Liefde

In mijn kwartaalverslag liet ik eigenlijk het belangrijkste onderbelicht: ik heb weer drie maanden geleefd! En ondanks de breed uitgemeten lichamelijke ongemakken en de wanhoop die daar bij tijd en wijle mee gepaard ging, zijn het toch drie mooie levensmaanden geweest.

Want, zo concludeerden Lydia en ik, ons kleine leventje is best fijn. Hoe anders dan het drukke bestaan dat onze dagelijkse realiteit was tot september vorig jaar. In plaats van het huis in-en-uit rennen, bijna elke avond uit eten en weekends drukbezet met zeiltochten en andere avonturen, zitten we nu 's avonds samen op de bank.
Ik, die nooit voor de buis hing en vrijwel nooit sport keek, heb genoten van spannende champions league wedstrijden en grand-prix intriges. Af en toe een serietje en verder gewoon wat zappen door het treurige, maar ook gezellig-vertroostende televisieaanbod.
's Avonds samen naar bed. De dag afsluiten met een laatste opdracht aan onze gedienstige slaapkamer-Amazone: 'Alexa close curtains, bedroom lights off', hetgeen ze dan trouw doet.
's Ochtends ik mijn pillenritueel, de honden hun ochtendbak en klein rondje buiten en dan met Lyd aan de kwark met cruesli. Simpele dingen, maar ik verheug me elke avond weer op de ochtend samen.
Ook de wekelijkse bedevaart naar het AMC maken we met z'n tweeen. Bloed afgeven, uurtje koffie drinken en dan gesprek met behandelend arts. Allemaal rituelen die je op een rare manier dierbaar worden.
En gaandeweg sluipen er ook weer nieuwe belevenissen in het leven. Door de komst van de Biro is de stap om buiten de deur te eten kleiner geworden. Als de energie het toelaat en mits niet in te dichtbepakte ruimtes kan er weer uit gegeten worden, wat we nu een keer of drie hebben gedaan. En zaterdag zijn we met het bootje helemaal naar de Nieuwe Meer gevaren, waar we in het prachtige weer voor anker hebben gelegen en een dutje gedaan, beschut door het dekzeil. Een heel avontuur!

Ondanks dat we zo heel wat tijd met elkaar doorbrengen, doet dat niet af aan de blijdschap om samen te zijn. Elke keer als Lydia thuis komt voel ik een innerlijke glimlach en ben ik blij haar te zien.
We hebben het goed hebben samen. Liefde bindt en liefde groeit. Er is misschien wel meer ruimte voor liefde en aanhankelijkheid dan toen het drukke uithuizige bestaan onze dagen bepaalde.
Niet dat we van plan zijn om de rest van ons leven op de bank te zitten, daar zijn we te ondernemend/avontuurlijk voor aangelegd. Er zal weer van alles worden meegemaakt, strijd worden gevoerd. Maar de rust en schoonheid van deze periode zal ons ook altijd bij blijven. En wellicht een anker bieden, om af en toe naar terug te gaan.
Ook nu loop ik weer ongefundeerd vooruit op komende kwartalen. Voorlopig doen we rustig aan, tevreden, in liefde.