Een drukke maand

Het is een drukke maand geweest.

Eerst voorbereidingen voor het vertrek uit Nederland, met daarbij behorend het uitruimen van de boot (straks ander stukje over het afscheid daarvan), wat een hele verhuizing inhield, plus het opruimen van ons huis in Amsterdam voor eventuele huurders. Verder alles wat je wilt doen en alle mensen die je nog wilt zien voor je voor een maand of zes naar de andere kant van de wereld vertrekt.

Aangekomen in Kaapstad: wederom drukte. Eerst een week in ons eigen huis, onze Hof van Eden met al z’n groene bomen en planten. We laten daar wat aanpassingen doen om het kleine bij-huis beter te kunnen verhuren. Dus veel bouwmannen over de vloer.

Intussen naderde ons bouwproject - renovatie van een huis voor de verkoop - voltooiing de vrucht van twee jaar werk van Lydia en mij (ook hierover komt een apart stukje). Op slechts een kilometer afstand van ons huis is het makkelijk heen en weer rijden. En dat deden we dan ook veelvuldig. Eindeloze details en vragen van de bouwmannen, een gekkenhuis.

Dan afgelopen donderdag: verhuizing naar het project, met al ons hebben en houden, om het huis een ziel te geven. Heerlijk op z’n Afrikaans, geholpen door ‘Two men and a truck’, wat natuurlijk in de praktijk 10 men and a truck blijkt te zijn. Veel handen maken licht werk. Maar toch weer een verhuizing en weer alle details van het bewoonbaar maken. Het is werkelijk een paleis hier, te mooi en te groot voor ons, maar absoluut prachtig. Zowel het huis, de tuin als het uitzicht naar alle kanten. We zijn trots op het werk dat we gedaan hebben en bevoorrecht dat we hier een tijdje kunnen zitten.

Nu alles klaar maken voor de fotosessie en aansluitend het verkoopproces. Het is niet ons plan dit mooie huis lang in eigendom te houden. Ik verlang alweer naar ons knusse huisje tussen de bomen.

Een boel drukte dus. En dit alles tegen de achtergrond dat ik in Nederland toch weer een virusje had opgepikt en dus op halve kracht draaide. Veel migraine-aanvallen, weinig energie, (t)rillend lichaam, ontstoken pezen, vaak echt een worsteling om de dag door te komen. Toen ik in Kaapstad aankwam was ik werkelijk helemaal kapot, moe gestreden en ziek.

Maar gaandeweg doet het zonnige weer hier zijn werk. Het loopt (en ik loop) nog lang niet helemaal soepel maar ongemerkt gaat het wel steeds beter. Het is bijna schaamteloos zoals het lichaam de achterliggende pijn van zich afschudt, waarbij je bijna vergeet hoe moeilijk het leven een week geleden nog was. Het is als onkruid dat voortwoekert. De levensenergie die onhoudbaar vooruit wil, zich vastklampend aan alles dat ze tegenkomt, zich bandeloos verspreidend door lichaam en geest. 

Ik hoop dat het zo doorgaat, dat ik weer terug kom op het niveau van niveau van januari-maart dit jaar toen ik echt even kon zeggen dat het goed met me ging. De kans om een normaal leven te leiden, zonder te veel beperkingen, zonder willekeurige uitval van dagen of weken. En met wat meer rust. Ik hoop erop! 

'Hanging out in the Garden of Eden' (print on acrylic 70x70cm)
Ik verlang weer naar deze rustige tijden!