoeg onmogelijk en zelfs mijn dromen zijn druk. Niet alleen mijn drukke hoofd houdt mij af van het nietsdoen. Decennia lang heb ik mezelf dagelijks afgerekend op productiviteit. Mezelf boos toegesproken voor dat wat ik niet gedaan had. En zelden complimenten gegeven voor wat wel gelukt was. Productiviteit. We zijn er cultureel en genetisch mee behept. Onze Noordwest-Germaanse voorouders konden alleen overleven als ze voorraden aanlegden voor de winter. Zonder te plannen en vooruit te werken...

Lotgenoten

Afgelopen maand overleed zowel PSV-corifee Thijs Slegers als mijn achter-achterneef Tammo Pels Rijcken. Ik kende ze geen van beiden goed, maar toch grijpt hun heengaan me bij de keel. Allebei lotgenoten die eerst de strijd met leukemie wonnen, om daarna - net als ik - een stamceltransplantatie te ondergaan. Een stamceltransplantatie is een tamelijk brute ingreep, waarbij het hele bloedsysteem vernietigd wordt en vervangen door dat van een donor. Het is een soort zelfverkozen dood, waaruit je hoopt te herrijzen. Het doel is te voorkomen dat de leukemie terugkeert. Zonder garantie op succes. Bij Tammo kwam de ziekte terug. Maar er zijn meer beren op de weg. Door het inbrengen van ‘vreemd bloed’ en zelfs vreemd DNA, wordt er een permanente strijd ontketend. Twee systemen die elkaar als vreemd lichaam zien en elk moment in strijd kunnen ontvlammen. VN soldaten in Afghanistan, Amerikanen in Vietnam, Hutus vs Tutsies: Graft versus Host disease. Voor Thijs was de strijd fataal. Gis...

Back Yard Farms

februari 23, 2023

Twee jaar geleden werden we door een gemeenschappelijke vriend in contact gebracht met Dominic Johnson-Allen, Dom for friends. Dom is een Engelsman die al twintig jaar in Zuid Afrika woont en hier een rijk ondernemend bestaan heeft geleid en daarbij een brede ervaring heeft opgedaan, van het opzetten van een koffieketen tot het managen van supermarkten. Een paar jaar voor wij hem tegenkwamen had hij in opdracht van Pebbles, een NGO, een professionele keuken opgezet, met als doel maaltijden te verzorgen voor kleuterscholen waar kinderen van wine-farm werkers worden opgevangen. En toen de wereld door Covid veranderde en veel mensen hun inkomen kwijt raakten, produceerde Dom in die keuken honderdduizenden maaltijden, die gratis werden uitgedeeld. Toen het leven weer zijn normale gang begon te krijgen, was Dom toe aan een nieuwe uitdaging. Tijdens de lockdown had hij gezien dat het gratis uitdelen van voedsel, hoe noodzakelijk ook op dat moment, niet een manier was om mensen vooruit te hel...

Zon en Slaap

februari 06, 2023

mooi verlaten strandje waar ik op mijn fietstocht langskwam Het is alweer een paar weken geleden dat ik mijn solo-reis ervaringen deelde. Als je niets van mij hoort betekent dat het ofwel heel goed, ofwel heel slecht met me gaat. In dit geval gaat het goed. We hebben hier prachtig zomers weer en voor Januari is het opmerkelijk windstil geweest. Intussen zijn alweer verscheidene lichtingen vrienden en kinderen langs gekomen en ook Lydia is weer terug op het nest na een maand in het koude bibberland. Ons tijdelijke huis wordt goed gebruikt, een heerlijke, zonnige en rustige plek. Zowel om hier rond te hangen, te werken, te lezen, te creëren en spelletjes te spelen, als ook als uitvalsbasis voor de vele mooie dingen die Kaapstad te bieden heeft. Wat mijzelf betreft, ik heb gaandeweg ontdekt dat er twee ingrediënten zijn die mijn fysieke welzijn sterk verbeteren: Zon en Slaap. De zon zorgt voor droge en warme lucht, waardoor mijn longen opdrogen en altijd latent aanwezige hoest verd...

Op pad

januari 10, 2023

Terwijl Lydia met ons gezin kerst vierde in Amsterdam, bleef ik in Zuid Afrika. Dat klinkt misschien heel zielig, maar dat was het allerminst. Na twee kerstdiners in goed gezelschap, begon ik aan een rondreis die me veel moois heeft gebracht. Mijn uiteindelijke doel lag een 900 km van Kaapstad, in de Karoo, een vlakte die zich uitstrekt vanuit de wijnlanden naar het noordoosten. Een prachtig, woest landschap, onderbroken door heuvels en omringd door bergen. In het hoogste deel van de Karoo, waar ’s winters sneeuw valt, ligt het immense natuurreservaat De Sneeuberg , gesticht door mijn tante en nu bewoond en beheerd door mijn neef en zijn vrouw. Net als vorig jaar was het plan daar Oudejaarsavond te vieren, samen met een hele bende aan gezellige familieleden. Zodra je Kaapstad verlaat, verandert er van alles. Fine dining maakt plaats voor de stevige maaltijd. Espresso wordt filterkoffie. Engels wordt Afrikaans. Maar waar je ook komt, de gastvrijheid is groot, de kamers zijn schoo...

