Hoe het verder ging

Het is alweer een maand of zeven sinds mijn laatste blogpost. Gelukkig kan ik op dit moment melden dat het goed met me gaat.

Maar de tussenliggende tijd ging niet over rozen.

Toen ik begin april uit Zuid Afrika terug kwam, was ik in high spirits. Het ging goed met me, zelfs beter dan ik gehoopt had. Ik was al tijden niet echt ziek geweest en hoewel de energie niet elke dag in gelijke mate aanwezig was, zaten er geen langere periodes van zwakte tussen.

Dat veranderde toen ik op weg naar Frankrijk, na een heerlijke, zorgeloze avond in Gent, een zware verkoudheid bleek te hebben opgelopen. We kwamen er pas achter toen we al bijna een week in Frankrijk waren. Lydia en ik begonnen beiden te hoesten en snotteren. Het bleek geen Corona te zijn, maar wel een vervelend virus, dat vervolgens onze hele familie en gasten langsging. De meesten waren er een weekje mee bezig, maar ik heb er uiteindelijk anderhalve maand mee gesukkeld.

En zoals dat gaat bij mij, het hele lichaam doet dan mee. Als een kaartenhuis storten de systemen in. Verslapt door de verkoudheid spelen allerlei graft-vs-host-achtige verschijnselen op. Van trillende benen tot pijnen door mijn hele lichaam. En door het hoesten wordt de trombose in mijn hoofd geactiveerd, met tergende migraine-achtige hoofdpijn als gevolg.

Tot zover het lichamelijke. Maar de zwaarste last was psychisch van aard. Het verbond met de Dood dat ik in het ziekenhuis heb gesloten en dat me daar veel rust heeft gebracht, bleek niet vrijblijvend. Zit die Dood eenmaal op je schouder, dan kom je er niet zomaar vanaf. Ik was al eerder door een fase gegaan waarin ik de teleurstelling van het niet-doodgaan had moeten verwerken, en dat kwam deze zomer weer helemaal terug. 

Alle argumenten die ik tijdens mijn ziekte had bedacht om de dood te accepteren werkten nu tegen mij. Ik was beland in een slechte herhaling van het eerste deel van mijn leven. Een inferieure Part 2 van wat ooit een mooi verhaal was. Dezelfde ellende in de wereld, maar dan beleefd vanuit een kwakkelend lichaam. Een uitzichtloze herhaling van zetten.

Ik kon er niet veel moois in zien. Hoe fraai de zonsondergangen in Frankrijk ook waren en hoe fijn de aanwezigheid van alle lieve mensen ook had moeten zijn.

Voor Lydia was dit niet makkelijk. Ik zei elke dag wel minimaal één keer dat ik liever dood wilde en dat is geen opbeurende gespreksstof. Zij stortte zich uit weeromstuit op koken en zorgen voor de familie, waardoor ook zij na onze vakantie volledig uitgeput was.

Die verkoudheid bleef maar aanhouden. En toen het even wat beter werd en ik dacht dat het wel weer kon, laadde ik - inmiddels weer in Nederland - mijn hoestende zwager en schoonzus en hun hoestende kinderen aan boord van ons schip en zette koers naar het noorden. Want er moest gevaren worden! Geen verstandig plan. Ik had mijn neefje geinstrueerd om zoveel mogelijk van mijn roertijd over te nemen, zodat ik in bed kon liggen terwijl hij een schip van 30 meter over de gps-kaart loodste. Na 3 dagen had ik 39 graden koorts en een officiële longontsteking en was dat het einde van het avontuur.

Maar dit was gek genoeg ook het begin van het einde van de ellende. Want nu was ik zó ziek dat ik eindelijk in de overgave ging. 

Eindelijk kon ik los laten en gewoon ziek zijn. Zoals ik dat in het ziekenhuis zo goed kon. En met hulp van wat antibiotica krabbelde ik in een paar weken heel langzaam weer op.

Ik besloot om het nulpunt in mijn leven op te zoeken. Minder doen. Niet langer teleurgesteld zijn over wat ik niet kon, en helemaal niets verwachten van mezelf.

Een lotgenote hielp me erg door me te vertellen dat de meeste stamcelgetransplanteerden er wel vijf jaar over doen om weer een beetje de oude te zijn. Dat betekende dat ik nog 2,5 jaar te gaan had! Het gaf me rust.

Iets anders dat me hielp om innerlijke rust te bereiken en niet teveel van mezelf te verwachten is ‘microdosen'. Via Lydia vond ik een heel fijne coach, die me hiermee op weg heeft geholpen. Wie meer wil weten, mail me. Intussen hadden we ons huis in Amsterdam uitgeleend aan een van de dochters en zaten Lydia en ik op het schip in Monnickendam. Wat voor ons beiden een heel fijne omgeving was.

En ten slotte was er in oktober weer Zuid Afrika! De schone lucht, het licht, het rustige leven, wederom bleek het een waardevol medicijn. Inmiddels is het niet altijd meer zo rustig als het was. We zijn lekker bezig met een mooi bouwproject en met ons social responsible sauzenmerk, Backyard Farms. En daarnaast nog wat andere zakelijke en vooral veel sociale activiteiten. Maar ik hou me aan de max 2 uur per dag ‘werk’ en kom ook ruimschoots toe aan tekenen/schilderen en af en toe schrijven.

Het leven is goed hier.

Toch willen we ook de kinderen zien en samen Kerstmis vieren. Daarom waag ik nu de sprong naar het gelockte Nederland. In de hoop dat ik daar in die ene week vrij blijf van de rondwarende virussen.

Een nacht in Gent was voldoende om me maanden bezig te houden. Daar heb ik van geleerd. Dit keer ben ik echt voorzichtig! :)

Ik wens iedereen een heel fijne kerst, ik hoop dat jullie ondanks de obstakels de mogelijkheid zien om de feestdagen met geliefden door te brengen. En ik hoop jullie allemaal weer eens te zien!

Veel liefs,

The Hermanator

Zicht op Camps Bay en Lion's Head. Geschilderd in digitale acrylverf met Procreate