Hope-loos

Hoop, geloof en vertrouwen. Drijfveren die me door de turbulentie van mijn ziekte hebben gesleurd.

Hoop, dat het wel goed komt. Geloof, dat er een groter plan is, met welke uitkomst dan ook. Vertrouwen dat het pad er naar toe draaglijk zal zijn. En dat alles goed is.

Daarnaast dankbaarheid, voor alles wat er in mijn leven was, voor wat ik elke dag aan kleine dingen mocht oogsten.  Dankbaarheid die blij stemt en de geest voedt met positieve energie. 

Zo kon ik me in het ziekenhuis staande houden. Medische trajecten die een hoopvol, geloofwaardig en vertrouwenwekkend pad uitstippelden. Dankbaarheid voor de zorg en geborgenheid die ik kreeg.

Een aantal keer, zowel in het ziekenhuis als ook later thuis, ontspoorde ik. Als het opeens slechter ging, in plaats van beter, als de gedachte me overviel dat ik nooit zou genezen, raakte ik mijn hoop kwijt. En schreeuwde het af en toe uit, ook hier op dit blog.

Maar elke keer herstelde ik weer, hervond ik mijn balans.

Nu ik hier in Friesland, op mijn eiland, tot rust ben gekomen, realiseer ik me pas hoe hope-loos ik was in de twee weken hiervoor. Ik hoorde laatst iemand die zei dat je hoop en angst niet tegelijk in je kunt dragen.

Bij mij had angst de plaats van hoop ingenomen. 

Als woekerend onkruid hadden bange gedachten zich tussen het voegsel van mijn vertrouwen gewurmd. De fundamenten van mijn optimisme, de open acceptatie waarmee ik mijn ziekte kon doorstaan, brokkelden af.

Angst voor het nooit meer helemaal beter worden. Angst voor verder afstervende neuronen. Angst voor de trombose in mijn hoofd. Angst voor de oorlog in mijn lichaam, graft versus host. Angst voor een wereld die door ziekte dreigt in te storten. Angst voor een sluitend luchtruim. Angst om daardoor van mijn gezin vervreemd te raken en mijn vrouw nooit meer te zien. En angst om dood te gaan, al manifesteerde die laatste zich in een berustend 'laat maar komen, laat mij maar zachtjes heengaan’. De-faitisme als uitlaatklep voor angst.

Ik sidderde van angst dus en had geen plaats voor hoop, geloof en vertrouwen. Ik voedde me door om me heen te kijken en liet de immer mooie omgeving waarin ik me bevond me gelukkig maken, wat soms leidde tot kortstondige, intense, euforische momenten, maar het was niet genoeg. Mijn lichaam bokte en rilde en trilde en hoestte en deed pijn. En elk symptoom, elk kuchje, elk pijntje, voedde weer mijn angst. 

Hoe ontsnap daaraan? Hoe kun je weer ruimte geven aan hoop? Als ik terugkijk naar de eerdere keren dat ik liep te bibberen, dan begon het meestal met een inzicht dat me weer rustig deed ademhalen. Vaak ingegeven door mijn coach. ‘Zie de revalidatie als een langer pad, waarop je nog maar halverwege bent’, ‘je kon altijd zo goed loslaten, waarom nu niet?’, ‘laat de pijn er zijn’, ‘doodgaan is niet erg’. Het klinkt wellicht als platitudes, maar op het beslissende moment hielp het mij om weer te ademen, mijn angst en boosheid vanuit een nieuw perspectief te bekijken en ze klein te maken.

En als de angst dan wegebt, komt er ruimte voor hoop.

In dit geval was het voornamelijk een verandering van omgeving. Ik verruilde het prachtige Camps Bay voor het even mooie Eernewoude. De druk van het vinden van een veilige vlucht naar huis viel weg. Ik begon een nieuw, simpel bestaan als kluizenaar. Ik ontspande.

Al dan niet toevallig luidde deze stap ook een periode van lichamelijke voorspoed in. Lange wandelingen en stevige inspanningen zoals roeien, ontlokken aan mijn lichaam voor het eerst weer een positieve respons. Na een jaar van amechtig rondsjokken is dat letterlijk een verademing. Ik geloof weer dat het wel goed komt.

De angst is verdampt. Ik kan weer hoopvol naar de toekomst kijken. Hoe onzeker die ook is in de tijden van corona. Ik heb weer geloof en vertrouwen. 

Alles sal reg kom.