Terug

De vakantie is weer voorbij en ik draag de kater met me mee. Van zonnige Veluwe naar regenachtig Amsterdam, doodmoe en mistig in mijn hoofd van alle heerlijke inspanningen.
Het gewone leven is direct begonnen, ik zit alweer in het AMC. Bloed geprikt, wachtend op een beenmergpunctie. Oorspronkelijk was deze ingreep gepland voor gisteren. Maar dankzij meedenkende artsen en verpleegkundigen kon ruimte gemaakt worden voor ons uitstapje en kan ik vanmiddag - buiten het beenmergspreekuur - geholpen worden.

Beenmergpuncties zijn vervelend. De huid wordt met een prikje verdoofd, daarna wordt met een holle naald - en de nodige kracht - een gat geboord in borstbeen of bekken. Vervolgens wordt naar behoefte merg naar buiten gezogen. Dit geeft een onprettig gevoel, vaak met pijnlijke uitstraling naar het hele lichaam. Twee of drie keer - afhankelijk van het aantal buisjes dat gevuld moet worden.
Een vervelende ingreep, maar noodzakelijk om de voortgang van de behandeling te beoordelen. Het wegkrijgen van de tumorcellen uit het perifere bloed is niet heel moeilijk. Maar het uitroeien van de laatste kankercel in het beenmerg - de kraamkamer van het bloed - is dat wel. Zolang de foute cellen zich daar nog bevinden, is de behandeling niet geslaagd.

Ik heb geen zin in de punctie zo, maar ben natuurlijk wel benieuwd naar de resultaten. Vrijdagochtend hebben we weer een gesprek met de specialist. Dan moet blijken of we op schema liggen en ik met het volgende chemo-blok mag beginnen.
Nog mooier zou zijn als ze zegt 'Goed nieuws meneer Hintzen, u bent genezen. U mag naar huis!'.
Ik kan er van dromen....

malle mergpijp