Corona Africa 3

De wereld verandert van dag tot dag. Even een update vanuit mijn Afrikaanse perspectief.

Het is hier zowel hoopvol als hopeloos. Hoopvol omdat maatregelen hier in vroeg stadium genomen worden. President Cyril Ramaphosa heeft een totale lockdown afgeroepen van minimaal 21 dagen. Hij krijgt daarbij brede steun vanuit politiek en samenleving.

Maar ook hopeloos, omdat we weten dat het onmogelijk is om social distance houden als je met z’n zevenen in een éénkamer hutje woont, samen in één bed slaapt. Omdat er hier miljoenen kwetsbare HIV-lijders zijn met verzwakte weerstand. Omdat er simpelweg geen vangnet is voor een paar maanden economische droogte. Mensen krijgen straks honger, bedrijven gaan ten onder. Een vrijwillig solidariteitsfonds moet uitkomst brengen. De eerste duit in de zak werd gedaan door de regering: een luttele R150 miljoen (ca 10M Eur), gelukkig gevolgd door donaties door twee diamantfamilies van R1 miljard elk. Maar nog lang niet genoeg, met nog de uitdaging dat geld hier in de praktijk niet altijd zo stroomt als het bedoeld is.

Stilte voor de storm. Het publieke leven droogt langzaam op. Donderdag om middernacht gaat het slot erop, dan begint de lockdown.

Intussen leid ik mijn kleine leventje hier. Daar waar we hier normaal gesproken ubertje in, ubertje uit, door de hele stad hoppen, ben ik al ruim een week ons ‘dorp’ niet uit geweest. Ik wandel naar het strand, naar het bouwproject in ons toekomstige huis, klim soms een stukje de berg op, doe heel af en toe een boodschap (met overal sanitizers), en heb een braai met mijn buren - op 2m afstand met gescheiden bakjes voor de snacks.

Mijn lichaam is gelukkig weer een beetje tot rust gekomen, de ongemakken zijn gereduceerd tot de gewone dosis rillingen en trillingen en af en toe een migraine. Prednison wordt weer afgebouwd, de slaap komt langzaam terug.

Dat klinkt misschien heel relaxed, maar dat is niet de realiteit. Gevoed door de niet aflatende stroom van informatie vanuit Nederland en de rest van de wereld, is het maar moeilijk los laten. Ik voel me continu opgejaagd. Hoe moet ik deze dans ontspringen? Wanneer kan ik Lydia weer in levenden lijve zien, wanneer kunnen we ooit weer samen zijn? Zij zal eerst in quarantaine moeten, dus dat kan nog weken, maanden duren. Leven we tegen die tijd allebei nog? 

En als ik al weg kan uit dit lieflijke oord, kom ik dan ooit nog terug? Hoe denken we straks over intercontinentale vluchten, de basis voor verspreiding van de ziekte? Hoe ziet de wereld er straks uit, na de apocalyps?

De wandelingetjes heb ik hard nodig om los te komen van alle doemgedachten.

Het kookpunt kwam voor mij toen ik toevallig even inlogde op de KLM-app en zag dat mijn oorspronkelijke vlucht naar huis zomaar was geannuleerd. Met als droge mededeling ‘Excuses voor het ongemak’. Zonder dat ze ook maar een  mail hierover gestuurd hadden. Ongemak?? Men probeert alle Nederlanders terug te halen en dan zomaar een rechtstreekse vlucht annuleren zonder even contact op te nemen? Ik schrok ervan, alles leek te wankelen.

Gelukkig had ik naar aanleiding van geruchten nog een andere vlucht geboekt, ik heb dus nog een tweede kans. Die vlucht vertrekt donderdagnacht. Een half uur na het ingaan van de lockdown. Dat kan nog spannend worden. Ik neem aan dat als ik voordien op het vliegveld ben, ik ook wel weg mag. Maar je weet nooit. Het vertrouwen is geschaad.

En of er gevlogen wordt weet je ook pas op het laatste moment. Luchtruimen worden willekeurig gesloten. Ik hoor verhalen van piloten die illegaal, zonder begeleiding, doorvliegen met de verrekijker in de aanslag in de cockpit van hun 777. Maar daar kun je niet op rekenen. En ze moeten hier vervolgens ook kunnen landen. Het wordt dus nog spannend.

Mocht ik hier niet wegkomen, dan heb ik hier voorzieningen getroffen. Totale isolatie. Het wordt dan extra zaak om virusvrij te blijven, tot er weer gevlogen kan worden. Hopelijk voor de boel hier echt ontploft.

Mocht ik wel wegkomen, dan moet ik de reis onbesmet overleven. Wel of geen mondkapje in het vliegtuig (ik heb er nog 2)? Men is het er niet over eens. En dan nog wat maanden op de vlucht blijven. Niet naar huis in Amsterdam, bizar. Direct door naar het schone Friesland. En daar maar even leven als kluizenaar op een eiland.

Het zal zich allemaal wel wijzen. GPGP zou mijn moeder zeggen. Dat wil niet zeggen dat het goed komt, maar het geeft wel de berusting dat er een scenario is dat zich zal ontvouwen. En net als tijdens mijn ziekte heb ik alle uitkomsten te accepteren. Toen was ik niet bang. Nu ben ik dat wel. Toen stond alleen ik in brand. Nu de hele wereld.

GPGP dan maar…

---

PS. Het werd nog even heel spannend vandaag. Want mijn vlucht werd weer geannuleerd. Dit keer gelukkig met betere communicatie van KLM. En er is inmiddels een nieuwe vlucht opgestart, die een paar uur eerder vertrekt (dus voor lockdown). En ik lijk een plaatsje aan boord te hebben. Na weer wat uurtjes hartkloppingen. We zullen zien...

Zonsondergang gisteravond. De aarde draait gewoon haar rondjes.