Samen strijden

Ziek zijn doe je nooit alleen.
Iedereen om mij heen wordt op zijn of haar manier geraakt. Praktisch of emotioneel.
Maar er is één iemand met wie ik dit echt samen doe, en dat is Lydia.

Tot nu toe heb ik geschreven over hoe ik zelf de ziekte heb ervaren, hoe ík reageerde op het bericht van mijn huisarts en hoe ík daar mee om ben gegaan. Maar voor Lydia is elke stap net zo ingrijpend geweest.

Terug naar 26 september. Die laatste zonnige, onbezorgde ochtend had zij doorgebracht in twee verpleeghuizen, haar tante en vader bezoekend. Daarna boodschappen gedaan, die ze stond uit te laden toen ik belde.
'Ga even zitten', zei ik. En dat deed ze. Ik vertelde haar wat ik net zelf gehoord had.
Gedachten tuimelden door haar hoofd. Wat betekent dit voor ons? Wie kan ik bellen? Niet mijn moeder of de kinderen, te heftig. Een vriendin. Naar het AMC. Boodschappen opbergen. Bloemen in vazen doen.
Gelukkig had ze de tegenwoordigheid van geest mij naar huis te gebieden, in plaats van me rechtstreeks naar het AMC te laten gaan, zoals ik in m'n hoofd had zitten.
Toen ik thuis kwam trof ik haar aan met een bos paarse gladiolen, waarvan ze de stelen minutieus schuin aan het afsnijden was. Achteraf vroeg ze zich af waarom ze dat in Godsnaam deed.

Mijn tijd in het ziekenhuis was niet makkelijk voor Lyd. Enerzijds thuis alles alleen doen - met onder andere een zieke hond als uitdaging - anderzijds dagelijks mij bezoeken, werk gaande houden, avonden zo gezellig mogelijk invullen met vrienden.
En dan was ik niet altijd op m'n sterkst tijdens de bezoekjes. Soms lag ik echt op apegapen. Daar heb je dan niet veel aan als partner.

Inmiddels ben ik bijna 4 dagen thuis. En dat geeft weer een heel ander evenwicht.
Na één dag kwam het al tot een confrontatie. Lydia voelde zich overvraagd, had het gevoel dat ik teveel van haar verwachtte. Het was goed dit uit te praten. Achteraf gezien had ik vooraf hierover na moeten denken en duidelijk moeten zijn in wat ik wel en niet verwacht.

Wat mij betreft is het heel simpel: het enige dat ik van haar wil is partnership. Geen zorg. Zorg is te regelen, te koop. We hebben een fantastische hulp die twee keer per week schoonmaakt, strijkt en bedden verschoont. Eten wordt ons desgewenst gebracht door Deliveroo. De robot-stofzuiger ruimt dagelijks de hondenharen op.

Maar voor het partnership hebben we elkaar. Deze ziekte hebben we samen. Ik draag daar weliswaar de lijfelijke ongemakken van, maar het probleem en de strijd ertegen is van ons samen. De ziekte zelf is zo abstract, dat het bijna niet uitmaakt in wiens lichaam zij nou echt zit. Het scorebord waarop de voortgang van de strijd wordt bijgehouden, bestaat uit getallen die eigenlijk niks te maken hebben met lichamelijk gevoel. Alleen de bijverschijnselen van de chemo zijn voelbaar, de leukemie zelf - in haar huidige getemde vorm - niet.
Dus een ideale ziekte om samen te bestrijden. Er wordt actie genomen, kanonnen worden in stelling gebracht. En dan samen afwachten wat de getalletjes doen. Alleen als de strijd verloren wordt, is de uitkomst asymmetrisch. Maar bij winst - en daar gaan we vanuit - zijn we beiden winnaar!

Intussen genieten we elke dag van ons samenzijn. Een kopje koffie samen heeft opeens een heel andere betekenis. Naast elkaar slapen. Samen naar buiten - in oudemannentempo - voelt als een vakantie. En de extra tijd die ons nu samen gegund wordt - de één werkloos, de ander op halve kracht aan het werk - voelt als een kadootje.

Samen zijn we strijders, avonturiers. Dat zijn we altijd geweest. Eerder stortten we ons in ingewikkelde gezinnen of veel-te-grote zeilschepen. Die kregen we getemd. Nu hebben we een mooi nieuw avontuur te pakken, een nieuwe strijd om te voeren.
En dat doen we samen!



---
foto: onze 'Samen Meer' tatoeage, alternatief voor trouwring.