Atholl Road

december 20, 2022

Een paar jaar geleden wandelde ik in mijn eentje door de heuvels van Camps Bay. Mijn energie was nog zeer beperkt dus elke paar honderd meter zocht ik een plekje om even op adem te komen. Zo belandde ik op een klein muurtje aan het begin van een oprit die bleek te leiden naar een achter rozenstruiken verscholen huis. Vanaf mijn zitplek had ik een ongestoord uitzicht op de Lion’s Head (de ‘Leeukop') de puntvormige berg die Camps Bay scheidt van de rest van de stad. Er was geen bebouwing tussen mij en de berg, alleen bomen, een prachtig natuurgebied. Ik vergat daar helemaal dat ik me midden in een miljoenenstad bevond. Ik keek achterom, zag tussen het gebladerte een stukje van de veranda (de ‘stoep') van het huis. Daar, dacht ik, zou ik wel kunnen wonen. In de stilte, met dit uitzicht, zittend op die stoep. Een jaar later liep ik met Lydia langs dezelfde plek. Een bord ‘for sale’ stond in de berm gepland. We waren op dat moment op zoek naar een bouwproject. Amsterdamse huizen ...

Energietransitie

december 09, 2022

Onze wereld heeft te maken met een veranderend klimaat, met opdrogende bodemschatten, dichtgeknepen pijpleidingen. Een nieuwe realiteit die ons overvalt en die vraagt om ingrijpen: infrastructuur en technologie moeten op de schop. Ik verkeer in een soortgelijke situatie. Gedrag dat vroeger normaal was voor me, kost nu teveel energie. Ik moet dingen anders en slimmer aanpakken: mijn eigen energietransitie! De uitdaging is dat mijn hoofd grotendeels nog zo werkt als vroeger. Als ik een plan hoor, zoals een feestje, uit eten met veel mensen, een reisje, een avontuur, dan denkt mijn hoofd direct 'Leuk! Doen!'. Maar de uitvoering is vaak niet mogelijk binnen mijn energetische grenzen, of onverstandig wegens kans op besmetting. Zoals altijd is het oog dat groter dan de maag. Hoe ga je daarmee om? Ik vind het maar lastig. Het is net als met wind- of zonne-energie. Je kunt niet bepalen hoe hard het waait of wanneer de zon schijnt. Het aanbod is onvoorspelbaar, afhankelijk van ongrijp...

Boos!

november 24, 2022

Opeens kwam ik er achter dat ik boos was. Heel erg boos. Op heel veel mensen. Ik was me er eigenlijk helemaal niet bewust van, dat ik boos was. Maar het laatste stuk van de verbouwing waar we in zitten maakt dat we te maken hebben met veel leveranciers die allemaal op hun manier hun afspraken net niet of net te laat nakomen. Dus toen ik vanmorgen op m'n fiets zat merkte ik - terwijl mijn gedachten van het ene naar het andere onderwerp zwierven - dat ik telkens op boosheid stuitte. De internetverbinding die steeds uitvalt, sleutels van het huis die kwijt zijn, camera's die niet werken, de poort die opeens niet open wil, de backup power die defect is, installatiewerk waar we al weken op wachten, de keuken die afgemaakt moet worden, de makelaar die al drie weken 'bezig' is onze listing online te krijgen, de mislukte foto sessie, etc... En telkens is er iemand die ik de schuld van kan geven. In mijn hoofd vuur ik pijlen van haat af op de ‘daders'. Zij hadden het allemaa...

Een drukke maand

november 13, 2022

Het is een drukke maand geweest. Eerst voorbereidingen voor het vertrek uit Nederland, met daarbij behorend het uitruimen van de boot (straks ander stukje over het afscheid daarvan), wat een hele verhuizing inhield, plus het opruimen van ons huis in Amsterdam voor eventuele huurders. Verder alles wat je wilt doen en alle mensen die je nog wilt zien voor je voor een maand of zes naar de andere kant van de wereld vertrekt. Aangekomen in Kaapstad: wederom drukte. Eerst een week in ons eigen huis, onze Hof van Eden met al z’n groene bomen en planten. We laten daar wat aanpassingen doen om het kleine bij-huis beter te kunnen verhuren. Dus veel bouwmannen over de vloer. Intussen naderde ons bouwproject - renovatie van een huis voor de verkoop - voltooiing de vrucht van twee jaar werk van Lydia en mij (ook hierover komt een apart stukje). Op slechts een kilometer afstand van ons huis is het makkelijk heen en weer rijden. En dat deden we dan ook veelvuldig. Eindeloze details en vragen van de...