Ruitenwisserdag

Het is vandaag ruitenwisserdag.

De eerste dag dat ik weer rond rijd in mijn heel erg Zuid-Afrikaanse Toyota Fortuner. Daar waar bij onze Nederlandse auto de richtingaanwijzer links van het stuur zit, zitten hier op die plek de ruitenwissers. Steeds moet ik daar weer opnieuw aan wennen. Bij elke afslag gaan mijn ruitenwissers aan. En elke keer moet ik daarom lachen.

Zo gaan er meer dingen in mijn leven niet zoals ik ze voor ogen had. Sommige zijn als de ruitenwisser: het kost wat tijd en geduld om je aan te passen aan veranderde omstandigheden. Maar met een beetje oefening kom je er wel. Andere zijn structureler van aard. Dingen die meer van je vragen dan een kleine verandering, dingen die indruisen tegen je natuur, de van je vragen je anders te gedragen dan je wezenlijk bent.

Ik heb nooit geweten hoe een ingrijpende ziekte en de daarbijbehorende straffe behandeling je leven totaal kan veranderen. Het houdt niet op bij het opeens van straat gerukt worden door een telefoontje, niet bij een half jaar in en uit het ziekenhuis, niet bij het bijna doodgaan en afscheid nemen van de wereld.

Het is dat je na al deze gebeurtenissen in een nieuw bestaan geparachuteerd wordt. Het leven dat ik al die jaren had opgebouwd, vol van actie, vol met mensen en sociale activiteiten, bleek opeens niet meer geschikt voor wie ik was geworden. Beperkte energie, haperend lichaam, een verstoord immuunsysteem, pijn. Remmende factoren die dwingen tot ander gedrag, tot een ander leven.

Middagslaapjes, geen nachtelijke uitspattingen meer, niet tijdens het hoest-seizoen met meer mensen in een ruimte, dagen dat ik me volslagen ziek voel, schokken in m’n rug, migraine na een uur autorijden. Etc.

Hoewel de afgelopen drie jaar wel verbetering hebben gebracht, realiseer ik me dat ik met veel van deze beperkingen verder zal moeten. Toen ik laatst in het ziekenhuis in mijn enthousiasme zei dat mijn immuunsysteem gewoon weer 50 jaar nodig had om weer net zo sterk te worden als eerst, kreeg ik een bedenkelijke blik terug. Ik zou er maar niet op rekenen, zei men. 'Als je nu kwakkelt, zal dat altijd wel zo blijven!'

Dus moeten dingen anders. Mijn gyrocopter is verkocht. Onze boot wacht hetzelfde lot, hoe dierbaar dat schip, dat ons als huis en avonturenplatform heeft gediend, en waar zoveel werk en liefde in zit, ook is.

Ons leven heeft zich voor de helft van de tijd verplaatst naar Zuid Afrika, waar ik fysiek de beste maanden van het jaar beleef, ver weg van het Nederlandse gehoest en geproest.

Ook de dagen zien er anders uit. Waar ik vroeger toch wel een uur of acht per dag achter de laptop te vinden was, doe ik nu minder dan 2 uur werk per dag. Vaak raak ik die laptop zelfs niet aan. Om de dagen goed door te komen is een paar uur rust - waarvan ik een deel slapend doorbreng - elke middag noodzakelijk. Slaap is belangrijk. Naar bed gaan na middernacht wordt meestal afgestraft de dag erna.

Deze nieuwe realiteit opent ook nieuwe deuren. Ons verblijf in Zuid Afrika heeft ons nieuwe vrienden gebracht, nieuwe bedrijvigheid en vooral een heel fijn bestaan. Alle niet-werk-tijd geeft ook ruimte om mijn creativiteit verder te ontwikkelen. Hoewel ik geloof dat ik nooit iets heb gedaan in mijn leven dat niet in essentie een beroep deed op mijn creatieve vermogens, speelde zich dat toch voornamelijk af in het zakelijke domein. Nu ben ik aan het schilderen, tekenen (stripverhalen voor kleinzoon Dante!), muziek maken. Schrijven lukt me wat minder goed, ook omdat het toch een beetje ‘laptopwerk’ is. Ik vertrouw erop dat dat wel weer komt.

Ook Lydia is met mij in ander vaarwater gekomen. Zij geniet van ons leven in Kaapstad en produceert, waar we ook zijn fantastische en immer evoluerende kunstwerken. 

Als ik het bovenstaande teruglees, zie ik dat ik er weer een positieve draai aan weet te geven.

Maar dat is niet helemaal een eerlijk verslag van de werkelijkheid. Het inpassen in een nieuwe realiteit, met de bijbehorende beperkingen is vaak geen lolletje. De doodswens waaraan ik vorig jaar ten onder dreigde te gaan is nooit helemaal weg. De vraag wat ik met mijn leven moet dringt zich dagelijjks op.

Ik zal de komende tijd weer wat schrijven over mijn inburgering in de wereld van mijn nieuwe normaal.

En gaandeweg hoop ik de regels van dit leven te doorgronden, opdat ik niet steeds de ruitewissers aanzet als ik linksaf wil. 

(geschreven in september)