Virusveteraan

Ik voel me een raar soort trendsetter.

Toen ik vorig jaar uit mijn bed herrees na een stamceltransplantatie die me van mijn hele immuunsysteem had beroofd, nam ik allerlei maatregelen om mezelf te beschermen tegen de virale buitenwereld. Het begon met anderen niet aan te raken, geen handen te schudden. Dat leidde vaak tot ongemakkelijke situaties, vooral met mensen die je niet kent.

Een leverancier die je huis binnenkomt en joviaal zijn hand uitsteekt. ‘Eh sorry, ik mag geen handen geven’, zei ik dan terwijl ik een soort onhandige japanse buiging maakte. Meestal bleef de hand dan even hangen om vervolgens met enige irritatie teruggetrokken te worden. Maar even vaak trapte ik erin en deed mijn rechterhand reflexmatig haar plicht en beantwoordde de begroeting. 

Daarna dan handen ontsmetten. En sowieso telkens handen wassen. En 4x per dag tanden poetsen. En zoutwater gorgelen. Ik meed ruimtes waar veel mensen samen waren, maar toen ik voor het eerst weer drukke treinen en vliegtuigen stapte, ging ik me oriënteren op mondkapjes. Ik kwam er na enig speurwerk achter dat alles dat als medisch kapje verkocht werd alleen werkt om anderen te beschermen, niet jezelf. Die dingen lekken aan alle kanten bij het inademen. Dus kwam ik uit op professionele FFP3 filters, die verkocht worden in de betere bouwhandel. Ze houden geen virussen tegen, maar wel waterdruppeltjes waar virussen en ander gespuis op meereizen. Veel beter kun je binnen praktisch bruikbare grenzen niet krijgen.

Maar ondanks deze maatregelen ben ik niet succesvol geweest. Links en rechts bleek ik ziektekiemen op te pikken. Ik voelde me vaak belabberd. En ja, ik sliep met Lydia op een kamer. En we hadden gezellige dinertjes. Je wil fijne dingen van het leven ook niet helemaal ontlopen.

Het is als in een zwembad springen zonder je handen nat te willen maken. Bijna onmogelijk, tenzij het zwembad leeg is. Dat blijkt nu ook in de dagelijkse praktijk: het afstand houden vergt ook medewerking van de anderen.

Als je het goed wilt doen is het ook niet makkelijk. Hoeveel oppervlakken raak wel je niet aan? Je kunt niet continu je handen schoon houden. Pincodes intikken, deurkrukken, kranen, bestek, je telefoon, etc. Na elke handeling ontsmetten is onmogelijk. En neem je dan ook je telefoon en bankpas mee in het proces?

Ook in virusverzamelen bleek ik voor de troepen uit te lopen. Ongeveer twee maanden geleden, toen Covid19 nog niet zo heette en nog een verre Sars-variant in Wuhan was, werd ik in het ziekenhuis getest op virussen. En ja hoor, ik bleek een zogenaamd Corona-virus te hebben. Ik had daar nog nooit van gehoord en niemand maakte zich daar heel druk om. Een Corona was een doodgewone verkoudheid.

Een week later kreeg die naam een heel nieuwe betekenis ingeblazen, de kranten stond er plotseling bol van. Een rare gewaarwording. Ik heb nog gevraagd of het uit mijn dossier gehaald kon worden, omdat ik anders misschien nergens meer een ziekenhuis in zou komen. Wat niet gebeurde, het staat er nog in. Gelukkig wordt mijn privacy beschermd. (ssst!)

Mijn ervaringen laten zien hoe verrekte lastig het is om virusvrij te blijven. Met Covid19 wordt het misschien wat beter te doen omdat iedereen zich bewust is van de noodzaak tot afstand. Maar uiteindelijk is het van belang dat een groot deel van de bevolking het wel krijgt, opdat we als groep immuniteit opbouwen. Dus failsafe hoeft het allemaal niet te zijn.

Zelf blijf ik liever even buiten schot, ik val in verschillende risicogroepen: bloedziekte, stamceltransplantatie, prednisongebruiker, last van longen, te weinig slaap (door veel prednison) etc.

Daarom heb ik besloten om wederom maar even in het vooralsnog zonnige Zuid Afrika te blijven hangen. Waarover in volgende post meer.