Vertragen

Mooi gedicht dat mij - niet zonder reden - werd toegezonden:


je haast en raast

als wind over vlaktes

met strakke touwen

en volle zeilen


wat als je nou

wat langzamer zou doen

niet razen maar tragen

niet rennen maar lengen

tot zelfs je gedachtes

langzaam meewaaien

met de bries


Henny Seinen



 

Reacties

Een reactie posten

Log in with your Google account for the best results.
Don't forget to press Publiceren after robot check.
If you post Anonymous, mention your name in the post please!!

Popular posts

Mijn vriend, de Dood

Afbeelding
Op 28 September 2018 werd ik gebeld door mijn huisarts. In één zin legde hij uit wat er aan de hand was: ik had een acute, levensbedreigende ziekte en moest me binnen een uur melden in het ziekenhuis. Ik belde mijn vrouw en mijn zakenpartners, zette mijn telefoon op stil en stapte op mijn elektrische stepje. Zwierend door de herfstzon reed ik naar huis, waar mijn totaal overdonderde vrouw op me wachtte. Ik dacht dat het de laatste rit van mijn leven zou worden; ik kon er maar beter van genieten. Dat bezoek aan het ziekenhuis werd een een verhaal van vijf maanden. Het was een kronkelig pad, dat niet zelden langs de afgrond liep. In dat ziekenhuis zag ik twee deuren die naar buiten leidden: een links en één rechts. De rechterdeur verschafte toegang tot het Leven; achter de linkerdeur bevond zich de Dood. Het Leven kende ik al. Dus nieuwsgierig als ik ben, klopte ik voorzichtig aan bij die andere deur. Daar vond ik de Dood. Hij (of zij) was totaal anders dan ik me had voorgesteld. Daar st...
Meer lezen

De kunst van het stilliggen

Afbeelding
Ik struikelde net over een toen niet-gepost verhaal dat ik vorig jaar schreef aan het begin van de Nederlandse zomer. (Nu heb ik het alsnog geplaatst) . Ik beschreef daarin hoe ik voor het zoveelste jaar op rij ziek werd in Amsterdam, onder invloed van het slechte weer en rondgaande virussen en hoe ik dat lot liever accepteerde dan op de vlucht te slaan. Dit jaar stond ik er anders in. Door alle drukte en het vele Europese bezoek heb ik zelfs in Kaapstad enkele maanden ziek en kwakkelend doorgebracht, uiteindelijk wederom uitmondend in een longontsteking. Toen die bestreden was, vond ik het wel mooi geweest. Tijd om het heft in eigen hand te nemen. Eind april in Nederland aangekomen was het nat, koud, guur. Ik sprak met de kinderen af op een terras buiten, onder warmtelampen. Thuis in een besloten ruimte zitten met z'n allen durfde ik niet aan. De dag erna heb ik het vliegtuig naar Italië genomen. Dat werd het begin van een rondreis, door Italië, Spanje en Portugal. Deels alleen, ...
Meer lezen

6 jaar later

Afbeelding
3-0 voor de blastendoders Gisteren was het 6 jaar geleden dat ik gebeld werd door de dokter. Het bleek een breekpunt in mijn leven. Terwijl ik toen, naar huis zwierend op mijn stepje, dacht dat het mijn laatste rit was, bleek dit het begin van een nieuw bestaan. Het begon ook als nieuw leven. Na een incubatietijd, waarin infuusleidingen mij als navelstrengen verbonden met het kloppende hart van het ziekenhuis, werd ik plotsklaps weer de wereld ingesmeten. Glibberend en glijdend over de ijsbaan van onzekerheid, eerst niet in staat om te staan of te lopen, daarna niet wetend wie ik was of wat ik hier deed, begon ik aan mijn nieuwe bestaan. Net als een baby ontving ik vaccins om mijn nieuwe immuunsysteem weerbaar te maken - helaas zonder veel resultaat - en moest ik leren te praten in de taal van mijn nieuwe zijn. 'Wat doe je in het dagelijks leven?' werd snel een verhaal over ziekte - wat overigens meestal goede gesprekken oplevert - maar gaandeweg voegde zich nieuwe inhoud toe e...
Meer lezen