De kunst van het stilliggen

Ik struikelde net over een toen niet-gepost verhaal dat ik vorig jaar schreef aan het begin van de Nederlandse zomer. (Nu heb ik het alsnog geplaatst). Ik beschreef daarin hoe ik voor het zoveelste jaar op rij ziek werd in Amsterdam, onder invloed van het slechte weer en rondgaande virussen en hoe ik dat lot liever accepteerde dan op de vlucht te slaan.

Dit jaar stond ik er anders in. Door alle drukte en het vele Europese bezoek heb ik zelfs in Kaapstad enkele maanden ziek en kwakkelend doorgebracht, uiteindelijk wederom uitmondend in een longontsteking. Toen die bestreden was, vond ik het wel mooi geweest. Tijd om het heft in eigen hand te nemen.

Eind april in Nederland aangekomen was het nat, koud, guur. Ik sprak met de kinderen af op een terras buiten, onder warmtelampen. Thuis in een besloten ruimte zitten met z'n allen durfde ik niet aan. De dag erna heb ik het vliegtuig naar Italië genomen. Dat werd het begin van een rondreis, door Italië, Spanje en Portugal. Deels alleen, deels met Lydia, deels meezeilend op de catamaran van Coen.

Veel gezien, mensen bezocht, avonturen beleefd. Mooi weer gehad, en grotendeels gezond gebleven. Slechts één keer, tijdens bezoek aan Amsterdam, werd ik toch weer gestraft voor het samen binnenzitten en heb ik een maand geworsteld met verkoudheid. Maar verder aangesterkt en blij met het reizen zelf. Ik hou van vertrekken, van aankomen en van nieuwe plaatsen. Ik hou ook van het ritme van het in m'n eentje rondtrekken. Alleen van solo-restaurantbezoek, met name bij het avondeten, krijg ik na een tijdje genoeg. Dan ga ik toch weer mensen opzoeken om mee te eten.

Dat rondreizen houdt je goed bezig. In die zin is het een enorme Zeroisme-booster: je krijgt verder helemaal niets gedaan. De meeste creatieve processen hebben dan ook even stilgestaan.

Toen het weer in Nederland wat beter werd, ben ik gaan rondtrekken met mijn 'troostbootje', ons kleine zeiljachtje dat we vorig jaar opgescharreld hebben na de verkoop van de Jacob van Berlijn. Na jaren van varen met grote gezelschappen heb ik nu voor het eerst solo gezeild, met hier en daar aanmonsterende vrienden en dochters. Een mooie, vrije, ervaring!

Tijdens die rondtocht, over IJsselmeer, door Friesland, door Overijssel en over de Randmeren, viel me op dat ik overal boten zag die meerdere dagen op een plek lagen. Gezinnen die ergens aanlegden en daar voor een weekje hun thuis maakten. Ik merkte dat ik dat niet kan. Blijven liggen is ondenkbaar. Elke ochtend moeten de trossen los, op zoek naar nieuwe bestemmingen. Ik dacht na over mijn Zuid-europese omzwervingen. Ook daar was ik zelden langer dan een dag op dezelfde plek gebleven. Dat bracht mij avontuur, maar ook onrust.

Ik ben van nature ook een beetje een nomade. Als kind zei ik : mijn slaapzak is mijn thuis. Zowel het uitrollen ervan - nieuwe plek! - als het oprollen - nieuw avontuur! - vervulden mij met vreugde.

Wat zou het voor mij betekenen om af en toe stil te liggen? Kan ik dat? Het is een skill waar ik wel aan zou kunnen werken. De kunst van het stilliggen.

Deze zomer heeft twee rustpunten gekend. Twee keer hebben we in Frankrijk gezeten, in de middle of nowhere. Een keer drie weken, een keer twee. Beide keren waren heerlijk. Tomeloze rust, dingen creëren,  thuis koken, brood bakken, wandelingen maken. Het was heel fijn. Balsem voor mijn onrustige ziel.

Dus is 'gedwongen' stilliggen misschien toch wel heilzaam. Ik ben net weer aangekomen in Kaapstad. Dit jaar zonder grote bouwprojecten. Er komen wel veel gezellige mensen logeren, maar toch, er zullen zeker momenten van rust zijn. Benieuwd wat dat gaat brengen.

Helemaal zonder rondtrekken kan ik niet bestaan. Afwisseling en avontuur, ik blijf het nodig hebben.

Maar toch, een beetje oefening in de kunst van het stilliggen kan geen kwaad.