Een jaar na transplantatie

1 Maart. Een jaar geleden gleed mijn broeders bloed bij mij naar binnen. Het was een dag van hoop, ik had een top beklommen. De blasten waren bedwongen, alles in gereedheid gebracht om de leukemie een finale genadeklap toe te dienen. De artsen zeiden dat we pas na een jaar opgelucht adem zouden kunnen halen. Een jaar, het leek zo ver weg. Ik nam me voor om dan een groot feest te geven.

Nu is het jaar verstreken. Ik ben ingestort en weer opgekrabbeld. Als baby in bed gelegen, de trap op en af gekropen, stapje voor stapje leren lopen, een invalidenparkeervergunning gekregen, voorzichtig mijn vleugels uitgeslagen. 

Maar de vlag gaat nog niet uit. Het voelt nog niet als tijd voor feest. Nog te veel worstel ik met de dagelijkse gevolgen van mijn behandeling. Een lichaam dat niet vooruit wil, rillend en trillend, schurend en knagend. Een hoofd met een trombose - gesuis, gepiep en migraine.

Gaandeweg komt het besef dat niet alles voorbij zal gaan. Ooit, in het heetst van de strijd, was het zo simpel. Ik zou doodgaan of overleven. Doodgaan leek simpel: pats, boem, eeuwige rust. Overleven ook: je krabbelt op en stapt weer in je oude leven. 'Zo, dat hebben we ook weer gehad.'

Maar de werkelijkheid van het overleven is zoveel complexer. Je krijgt niet terug wat je had. Ik heb mijn energieke lichaam verruild voor dat van een bejaarde man. Strompelend, klagend en met heel weinig energie. De jeugd is nu echt voorbij. 

Het oude leven verdwijnt aan de horizon. Mijn bedrijf ontwikkelt zich verder, zonder mij. De wereld draait door, zonder mij. Van participant naar toeschouwer.

Aan de andere kant vaart er ook veel nieuws mijn leven binnen. De liefde voor een nieuw land. Een kleinzoon. De verdieping die mijn ervaringen mij hebben gegeven. Een heel fijn, intens leven samen met Lydia.

Toekomstplannen maak ik nog niet. Mijn hoofd bruist zoals altijd van de ideeën, maar energie ontbreekt voor de uitvoering ervan. Ik laat de zaadjes van inspiratie op mij landen en wacht geduldig tot iets wortel schiet. Vroeg of laat gebeurt dat. En misschien is het al gebeurd en is ons nieuwe thuis in Kaapstad een eerste scheut, een basis voor nieuwe daden. Of het is mijn schrijverij, direct gevolg van mijn ziekte. Ik laat me verrassen, ik zie wel hoe het leven tot mij terugkeert.

Intussen vergt het moed en vertrouwen om het bestaan van dag tot dag het hoofd te bieden. Terugkijkend ben ik gelukkig, want pijn vergeet je en ik maak mooie dingen mee, maar het hier en nu is vaak zwaar. Vaak is het een kwestie van wachten, wachten tot het beter wordt. Zodat je kunt terugkijken en zegt: dat viel allemaal wel mee.

Zo strompel ik nog even door. Het feest komt er op een dag. Als ik mij klaar voel om een vlag te plaatsen op de nieuwe top. Jullie zijn uitgenodigd.