Het helende land

Het is ruim een maand geleden dat we landden in Zuid Afrika. Gezien het heilzame effect dat dit land vorig jaar op mij had was het plan ontstaan om hier een huis te kopen en terug te keren zodra de Nederlandse winter zijn intrede zou doen. De stijgende Corona-cijfers en daarmee samenhangende beperkingen vormden een extra wind in de rug. Weg uit Nederland, naar de zon, naar de warmte. 

Het leven is mooi hier. De Kaapse winden die om ons huis gieren. De zon. De stralend blauwe oceaan. De mistige wolken. Het steeds veranderende weer. De berg die over ons waakt. Het strand voor de deur. Het groen en het blauw. De heldere lucht. Het oneindige achterland. Geweldig eten - in restaurants die gewoon open zijn. Terrassen in de zon. Nieuwe vriendschappen. Een overdaad aan sociale gezelligheid.

Maar het is niet alleen de omgeving die me gelukkig maakt, die maakt dat de wanhoop van een paar maanden geleden is omgeslagen in hoop en levenslust.

Het is de kans op een nieuw leven. Een nieuw bestaan dat niet afgezet kan worden tegen het leven-van-voor-de-ziekte. Alles wat ik in Amsterdam onderneem is een slap aftreksel van wat ik hiervoor deed. Hetzelfde, maar dan op halve kracht. Niet echt motiverend. Terwijl hier alles nieuw is, spannend en uitdagend.

Het is alsof je net een film hebt gezien, Hermans Boeiende leven Part 1. Leuke film, met plezier bekeken. En dan krijg je de uitnodiging voor Part 2. Maar die moet je dan wel kijken op halve snelheid, met oordoppen in, een besmeurde bril op en met je voeten in een teil ijskoud water. Daar ga je toch niet voor?

Dan liever een verse aflevering van Kuifje in Afrika! Dan neem je al die handicaps voor lief, omdat er echt iets nieuws te zien is, iets spannends te beleven is. 

Hier zit ik in een nieuwe omgeving. Alles is hier anders. Het tempo ligt hier lager. Er is hier veel ruimte voor mensen die initiatief nemen. Met weinig geld is hier veel te doen. Kansen liggen voor het oprapen. Er valt hier iets bij te dragen. Maar niets hoeft. Er is geen vergelijking met ‘vroeger’. Hier kan ik weer nieuwe dingen bereiken, dingen die afgemeten worden op een nieuwe schaal. De meetlat van het oude leven staat in Nederland. Hier ben ik een onbeschreven blad.

En zo beginnen we voorzichtig aan wat locale projectjes. Zowel met zakelijke inslag als ook maatschappelijk betrokken. Zowel dingen die ik eerder heb gedaan (financieringen, vastgoed) als ook nieuwe gebieden (landbouw, voedseldistributie). En voor het eerst met Lydia als business partner. Ook dat is nieuw. Het leven als puur pensionado heb ik wel gezien. Dat hou ik geen jaren meer vol. 

Voorlopig zitten we hier tot eind maart. Dan maken we de balans op van wat we hier hebben opgebouwd en hoe we ons leven verder inrichten. De kinderen komen gelukkig intussen allemaal hierheen, nu Kerstmis in Nederland een moeilijk verhaal is geworden.

Maar wat de uitkomst uiteindelijk ook mag zijn, dit is een bijzonder land. Mooie mensen, prachtige natuur, een fijn klimaat, nieuwe kansen.

Dit land heelt me.

Dit plaatje van de Tafelberg maakte ik toen ik in juni Zuid Afrika miste.