Vakantie

Gisteren vertrokken we op vakantie.
Met de honden in de auto begaven we ons naar de met herfstkleuren overgoten omgeving van Arnhem voor een tweedaags verblijf. Even weg uit de dagelijkse routine, weg van de chemo, weg van de ziekte. Even doen alsof alles weer normaal is.

En het is heerlijk hier. Gisteren en vandaag prachtig gewandeld, binnen de grenzen van mijn fysieke kunnen. Grenzen die steeds verkend moeten worden, vermoeidheid uit zich niet zoals 'vroeger' en de gevolgen van overbelasting openbaren zich anders. Maar tot dusver voel ik me - na tüchtige middagslaap - er prima bij.
Naast wandelen heb ik hier ook zwemmen ontdekt als prettige activiteit. Ik ben nooit zo'n zwemmer geweest - heb met moeite ooit mijn A diploma behaald, me niet verder bekwaamd - maar het lichte en frisse van zwemmen, het zwevende gevoel, ontlasting van rug en benen, het voelt fijn.

Maar ook de spoken van het ziekenhuis achtervolgen me. De chemische stank in mijn plas; dezelfde thermostaatkraan in de douche; het dove gevoel in benen, handen en lippen; de rillingen. Hoe lang zal het straks duren tot niets me meer herinnert aan die witte wereld tussen hemel en aarde?

Tijdens wandelen en 's avonds aan tafel voeren we lange gesprekken. Naast het alle-dagelijkse gaat het over hoe onze wereld er uit zal zien in de twee mogelijke toekomstige universa: dat met en dat zonder mij. Praktische zaken, zoals financiële en structurele keuzes die voor beide scenario's werkbaar moeten zijn. Dromen, alle leuke dingen te doen in het universum samen. En filosofische gesprekken, vanuit het niemandsland waar we ons nu bevinden, tussen twee werelden in.

We verkenden ons gevoel bij het eventuele scheiden van onze wegen. Hoe zou de toekomst zijn voor Lydia? Balans tussen eren van het verleden en het vinden van kracht voor de toekomst. En hoe is het voor mij, wat zijn de dingen die ik ga missen?
Ik zei bijvoorbeeld dat ik het niet erg zou vinden als dit mijn laatste kerstmis zou zijn. Ik kan terugkijken op vele jaren, met gezellige, harmonieuze, prachtige kerstmissen. Wat meer heb ik nodig, is het een ramp als dit de laatste is? Soms moet je op het hoogtepunt vertrekken.
Maar tegelijkertijd moest ik er niet aan denken dat we nooit meer samen uit eten zouden gaan. Of nooit meer samen op reis. Ondenkbaar! Een verschrikkelijk vooruitzicht. Als ik daaraan denk wil ik nooit dood. De Samourai klopt op m'n schouder, maar ik zeg donder op!

Mezelf de vraag stellen 'wat als dit je laatste was' is een goede toetssteen om het belang van de individuele elementen van het leven af te wegen. Je hebt natuurlijk de dingen die kunt missen als kiespijn, zoals belastingaangiftes. En de dingen die leuk zijn maar niet essentieel: kerstmis en minstens de helft van het zakelijke werk. Maar het belangrijkst zijn de dingen die je absoluut niet wilt missen, de dingen die maken dat je niet wilt sterven. De dingen die je - blijkbaar - levensenergie geven.
Ik denk dat iedereen bij zichzelf deze toets kan doen. Wat is essentieel, wat is worth living for? En tot wat voor keuzes leidt dat, straks in het gezamenlijke universum?

samen op pad