Stapje terug

Ik heb veel positieve reacties gekregen op mijn vorige stukje. Maar vooral mijzelf heeft het geholpen om de afgelopen dagen door te komen.

Na een aantal weken 'powered-by-prednison' ben ik weer aan het afbouwen met dat spul en dat heeft zowel goede als minder prettige kanten. Het goede is dat de slaap weer makkelijker komt, de nachten dus minder een worsteling zijn en het middagslaapje zich ook weer laat oproepen.
Het minder goede is dat ik me voel als een natte dweil, met duizelend hoofd, rillingen en buikpijn. Vermoedelijk gevolg van overbelasting en afkickverschijnselen.

Nog enkele dagen geleden stond ik op een keukentrap te sleutelen aan het voordeur-ontsluitingssysteem, dat leveranciers alleen toegang tot het voorportaal moet bieden, terwijl reguliere bezoekers ook door de tussendeur naar binnen moeten kunnen - niet heel nodig of urgent, want ik ben permanent thuis. Maar het zijn ideeën die aan mijn hoofd ontspruiten en vervolgens uitgevoerd moeten worden. Je moet toch wat.. en als het kàn...?
Zo stond ik dit weekend ook met Rutger ons bootje schoon te spuiten, voor mij op mijn trilbenen een hele krachttoer. Maar ja, het ging wel. En gaf voldoening.
En gelijk had ik. Waarom zou je het leven niet oogsten als het zich aandient? Pluk de dag.

Maar voor al die actie betaal ik nu wel de prijs. Daarnaast is het niet onlogisch dat ik met afname van de dosis prednison ook weer een beetje terug in de tijd ga, naar drie weken geleden. Ik merk dat gevoelens uit die tijd weer terugkeren.

Dit is waar de achtbaan-analogie mij enorm helpt. In plaats van me te verzetten tegen de lichamelijke teruggang, probeer ik zoveel mogelijk mee te bewegen met wat mijn lijf doet. Verzet heeft geen zin, want het ís nu eenmaal zo. De opdracht aan mijzelf is de geest in balans te houden. Acceptatie is de zachte zalf waarmee ik mijn ziel masseer.

Bij het artsenbezoek gisteren werd mij nogmaals in prettige en heldere taal duidelijk gemaakt dat ik er nog lang niet ben en dat er dit jaar nog van alles kan gebeuren. Of ik overleef of niet is pas volgend jaar met enige zekerheid vast te stellen. Dat voelt op een gekke manier ook weer bevrijdend: ik heb geen andere keuze dan mee te bewegen met de bochten die het lichaam neemt. En intussen maakt dat me nog bewuster van de mooie dagen die ik nu mag meemaken. Met Lydia en Nikki in ons heerlijke huis, kinderen die af en aan komen binnen gevallen en een fantastisch kleinkind dat ook regelmatig zijn koppie laat zien.
Allemaal extra levenstijd, allemaal winst. Elke dag weer.

----

zo kan het ook...