Eilandbewoner

Alweer ruim twee weken zit ik hier, op mijn eiland. 

Moederziel alleen, maar zonder dat ik me een seconde verveel. Ik lees, ik schrijf, ik schilder. Ik tokkel op m'n ukulele. Ik maak lange wandelingen op de wal, door de prachtige veengebieden. Kanotochten door nauwe kreken, over stille, verborgen plassen. Roeiend naar de lokale supermarkt om mijn bestelde boodschappen op te halen. ’s Avonds koken, eten, en dan haardje aan, boek of film.
Lichamelijk gaat het allemaal redelijk goed. De gebruikelijke klachten, maar in behapbare dosering. Beter dan ooit eigenlijk, over het afgelopen jaar bezien.

De natuur om mij heen is elke dag weer adembenemend mooi. Zowel met zonnig weer als ook wanneer de wind rond het huis raast en de wolken over de hemel jaagt.

Je zou kunnen wennen aan dit bestaan.

Ik mis wel de gezelligheid van thuis, de avonden van zoete inval aan de keukentafel. Uit eten in de Pijp. Samen met Lyd ’s ochtends aan de koffie, ’s avonds een wijntje of een serietje. Maar ook in Amsterdam staat alles op een laag pitje. Twee dochters zijn thuis en zoals de lock-down regels dicteren, blijft het daarbij. We hebben besloten niet te ‘mengen’, wat inhoudt dat Lydia zich voorlopig nog niet bij mij kan voegen. Wel is ze een dag hier geweest, waarbij we ons alleen buiten en op afstand hebben bewogen. Heerlijk om even samen te zijn, zelfs al zat er een paar meter tussen. Verder gaan we voorlopig niet. Het herenigingsplan moet nog geboren worden.

Maar hoe alleen ik hier ook ben, eenzaamheid bestaat niet meer in deze tijd. Ik moet mezelf regelmatig dwingen om mijn telefoon even weg te leggen, anders ben ik de hele dag aan het communiceren. Het whatsapp-verkeer is door de huidige situatie buitensporig gegroeid, iedereen heeft tijd voor gezelligheid, grappen en grollen. Memes verspreiden zich vele malen sneller dan het virus zelf. Zoomborrels zijn aan de orde van de dag. De nieuwe kroeg is in de cloud, ieder brengt zijn eigen drank. Ook andere activiteiten worden  in online jasje gegoten. Zondag ontsnapten we met het hele gezin uit een escape room. Vanaf zes laptops stuurden wij een medewerker met camera aan, die zich in de fysieke kamer bevond. Leuk en inventief. Wordt online gezelligheid straks de norm?

Voorlopig ben ik nog wel even virusvluchteling. Hoe lang nog? Geen idee. 

De ziekenhuizen lijken weer ruimte te gaan krijgen de komende weken. Maar of het al veilig is om de ziekte te riskeren? Mijn uitgangspunt is niet heel goed, zonder deugdelijk immuunsysteem. Al schijnt het dat stamcelgetransplanteerden, die bij de vorige Sars-epidemie een verhoogde sterftekans hadden, ditmaal niet significant meer overlijden. Maar los van de kans dood te gaan: ik wil niet met een pijp in m’n keel in het ziekenhuis belanden, om daar dan weer een jaar van te moeten revalideren! Dat heb ik net allemaal meegemaakt, nee dank u, niet nog een keer.

Dus blijf ik maar op de vlucht. Tot duidelijk is hoe ik het virus ‘veilig’ kan oplopen - met minimale viral load en minimale impact - of tot er vaccins of verlichtende medicijnen zijn.

Hoe ik dat ga regelen? Ik denk dat ik eind van de maand op een bootje stap en dan de hele zomer varend doorbreng. Hopelijk weer met Lydia aan mijn zijde. Op het open water, in de wind, met ruime afstand tot de medemens, zou het een tijdje virusvrij vol te houden moeten zijn. 

En dan hopen dat oplossingen zich aandienen voor de winter weer invalt…

--

PS. Lees ook mijn vorige stukje, dat ik net pas geplaatst heb.

Schilderwerk, tevens omgeving