Samen Meer

Vandaag is het zes jaar geleden dat Lydia en ik elkaar het ja-woord gaven. We waren toen al een jaar of zes bij elkaar, dus het was meer een bestendiging dan het begin van ons samenzijn.

Het feest duurde een week en werd in kleine kring gevierd op Cyprus, het eiland waar mijn zwager met zijn gezin woont. En hoe geweldig was dat! Omringd door onze zes kinderen, familie en een paar vrienden dansten we in de zon, dansten we onder de maan, smeten we volgens Griekse traditie stapels borden kapot en beleefden we een euforische, mooie week.

We hadden ook wel wat te vieren. We hadden een geweldig gezin. Samen stonden we ijzersterk, we kregen geen genoeg van elkaar. Het leven was goed voor ons.

Het thema voor onze trouwerij was ‘Samen Meer’. Met als achterliggende gedachte dat wij ieder individueel mooie mensen zijn, maar samen nog veel mooier. We hadden hiervoor zelfs een logo ontwikkeld, dat we in twee - afzonderlijk mooie - helften op onze armen getatoeëerd hebben, in plaats van trouwringen. 

Ik denk terug aan die prachtige week. Hoe anders is de wereld nu.

Wie had gedacht dat we door omstandigheden zomaar tweeëneenhalve maand gescheiden zouden worden? Nog los van wat er allemaal intussen is gebeurd. Het is maar goed dat we niet over het vermogen beschikken om in de toekomst te kijken. We zouden niet meer van het heden kunnen genieten.

Samen Meer, het was altijd onze strijdkreet. Nu voelt het als een noodroep, afkomstig van twee eilanden die van elkaar wegdrijven. De dagelijkse telefoontjes en whatsappjes maken niet goed wat dat ene kopje koffie samen iedere ochtend betekent. Of het naast elkaar in bed liggen. Samen gaan slapen en samen wakker worden. Samen thuis, samen uit eten, samen voor de buis Netflixjes happen.

Het wordt weer tijd voor samen-zijn.

Af en toe probeer ik even uit te zoomen. Te begrijpen waar ik eigenlijk zit en wat ik aan het doen ben. Dat is niet makkelijk. Ik heb mezelf verdoofd, barrières opgeworpen die moeten voorkomen dat ik mezelf zielig ga vinden. Van een eenzaam ballingschap heb ik iets leuks gemaakt: stoer, alleen op een eiland, avonturierend met een bootje. De ster in mijn eigen Truman show. Kluizenaar spelen is Leuk, niet verschrikkelijk. Vertelt mijn zelfbeschermingsmechanisme mij.

Als ik er dan in slaag om uit te zoomen voel ik me net een clown. Inwendige pijn, gemaskeerd door een geschminkte lach, naar de buitenwereld - en naar zichzelf.

Niet dat ik ongelukkig ben. Het avontuur en de bezigheden waarmee ik mezelf overlaad houden me bezig, geven me een doel. Maar mijn ziel verschrompelt in eenzaamheid. Mijn hart kwijnt weg zonder mijn geliefde(n).

Nog een week. Dan heeft jongste dochter haar laatste examen gehad en gooit Lydia haar leven om. Alle kinderen worden het huis uitgezet, kleinzoon is niet meer welkom, ze kiest voor leven in mijn steriele cocon. Is dat een offer dat ik van haar kan vragen? Ik vind het heftig voor haar. Maar het alternatief kan ook niet: nog langer gescheiden blijven. Dan gaan er dingen kapot.

En als we dan straks samen in ons coronavrije wereldje zitten, hoe lang houden we dat dan vol? Wat is überhaupt mijn exit-plan? Het liefst zou ik willen dat we die verdomde ziekte gewoon kregen, mits zodanig dat we er niet mee in het ziekenhuis belanden. Ik zou willen dat iedereen die ziekte kreeg, hoe sneller gecontroleerd verspreid kan worden hoe beter. Maar daarvoor moeten we wachten tot er medicatie is ontwikkeld die de heftigheid van de ziekte tempert. En dat kan nog wel even duren.

Alternatief is onze deuren gewoon weer te openen en besmetting te riskeren. Alle moeite tot dusver ten spijt. Als ik ziek word, word ik ziek. Als ik er aan overlijd heb ik toch weer bijna 2 mooie jaren extra mee mogen maken. De dood zat me al die tijd toch al op de hielen.

Alleen niet weer een ziekenhuis. Niet weer die ellende…

Ik weet het even niet. De wijsheid klopt hopelijk eertijds aan de deur.

Intussen gaan we ons herenigen. Dat is nu even het belangrijkst.

Op naar Samen Meer!


PS: ik houd mijn dagelijkse beslommeringen en clownsavonturen bij op www.twitter.com/twitherman. Om dit te lezen heb je geen twitter-account nodig. Gewoon op de link klikken volstaat.

PS2: ik kwam net een stukje tegen dat ik in het ziekenhuis schreef, eind 2018, waarin ik mezelf ook als balling afschilderde, maar waarbij ik mijn eigen zorgen relativeerde ten opzichte van die van anderen in de wereld: www.hermanhintzen.com/2018/12/bannelingen.html
Mijn stervende ik was grootser.