Corona Africa 1

De wereld staat op z’n kop. Elke dag stellen we onze realiteit bij. Zei ik kort geleden nog: verspreid dat virus zo snel mogelijk, inmiddels weet ik net als iedereen wat voor schade dat zou opleveren.

Mijzelf houdt het meer in mijn greep dan me lief is. Ik heb zelfs misschien wel de zwaarste momenten van mijn hele ziekte beleefd. Ik ga even een week of twee terug.

Weer was ik naar Kaapstad gevlucht. In het natte Nederland geplaagd door hoestbuien, die op hun beurt weer hoofdpijn en migraine veroorzaakten, snakte ik naar frisse, schone, zonnige, droge lucht. Dochter Eline, die als eerste profiteerde van een door Corona afgezegde beurs in Italie, kon zomaar 10 dagen vrij krijgen om me te vergezellen. Lydia bleef thuis bij eindexamenkandidaat Nikki en de honden.

Hier aangekomen laaide opeens weer mijn darmirritatie op. Vermoedelijk een aanval van het nieuwe bloed op mijn lichaam: graft versus host disease (Gvhd). Reden voor mijn chef hematologie in het AMC om me op een zware dosis Prednison te slingeren. Dat leidde zoals altijd aanvankelijk tot meer activiteit, maar geleidelijk aan tot oververmoeiing en kortsluiting in mijn hoofd. Zonder dat die darmen zich heel anders gingen gedragen overigens.

Intussen werd het thuis in Nederland menens: het besef van de noodzaak van beperking van verspreiding begon duidelijk te worden. Verhalen uit Italiaanse ziekenhuizen deden je haren te berge rijzen. Artsen die sterven. Vijftigminners in de intensive care. Het besef daalde alom in: dit is geen gewone griepepidemie.

Berichten uit Nederland regenden binnen. Het publieke leven werd een halt toe geroepen. Grenzen worden gesloten, vluchten geannuleerd, beurzen kelderen. Het voelt als oorlog.

En terwijl ik tijdens mijn hele ziekte nooit echt bang ben geweest, greep de angst me nu bij de keel. Het voelde alsof ik werd ingesloten vanuit meerdere flanken. 

Lichamelijk zat ik op een dieptepunt, ik voelde me verschrikkelijk. Mijn ‘Amsterdamse’ hoest, waarvoor ik hierheen gevlucht ben, kwam terug. Mijn longen deden pijn, het hoesten wakkerde mijn trombose-hoofdpijn aan. Van binnenuit werd ik opgevreten door de Gvhd. Ik liep zwetend over straat, ook in de ochtendkoelte. Had ik koorts? Bij elke hoest dacht ik, is dit Covid? Is het niet mijn verantwoordelijkheid naar anderen om eventuele besmetting te laten testen? Bij welk medisch station moest ik me melden, welk gevaar eerst benaderen? Naar de hematoloog of naar het als Covid-meldcentrum aangemerkte publieke ziekenhuis?

En intussen zag ik de wereld dichtschuiven. Een ijzeren gordijn wordt tussen ons neergelaten. We worden uit elkaar getrokken. Rampscenario’s waarin Lydia en ik door overmacht van elkaar gescheiden werden en vervolgens een van ons in eenzaamheid aan de ziekte zou bezwijken. Elkaar nooit meer zien…

En terwijl ik ’s nachts lag te woelen, stond boven mij de berg in de fik. Rode vlammen deden de donkere nacht oplichten. Helikopters vlogen rond met bluswater, sirenes loeiden. Armageddon.

Radeloos, hopeloos, slapeloos. Bang.

Dieptepunt sinds het begin van de leukemie. Het punt met de minste hoop.

Ik heb me er weer een beetje uit gered. Alles went.

Vriend Frans is hier een paar dagen geweest ter morele ondersteuning. Mijn huisarts hier heeft me onderzocht, al mijn bloed getest en ook een Covid test afgenomen, die - na drie dagen wachten - negatief uitpakte. De darmen zijn rustiger. In overleg met mijn hematoloog wordt de prednison afgebouwd. Ik ga met de kippen op stok om zoveel mogelijk slaap te pakken. Langzaamaan voelt het lichaam weer wat beter. Lydia spreek ik een paar keer per dag. Eigenlijk hebben we het best goed, via de whatsapp. Gezien het knooppunt dat ons Amsterdamse huis voor ons grote gezin is, zit er voorlopig toch niet veel meer in dan een digitale relatie. Ik geloof dat Lydia het allemaal wel overleeft, ze is sterk, gezond. Dan hoef ik alleen nog maar mezelf op te sluiten.

En hoewel de gekte hier toeneemt, keert de rust bij mij een beetje terug.

Ik zie wel of ik terug kom naar Nederland. Voorlopig wil ik hier noch daar in het ziekenhuis belanden. Hier heb ik de mogelijkheid om me ofwel hermetisch op te sluiten of ver van de bewoonde wereld te vluchten, de voorbereidingen zijn getroffen. Voor het Nederlandse scenario zou ons familiehuisje op een onbewoond eiland in Friesland het toevluchtsoord zijn.

Intussen monitor ik de getallen hier en in Nederland. Houd ik de vliegbewegingen in de gaten. En probeer ik er maar het beste van te maken. Wat best kan, onder een palmboom. 

Lion's Head on fire. Ik zat daar niet ver onder.
Foto dank aan iemand op twitter