Mag het een "onsje" meer zijn?

Gedurende deze dagen van bezinning, zowel ingegeven door de tijd van het jaar als ook door mijn tweesporige toekomstbeeld, denk ik na over wat belangrijk is in het leven, en dan met name met oog op de toekomst.
Het is als een ui die ik afpel. Laag na laag.

Bovenop ligt de borstelige levensdrang. De onverzadigbaarheid waarmee ik het leven opslurp. De wens om alle verdere technologische ontwikkelingen mee te maken, de wereld verder te zien veranderen. Maar net als bij de ui is deze laag snel gepeld. Vanaf mijn gezichtspunt, levend op de drempel van de dood, is het teleurstellend wat je in het dagelijks nieuws voorbij ziet komen. Meer nog dan anders wordt duidelijk dat wij mensen een gek stel apen zijn, die eeuw na eeuw hetzelfde gedrag vertonen in steeds andere verpakking. Wil ik nog een halve eeuw van die kermis meemaken? Nog een paar keer door een crisis, een oorlog hier en daar? Weer nieuwe potentaten die de wereld naar hun hand zetten? Me blijven verbazen over hoe normen en waarden per decennium blijven veranderen, zonder schijnbaar coherenter of beter te worden?
De technologie is dan nog licht interessanter - wat daar gebeurt is tenminste nieuw. Maar ook van die eindeloze ontwikkeling zal ik nooit het eind meemaken - en of al die technologie de wereld mooier zal maken is maar de vraag. Menselijker zal het er niet op worden.
Deze laag kan ik dus met gerust gevoel afpellen.

Dan komt de laag van de zelfverwezenlijking. Wat kan ik nog bijdragen aan deze wereld? Kan ik de mensheid sturen? Zijn mijn briljante ideeën van invloed? Ga ik wezenlijk iets veranderen of bijdragen? De wereld zit vol mooie slimme mensen. Mensen met veel grotere drive om zichzelf te doen gelden dan ik. En de toenemende aansluiting van de hele wereldbevolking op nieuwe communicatiemiddelen stelt het wereldtoneel open voor heel nieuwe inbreng. De komende decennia zullen er nieuwe invloedrijke denkers optreden die de wereld gaan beïnvloeden vanuit een ander dan het westers-economisch-christelijk gedachtegoed. Wat dat betreft kan de wereld wel zonder mij.

En dan de laag van vriendschap en familie. Die is moeilijker los te peuteren. Jarenlange vriendschappen, clubjes waar je onderdeel van bent. Mijn mooie bedrijf, HenQ. Een gezin met 6 kinderen die je wilt zien opgroeien. Waar zich al het eerste kleinkind aandient. Je zou ze allemaal willen meemaken! Inclusief achter-, achter-, achterkleinkinderen. Maar ergens ligt de grens, ook als ik deze ziekte overleef. Ooit zullen die kinderen en hun nazaten het zonder mij moeten stellen. En ze staan nu allemaal al op eigen benen - wat een mooie zelfstandige mensen zijn ze stuk voor stuk! Ze redden het wel zonder mij, nu of in de toekomst. Ik heb alle vertrouwen in ze. En dat geldt ook voor de vriendenclubjes en voor henQ. We hebben vaker vrienden ten grave gedragen. Nooit leuk, maar het bindt de groep alleen maar hechter samen. Mijn vertrek zal hun voortbestaan niet verhinderen.
Dus met pijn in het hart krijg ik deze laag ook afgepeld.

Maar dan komen we dicht bij de kern. Daar waar er bij verder peuteren geen ui meer overblijft.
Daar zijn de allerhechtste verbanden, de partnerships. Mijn leven met Lydia!! Mijn enige broer, Rein. Mijn zakenlevenspartner Coen.
Voor alledrie geldt dat bij mijn vertrek er iets onherroepelijk kapot gaat. Een club van twee personen bestaat niet meer als een van de twee afscheid neemt. Ik heb er een heilig geloof in dat ze zich als mens prima zullen redden. Dat ze hun verdriet een plaats weten te geven en een nieuw leven op te bouwen. Maar nooit zal het meer zo zijn zoals het was. Samen. De dagelijkse wetenschap dat die ander er is. De gedachten die je uitwisselt. De onlosmakelijke plaats die je vult voor elkaar. Het snelle begrip, het halve woord. Je partner die je blind vertrouwt - die je altijd rugdekking geeft. In alle actieve en passieve betekenissen van deze laatste zin.
Dat verdwijnt, dat lost op, dat is forever gone na mijn vertrek. Het einde van "ons". Terwijl er nog zoveel in het verschiet ligt. Nog zoveel plannen, zoveel mooie tijden te gaan. Als ik iets zou wensen is dat het een "onsje" meer mag zijn.
Het is deze laag die de Samourai om zijn hart heeft gewikkeld. De laatste om af te geven als het moment daar is. Hij kan het, het is zijn laatste overgave, de zwaarste.

En, zou je zeggen, dan heb je nog de echte kern. Het "ik".
Maar het naakte ik, niet omhuld door alle hierboven beschreven lagen, voelt voor mij als iets lichts, als iets doorschijnends en oplosbaars. Iets dat mag doven of voortbestaan, net wat er gebeurt. Maar niet iets om in zijn naakte vorm coûte-que-coûte te bewaren. Voor mij geen eenzaam invriezen.

De ui is gepeld. De rokken liggen los op tafel, ze kunnen zo weer aangebracht worden. Maar altijd zal ik me beseffen dat ze losmaakbaar zijn, dat loslaten een optie is.
En mocht ik loslaten: aan jullie de taak om ze te snipperen in kleine dierbare stukjes, ze te fruiten en voorzichtig proevend na te genieten van wat was!


---
PS: het is niet mijn bedoeling om iemand uit te sluiten! Ik realiseer me dat ik met veel meer mensen een 1-op-1 relatie heb, die zou ophouden te bestaan. Wat ik beschrijf is de mate waarin ik vertrouwen heb in een toekomst zonder mezelf. Hoe meer vertrouwen hoe makkelijker de laag los te pellen is.
Dit stukje is voor mijzelf een handleiding in loslaten, mijn Samourai geschrift.
Het liefst houd ik alle uienrokken - en jullie allemaal - lekker om me heen!