Mist

Niet alleen buiten, maar ook in mijn hoofd heerst vandaag de mist. Na een alleszins redelijke slaapnacht werd ik wakker met een dichtzittend oor en watten in m'n kop.
Het kost me moeite om mijn gedachten te ordenen. Ik mis de oppeppende werking van de prednison, dat ik in hoge dosis kreeg tijdens mijn eerste behandeling. Het hield me dwars door de chemotherapie heen scherp, al ging dat ten koste van veel nachtrust. Nu moet ik het stellen met de dexamethason, op papier een krachtiger middel, maar zonder de opwekkende werking, voor mij althans.

Ik hoop niet dat deze wattige duizeligheid de lange termijn reactie is op de nelarabine, dat dit de voorspelde neurologische bijwerking is. In dat geval ga ik zware tijden tegemoet. En niet alleen ik, ook dit blog zal er dan onder lijden.
De dag is inmiddels bijna voorbij en de mist heerst nog, het oor zit nog dicht. Benieuwd hoe ik morgen wakker word.

Veel emotionele reacties heb ik gekregen op mijn "onsje meer" van gisteren. Van uien snijden ga je huilen. Laat ik nog even verklaren dat het verhaal van de ui vooral bedoeld is als vingeroefening voor mezelf met betrekking tot loslaten. Het was niet mijn intentie om de vele hechte banden die ik met zovelen heb te bagatelliseren, of collectief af te serveren. Mijn dochters worden eenzijdig van hun vader beroofd. Familiebanden, vriendschappen, allen worden getroffen. Het liefst zou ik voor en met iedereen blijven leven. Maar als er gepeld moet worden kijk ik naar wat er voortbestaat zonder mij - hoe beter dat eruit ziet, hoe eerder ik kan berusten in het loslaten.

Vanmiddag kwam een vriend langs die vorig jaar afscheid heeft genomen van zijn vrouw, nadat bij haar kanker was geconfronteerd. Een aangrijpend maar ook een mooi verhaal. Ik zal hier later meer over vertellen. Het was een voorbeeld van hoe een slecht einde ook mooi kan zijn. Ook dat geeft hoop.
Voorlopig plaats ik mijn vertrouwen in beide mogelijke aflopen. Ik volg het pad en zal zien wie er aan het einde staat. Is het de dood? of zijn het de gladiolen!