Kolonisten

Eerder heb ik geschreven over de aard van mijn ziekte en over de werking van het bloed. Tegen die achtergrond is het wellicht interessant om even stil te staan bij de komende behandelingen en het doel dat we daarmee willen bereiken.

Mijn leukemie is begonnen als succesvolle kopieerfout. Een jonge T-cel in mijn bloed heeft zichzelf foutief gedeeld, een fout die niet werd gedetecteerd door de bloedpolitie - waarvan het arrestatieteam eveneens bestaat uit T-cellen. De mislukte cel bleek zichzelf ook weer ongestraft te kunnen delen en zo ontstonden er vele generaties van nutteloze blasten, die gaandeweg de goedwerkende bloedcellen in de weg gingen zitten. In feite doen die nietsnutten van blasten helemaal niets verkeerd. Ze breken niets af, maken niets direct kapot. Maar ze zijn met teveel. In rap tempo worden ze zo over-aanwezig dat ze de werking van bloed en organen verhinderen en binnen een maand of twee het hele lichaam op de knie gedwongen krijgen. Een waar immigratieprobleem. Je zou haast willen dat mijn bloed een eigen meneer Wilders had gehad.

Inmiddels hebben we wat razzia's gehouden en flink met pepperspray gespoten, maar voorzover de blastjes er al gevoelig voor waren, hebben zich nieuwe varianten ontwikkeld die lak hebben aan de gebruikte chemo. Hun middelvinger opstekend zijn ze vrolijk doorgegaan met zichzelf kopiëren.

De uitdaging is nu om deze opstand onder controle te krijgen. Hup, de ME naar binnen, nieuwe chemo erin en neerknuppelen die zooi! Maar de grote handicap daarbij is dat de blasten niet goed te onderscheiden zijn van de brave burgers. Hadden ze maar gele hesjes aan, dan waren ze zichtbaar!

Zonder ze afzonderlijk te kunnen arresteren is het lastig om de straten langdurig veilig te houden. Zelfs al laten de opstandelingen zich terugdringen, dan nog bestaat er elk moment de kans dat zich weer nieuwe verzetshaarden vormen, dat de guerilla-oorlog weer van voor af aan begint.

Daarom gaan we voor een radicale oplossing: eerst totale annihilatie van de huidige bevolking en vervolgens het naar binnen parachuteren van een compleet nieuwe bevolking. Laat de Verenigde Naties het niet horen...

De nieuwe bewoners - het nieuwe bloed - zijn niet op dezelfde manier voor de gek te houden als de bestaande bevolking. De nieuwelingen zullen maar al te goed de opstandige blasten herkennen, ze zijn tenslotte van een ander ras. Opstanden zullen in een vroeg stadium neergeknuppeld worden. 

Een radicale oplossing, maar bewezen effectief.

Gelukkig hebben we een passende nieuwe bevolking gevonden. Dit is tot dusver het enige lichtpuntje: mijn broer Rein is positief bevonden als stamceldonor. Zoals hij zelf zegt: maak plaats voor mijn vrolijke stamgasten!

Dat laatste is nog niet zo simpel. Allereerst moeten we er voor zorgen dat bloed en beenmerg zijn schoongeveegd. Er mogen eigenlijk geen zichtbare foute blasten meer aanwezig zijn. Dat gaan we proberen te bereiken door nu in twee rondes flink met chemicaliën te sproeien. De kunst is om dat precies zo heftig te doen dat niet ook alle goede bloedcellen vermoord worden. 

Of de opstandelingen zich er door laten terugdringen is puur giswerk - tot dusver is er nog geen enkel wetenschappelijk bewijs dat de kenmerken van mijn blasten koppelt aan gevoeligheid voor bepaalde chemo. We weten alleen waar ze niet op reageren.

Stel dat het lukt, dan zijn de straten van mijn merg straks schoon. Maar dan zijn we er nog niet. Eerst moet de toxiciteit zodanig gedaald zijn dat de nieuwe bewoners niet direct zelf op apegapen liggen. We moeten hopen dat het even rustig blijft. 

Vervolgens kunnen de parachutisten worden gedropt. Belangrijk is dan dat ze enigszins worden afgeremd in hun oorlogszucht. Als het nieuwe bloed zich keert tegen alles dat 'vreemd' is, kan dat zomaar het einde van de patiënt betekenen. Graft versus host disease, noemt men dat.

De nieuwe kolonisten hebben een paar maanden nodig om te settelen. Dan pas zijn ze op voldoende sterkte om een eventuele nieuwe opstand neer te slaan. Laait het vuur eerder op, dan hebben we een probleem. Chemo kan in dat geval niet full-force worden ingezet, wil je de kolonisten niet teveel verzwakken. Andere kunstgrepen zullen dan moeten worden verzonnen.

Maar als het allemaal goed gaat heb je wel een bestendige oplossing voor het eigenlijke probleem. De opstandige cellen worden in vroegtijdig stadium herkend en vernietigd door de T-cellen van het nieuwe bloed. De patiënt kan dan weer onbezorgd ademhalen. 

Maar nu eerst de hobbels naar de transplantatie overleven: de chemo moet aanslaan en ik moet niet bezwijken aan de bijwerkingen of infecties. Als dat allemaal lukt, laat dan de vrolijke stamgasten maar komen!

de vrolijke stamgasten worden gedropt

Hier mijn eerdere post over het bloed en zijn inwoners: www.hermanhintzen.com/2018/10/bloed.html